Mijn kind, jij bent bijzonder,

en bijzonder mooi gemaakt.

Ik heb je zelf ontworpen

en met Mijn handen aangeraakt.

—

Ik had al zoveel plannen,

zoveel wegen om te gaan,

Ik hield je in Mijn armen,

wilde áltijd naast je staan.

—

Het was nooit Mijn bedoeling

dat jij alleen zou strijden

het was niet wat Ik wilde;

dat jij verlies zou lijden.

—

Mijn hart gaat uit naar jou,

‘k heb In Mij een groot verlangen

om jouw onrust en je pijn

in Mijn omarming op te vangen.

—

Deze wereld is zo hard

en je bezeert je telkens weer

aan zoveel liefdeloosheid,

het verscheurt je meer en meer.

—

Ik zie hoe jij verwond bent,

Ik voel met jou de pijn

die jou de diepte insleurt

daar waar je niet wilt zijn.

—

Jouw hart schreeuwt het soms uit

en de wanhoop die verstikt,

je wilt en kunt niet verder.

In een web zit je verstrikt….

—

Gods hart is bewogen met de levens van Zijn schepselen, Zijn kinderen. Ieder mensenkind op deze aarde heeft Hij in Zijn handen gehouden toen Hij hen vormde in de moederschoot. Ieder mensenkind is een unieke en kostbare schepping, een creatie Gods, met zoveel zorg tot stand gekomen. Hij houdt van een ieder met Zijn oneindige liefde en Hij ziet met groot verdriet dat er zoveel leed is,  zoveel pijn en zoveel gebrokenheid.

God heeft ons  aan elkaar gegeven om elkander tot een hand en een voet, ja tot een zegen te zijn, maar dat kunnen we alleen als we echte liefde in ons hart hebben, Gods liefde die niet verdeelt maar heelt, Gods liefde die niet verwijt maar verblijdt, Gods liefde die niet verarmt maar juist verwarmt!

En dan is er een vraag die diep in mijn hart doordringt, een vraag recht uit het hart van God in het mijne, een vraag voor ons allemaal:

Wil jij Mijn liefde delen

en vertellen van Mijn trouw?

Wil jij de mensen omarmen

zoals Ik dat zelf doen zou?