Veel mensen, en vooral kinderen, zijn bang van onweer. Het maakt veel herrie als je de donder hoort en de bliksem kan er best angstaanjagend uitzien. Ook kan het altijd ergens “inslaan” en brand of kortsluiting veroorzaken of nog ergere dingen. Het is dus niet zo verwonderlijk dat er toch een zeker ontzag bestaat voor het onweer. Ikzelf vind het altijd wel mooi om naar te kijken maar… ik moet er natuurlijk wél eerlijk bij vertellen dat ik weet dat er hier op de flat bliksemafleiders staan die ervoor zorgen dat onweer eigenlijk weinig kan aanrichten hier.

Ik leerde mijn kinderen vroeger dat, wanneer het ging onweren als zij onderweg van- of naar- school waren en ze reden op het kale gedeelte (zo’n 3 km. weilanden tussen Middelburg en Arnemuiden waar we toen nog woonden) ze, als het onweer echt recht boven hen kwam, zo klein mogelijk in elkaar gedoken langs het fietspad moesten gaan zitten. Dan heb je de minste kans dat je door de bliksem geraakt wordt. Onder een boom schuilen is verkeerd, dat weet iedereen wel denk ik, en op zo’n kaal stuk weg en weiland vormt de mens dan een gemakkelijke prooi. Ook languit gaan liggen is niet goed want dan heb je teveel “oppervlakte”, in elkaar gedoken is dus het beste, je zo klein mogelijk maken zodat je het minste houvast biedt. Wanneer het echter ’s nachts ging onweren dan wist ik het al, dan lag in no time mijn bed vol met kinderen. 4 kinderen in mijn bed, omdat ze het onweer eng vonden (of deden alsof  Ach, ik zei dan “kom maar gauw hoor”, en dan sloeg ik de dekens om hen heen en dan lagen we gezellig ( en vreselijk warm pfff) met z’n 5en in mijn bed en de kinderen voelden zich daar heerlijk veilig.

Ik dacht er aan dat Johannes zegt in Hoofdstuk 3:30: Hij moet wassen en ik moet minder worden. Onze vroegere voorganger zei altijd: “Ik moet zo klein worden dat ik rechtop onder het vloerkleed door kan lopen”. Klein van onszelf en de Here Jezus in ons steeds groter laten worden, Hem steeds meer gestalte laten aannemen in ons. Dat is de bedoeling wanneer wij ons leven in Zijn handen hebben gelegd. En hoe kleiner wijzelf worden, hoe kleiner ons eigen ik dus wordt, des te minder houvast de duivel heeft om ons aan te vallen en ons te treffen. Maar daarnaast hebben ook wij dat heerlijke veilige plekje waar we altijd terecht kunnen. Vooral nu we in een tijd leven die steeds donkerder wordt, waar je bij wijze van spreken ook het “onweer” ziet naderen, hoeven wij niet bang te zijn want Vader zegt: “Kom maar hoor, bij Mij ben je veilig!”

Psalm 5:12-13:  Maar verheugen zullen zich allen die bij U schuilen, altoos zullen zij jubelen, daar Gij hen beschermt, en in U zullen juichen wie uw naam liefhebben. Want Gij zegent de rechtvaardige, o HERE, Gij omgeeft hem met welbehagen als met een schild.

Wie is God behalve onze Heer?
En wie is een Rots behalve onze God?
Een Schuilplaats en een Schild,
een Burcht en een Bevrijder is Hij,
voor wie vertrouwen op Hem. (opw. 270)