Ik was bezig een kaartje te schrijven en toen herinnerde ik me iets van een poosje geleden. Ik liep met één van mijn dochters door de stad, we waren nog even snel bij de Aldi een paar boodschapjes wezen doen toen mijn dochter stopte en iets bekeek dat op de straat lag. Het was al donker en ze kon niet goed zien wat het was maar haar aandacht werd er door getrokken dus ging ze het van wat dichterbij bekijken en inderdaad was het wat ze dacht, een brief. Het was een dichte envelop met een adres en postzegel die naar Limburg verstuurd had moeten worden maar die iemand waarschijnlijk onderweg naar de brievenbus verloren had. Nu lag de brief zomaar op straat en was niet verzonden. We hebben hem opgeraapt en mijn dochter vond het wel leuk om op de achterkant te schrijven dat ze de brief op straat gevonden had maar dat ze hem alsnog in de brievenbus ging doen om hem weg te sturen. Dat hebben we dan ook netjes gedaan, we hebben hem op de weg naar huis in een brievenbus gedaan en nu zal de brief wel bij de juiste mensen terechtkomen. Wel grappig hoe dan zo’n brief, weliswaar via een omweg, tóch nog op het goede adres terecht zal komen.

Later thuis, dacht ik erover na. Ik dacht aan die andere brief, die liefdesbrief die ooit door Iemand geschreven is en die ook voor veel geadresseerden verloren is gegaan en nooit op hun adres terecht is gekomen. Omdat de brief door de schrijver kwijtgeraakt is? Nee, omdat de “postbodes” hem niet bezorgen…

De Here God heeft een liefdesbrief geschreven, de Bijbel, waarin Hij Zijn liefde voor elk mensenkind persoonlijk, heel duidelijk naar voren brengt. Hij vertelt daar over de prijs die Hij en Zijn Zoon hebben betaald om alle mensen vrij te kopen van de zonde, Hij vertelt over Zijn grote trouw en over Zijn goedheid. Hij vertelt daar over het huis dat klaargemaakt wordt voor iedereen, Hij vertelt over Zijn verlangen naar Zijn schepselen, Zijn kunstwerkjes, al die mensen die Hij zelf stuk voor stuk heeft gemaakt, gevormd en gekoesterd in de moederschoot. De liefde voor hen doet Zijn hart sneller kloppen. Maar er zijn er nog zoveel die er nooit van gehoord hebben, er zijn er ook veel die vroeger wel eens iets hebben opgevangen maar allang niet meer weten hoe of wat, ze zijn alles vergeten.

Ik bedacht me dat wij, die Gods liefdesbrief kennen en er regelmatig ook in lezen, ook een grote verantwoording hebben. Het is de bedoeling dat wij deze brief doorgeven, dat we de dingen die de Here God schrijft, verder brengen, dat we ze vertellen aan mensen die Hem nog niet kennen, of die ooit weleens iets hebben gehoord maar dat allang weer zijn kwijtgeraakt. Het is een opdracht die we hebben om Gods liefde in woord én in daad door te geven in deze wereld, wij zijn als het ware de “postbodes”.

Want wij kunnen niet nalaten te spreken van wat wij gezien en gehoord hebben. Hand.4:20. Woorden gesproken door Petrus en Johannes, en een stukje verderop in ditzelfde hoofdstuk staat: vers 33: En met grote kracht gaven de apostelen hun getuigenis van de opstanding des Heren Jezus, en er was grote genade over hen allen.

Deze apostelen kenden de Here Jezus, zij hadden gezien wie Hij was en wat Hij deed, en daarover konden ze niet zwijgen. Wij kennen deze zelfde opgestane Heer en Heiland, en dóór Hem ook Zijn Vader God, en het mag (en moet zelfs) ook óns verlangen zijn om Zijn liefde, Zijn boodschap verder uit te dragen. Ja, om Zijn liefdesbrief te bezorgen bij alle geadresseerden want deze brief is voor iedereen!