We leven alweer in de laatste dagen van dit jaar, 2014. Terwijl ik vanmorgen (zaterdag) naar buiten liep zag ik een krantjesbezorger met volle fietstassen bij de brievenbussen staan en toen dacht ik terug aan een voorval van enkele jaren geleden. Het was ook tegen het einde van het jaar en ook toen was daar de krantenjongen met zijn wekelijkse krantjes en foldertjes maar hij belde dit keer aan. Hij had een kaartje bij zich en wenste me een gelukkig nieuwjaar. Voordat ik kon reageren zei hij alweer gedag en had zich omgedraaid om weg te lopen. Ik riep hem terug en heb hem toen een paar euro’tjes gegeven en ik zei tegen hem, je moet niet zo snel weglopen joh, anders krijg je niks. Ik weet hoe leuk het juist is voor zo’n bezorger om aan het einde van het jaar voor één keertje te mogen aanbellen om dan zo een aardig bedragje bij elkaar te kunnen halen. Mijn kinderen hebben vroeger ook weleens kranten rondgebracht en dan vonden ze dit juist geweldig, en ik vind, deze jonge mensen lopen vaak door weer en wind om ons die krantjes te bezorgen, dan mogen ze van mij best één keer per jaar aanbellen en er wat voor krijgen. Deze jongen straalde echt en ik vond het leuk om hem wat te geven.

Onze vroegere voorganger vertelde ook eens een verhaal over 2 van zijn (8) kinderen. Dit waren de jongste twee en die zaten nog op de lagere school en op een dag kwam zijn dochter het schoolplein op, waar haar broertje al was, en liet hem een reep chocolade zien die ze van haar vader gekregen had. Het broertje was boos want hij had niets gehad en hij voelde zich achtergesteld. Toen hij ’s middags uit school kwam ging hij regelrecht naar zijn vader en vroeg hem waarom zijn zusje wel een reep chocolade had gehad en hij niet. Zijn vader zei, “jij riep vanmorgen vanuit de deuropening, dag pa, tot vanmiddag, en je was meteen weg, maar je zusje kwam bij mij de kamer binnen gaf me een kus en zei me gedag en toen heb ik haar een reepje chocolade gegeven. Als jij hier bij me gekomen was, had je er ook eentje gekregen.”

Hij leerde ons daar een hele waardevolle les mee, het kan ons ook wel gebeuren dat we als het ware vanuit de deuropening een paar woorden met onze hemelse Vader wisselen, maar niet echt de tijd nemen om bij Hem binnen te gaan, en misschien net als ook deze krantenjongen, alweer weg zijn voordat God de kans heeft gehad om te reageren. En daardoor kán het zo zijn dat we bepaalde zegeningen mislopen. Dit meisje had een vertrouwelijke omgang met haar vader, ze kwam dichtbij en haar vader kon haar daardoor ook iets geven.

Psalm 37:4-5 ( uit Het Boek ) zegt: Verheug u in de Here; dan zal Hij erop toezien dat u alles krijgt wat u nodig hebt en waarnaar u verlangt. Vertel alles wat u bezighoudt aan de Here en vertrouw Hem. Hij zal in alles voor u zorgen.

–
Hier komt ook dat vertrouwelijke zo naar voren, “vertel alles wat je bezighoudt” dus niet even vlug, vlug vanuit de deuropening, maar juist heel vertrouwelijk in alle rust werken aan die (h)echte relatie met God. Het is Zijn grote verlangen, maar toch ook het onze?