De “ice bucket challenge”, het is hot topic op facebook en op tv en van alle kanten zie je bekende en minder bekende mensen die dan een emmer water met ijsblokjes over zich heengooien. Het doel is om mensen attent te maken op de ziekte ALS, een verschrikkelijke spierziekte die na de diagnose in 2 hooguit 3 jaar een einde aan iemands leven maakt.

Vandaag zag ik ergens op mijn computer (facebook, krant?) een filmpje van zo’n challenge waarbij stond dat je dit filmpje beslist moest zien. Ik klikte het aan en in eerste instantie zag ik een jongeman die in een bikini een beetje een persiflage van de hele challenge maakte. Een beetje dollen en gek doen en meerdere malen ijswater over zich heengooien of gegooid krijgen. Maar na zo’n anderhalve minuut komt hij weer in beeld en doet zijn verhaal. Hij vraagt met nadruk steun voor deze stichting zodat men onderzoek kan doen naar een manier om deze vreselijke ziekte te stoppen. Hij wordt emotioneel en zit op een gegeven moment zelfs te snikken. Wat blijkt? Zijn oma heeft (of had) ALS, zijn moeder heeft het ook en dan zie je beelden hoe hij zijn moeder probeert op te richten in bed, de moeder is helemaal slap, net een lappenpop. Hij geeft haar voeding via een spuit die hij door een slangetje in haar buik leeg spuit, hij doet haar een zuurstofmasker voor en het is zo hartverscheurend allemaal. En dan zegt hij al huilend dat bij hemzelf, 25 jaar oud, 5 maanden geleden ook deze diagnose is gesteld. Hij verteld hoe zijn handen al verslappen, dat autorijden of knoopjes van zijn overhemd dichtmaken al moeilijk gaat en het intense verdriet is zo te lezen op het gezicht van deze jongeman. Hij heeft de voorbeelden van hoe zijn toekomst eruit ziet om zich heen en het is een nachtmerrie waaruit menselijk gezien geen ontwaken mogelijk is. En wat hij dan zegt dat heeft me zo diep geraakt, hij zegt: “Ik ben 25, ben ik het dan niet waard om gered te worden?”

Dat ene zinnetje is me de hele verdere dag bijgebleven en het liet me niet meer los. In de eerste plaats ben ik zo bewogen met deze jongeman, zijn filmpje brak echt mijn hart en ik bid dat de Here God in dit jonge leven Zijn liefde en ontferming zal brengen, hoe dan ook, door wie of wat dan ook! Maar in de tweede plaats bedacht ik me dat deze jongen weet hoe zijn toekomst er menselijkerwijs uit ziet en het maakt hem bang, maar er lopen zoveel mensen rond die er totaal geen idee van hebben wat hun toekomst nog zal brengen, mensen die verloren gaan als zij het offer van de Here Jezus niet aannemen, maar ze weten het niet. De vraag die sinds dit filmpje in mijn hart is is er eentje die door de Here God in mijn hart is neergelegd: “Zijn zij het niet waard om gered te worden?”. Hoeveel mensen kennen wij die nog niet gered zijn? En hoeveel lopen er rond van wie wij het niet weten? En bij een ieder van deze mensen klinkt die vraag van de Here God door in mijn hart, maar wat is mijn antwoord? Wat doe ik ermee?

Vele jaren geleden hielden wij regelmatig straatevangelisatie acties en ik vond dat altijd moeilijk. Wat moest ik zeggen, wie moest ik aanspreken, ik wist het niet. En toen, op een zaterdagmorgen zat ik daar in mijn huiskamer, en ik zag op tegen de middag want dan gingen we weer de straat op, en ik was zo aan het bidden toen de Here God een lied in mijn hart legde, dat was het lied “The streets of London” maar de woorden gaf de Here God mij als een antwoord op mijn gebed in mijn hart:

Zie je daar die man die daar alleen loopt door de straten
hij zoekt naar vrede, die hij nergens vindt.
Wil je niet in Mijn naam met deze man gaan praten?
jij kent de weg, want jij bent toch Mijn kind?

Zie je daar die vrouw, zij heeft een hart vol van zorgen
en er is geen mens meer die nog om haar geeft,
vol verdriet is haar leven, bang is zij voor morgen,
ga naar haar toe en vertel dat Jezus leeft.

Kom toch met Me mee en zie de mensen die daar lopen
zij lachen met hun mond, maar hun hart is vol van leed,
échte vrede kunnen zij met al hun geld niet kopen,
ga ze vertellen dat Ik ze niet vergeet!

En ik spartelde tegen en zei, “Here, ik kan dat niet en ik durf dat niet en ik weet niet hoe ik deze mensen moet herkennen, anderen zijn daar veel beter in dan ik… en toen sprak de Here:

Ik geef je de kracht die je nodig hebt
al ben jij zwak en voel je je klein,
kom maar mee, geef Mij je hand
en Ik leid je door de straten,
daar zie je mensen die werk’lijk eenzaam zijn.

Als we nu, na dit verhaal, mensen op straat of in onze familie- en vriendenkring tegenkomen die de Here Jezus nog niet kennen, of mensen waar wij door Hemzelf op attent gemaakt worden, dan zal de vraag van de Here God in onze herinnering terugkomen, hij zal in ons hart weerklinken: “Is hij/zij het niet waard om gered te worden?” en wat is dan ons antwoord…?