Gisteren was het de dag van de dodenherdenking, vandaag is het bevrijdingsdag. Het is zo tegenstrijdig, het ene heeft een trieste aanleiding terwijl het andere feestelijk is. Ieder jaar opnieuw zijn dit dagen waar nog veel mensen het moeilijk mee hebben. Ook is het zo dat ze altijd in de buurt van Hemelvaartsdag vallen. Binnenkort is het weer Hemelvaartsdag en eigenlijk hebben al deze dagen wel iets met elkaar gemeen vind ik.

Voor de mensen die jarenlang in oorlog hadden geleefd was bevrijdingsdag een “hemelse” dag en voor de Here Jezus én voor Vader God, was de hemelvaartsdag een bevrijdingsdag. Eindelijk kon de Here Jezus alles achter Zich laten, Zijn werk hier op aarde was gedaan en bevrijd van alle last kon Hij Zijn Vader in de armen vallen, wát een feest. Voor de mensen in de oorlog was bevrijdingsdag de dag dat de bevrijder Nederland inkwam en Hemelvaartsdag was de dag dat dé Bevrijder uit de wereld wégging, terug naar huis.

En nog meer hebben ze gemeen, bevrijdingsdag was voor Nederland ook de dag dat de weg weer open was voor de Koningin om terug naar Nederland te komen en haar rechtmatige plaats op de troon weer in te nemen… zie je de gelijkenis al? De Here Jezus, ónze Bevrijder heeft er óók voor gezorgd dat ónze Koning, Vader God, Zijn rechtmatige plaats weer in onze harten kon innemen, op Zijn troon. Mooi als je daarover nadenkt hè?

Ieder jaar opnieuw zie je de oud strijders, zowel uit ons eigen land, als ook bijv. uit Canada, mensen die hun sporen verdiend hebben en die nog steeds geëerd worden voor datgene dat ze in de oorlog gedaan hebben, en terecht! Maar deze mannen worden ieder jaar ouder en ouder, je ziet de gerimpelde gezichten, sommigen zitten in een rolstoel, en als je ze nu zou vragen om diezelfde strijd van toen nóg eens te strijden, dan zou er niet één zijn die dat nogmaals op zou kunnen brengen. Hun krachten zijn afgenomen, ze zijn er niet meer toe in staat. En stel dat je met één van hen onderweg zou zijn en in de problemen zou raken, hij zou je niet meer kunnen helpen.

Hoe anders is dat met de Here Jezus, er staat in Hebr.13:8:  Jezus Christus is gisteren en heden dezelfde en tot in eeuwigheid. Hij is niet veranderd, niet ouder geworden, niet zwak geworden, nee Hij is nog steeds dezelfde van toen, nog even krachtig en sterk. Als wij met Hem onderweg zijn, en er komen problemen op ons af, dan hebben wij in Hem een Helper, groot van kracht. Dan is ook voor ons zo bemoedigend wat er staat in Hebr.13-5b-6: Want Hij heeft gezegd; Ik zal u geenszins begeven, Ik zal u geenszins verlaten. Daarom kunnen wij met vertrouwen zeggen; De Here is mij een helper, ik zal niet vrezen; wat zou een mens mij doen?

De Here Jezus heeft voor een volkomen bevrijding gezorgd, maar de vijand is zo hardnekkig dat hij nog alle dagen zijn best doet om ons aan te vallen, te overmeesteren, ons het leven zuur te maken. Wat is het dan een troost om deze woorden te lezen, dat Hij ons nóóit alleen zal laten en dat Hij nog net zo krachtig en sterk is als toen en dat daar ook nooit verandering in zal komen. Er staat dat wij niet hoeven te vrezen, maar dat wij mogen vertrouwen. Voor ons is iedere dag een dag om dankbaar te zijn voor onze bevrijding, een daad om nooit weer te vergeten! En ook aan ons de taak om, zoals het hierbovenaan staat, die vrijheid, zoals wij die door genade mogen kennen,door te geven, zodat nog velen die ware bevrijding zullen mogen beleven.

Bevrijdingsdag… Destijds een enorm feest, gejuich, vreugde, tranen, alles tegelijk, en overweldigende dankbaarheid voor de bevrijders, die ver van huis waren maar hier een warm onthaal kregen.

Hemelvaartsdag… Een enorm feest, gejuich, vreugde, tranen, alles tegelijk, en overweldigende dankbaarheid omdat ónze Bevrijder ver van huis was gewéést en “thuiskwam”, en daar een warm onthaal kreeg, de dag dat Vader en Zoon opnieuw herenigd werden.

Wij hebben éérst de bevrijding nodig (die de Here Jezus ons heeft gebracht) om dan uiteindelijk óók die hemelvaartsdag te mogen beleven, de dag dat Vader God daar staat, vol verlangen, wachtend op jou, op mij, de vreugde, het gejuich én ook de tranen van dankbaarheid omdat we dan “thuiskomen” en verenigd mogen worden met Hem… eindelijk.