Sinds een week heb ik een hondje. Hij heet Simon, is ongeveer 5 maandjes oud en een regelrechte schat! Hij is lief voor groot en klein, is geen blaffer, geen aandachtvrager, maar wel een heel slim hondje dat in korte tijd al een hoop geleerd heeft. Het is een heel aanhankelijk diertje dat overdag telkens even een knuffeltje komt halen. Hij speelt met balletjes en de afgedankte knuffelbeestjes van mijn kleinkinderen. Kortom, Simon en ik kunnen het prima met elkaar vinden:-)

Arme Droppie

Donderdag was ik ’s middags bij mijn dochter om op de kinderen te passen. Zij moest zelf werken en zodoende was ik daar dus. Bij mijn dochter thuis woont een poes, Droppie. Deze poes is al bijna negen jaar oud en woont al haar hele leven bij hen. Droppie is een lieve poes die vooral dol is op mijn oudste kleindochter Sanne. Toen ik daar kwam was de schuifpui dicht en die heb ik maar dichtgelaten zodat Simon niet weg kon lopen. Toen ik op een gegeven moment Simon hoorde piepen en stapjes heen en terug naar het glas van de schuifpui zag doen ben ik toch maar even gaan kijken wat er aan de hand was. Haha, Droppie stond rechtop tegen het glas met zijn pootjes te krabben, alsof hij zeggen wilde: laat me erin! Als ik alleen met Simon geweest was had ik Droppie wel binnengelaten, maar met die 3 kinderen erbij leek het me een beetje teveel van het goede worden dus heb ik Droppie maar even buiten laten staan. Toch droop de poes niet af, ze bleef gewoon staan en van tijd tot tijd krabden haar pootjes dan weer over het glas. Het was komisch om te zien. En Simon? Na een poosje had hij het wel gezien, hij pakte zijn botje en ging lekker liggen kluiven. Op het moment dat Simon daar ging liggen, tóén pas verdween Droppie van het glas en droop af.

Eerlijk was het eigenlijk niet, het was niet Simon’s huis, het was Dróppie’s huis en Simon was in Droppie’s ogen een indringer. Toch lag Simon erbij alsof hij daar al jaren woonde, hij nam het huis gewoon in bezit en dat kon hij ook doen omdat ik van mijn dochter toestemming had gekregen om het commando over het huishouden en de kinderen over te nemen omdat zij moest werken en ik had Simon meegebracht, hij hoorde bij mij.

Onze Simon, de indringer.

Ik vind het altijd mooi om te merken dat de Here God echt alles kan gebruiken om Zijn boodschap tot ons hart door te laten dringen, want ook hierin zit dan weer een boodschap.

In onze levens kan het voorkomen dat er dingen zijn die we wél altijd doen, maar die niet juist zijn, niet juist voor onszelf maar ook niet juist in de ogen van God. Dingen die zich door de jaren heen in ons leven hebben ingenesteld, die er “thuis” zijn. Als wij onszelf helemaal overgeven aan de Here God en we laten Zijn Geest binnen in ons leven, dan brengt Hij ook Gods gedachten mee. Dan worden wij gewezen op de dingen die niet goed zijn en dan worden we ons ervan bewust dat we die verkeerde gewoonten, die zonden die wij al zo lang tolereren, eruit moeten gooien en dat we de goede dingen, de goede gewoonten, de goede gedachten, die dingen die God welgevallig zijn en waarover we in Zijn woord kunnen lezen, hun plaats moeten geven in ons leven, in ons handelen en denken. Dan zal het wel nog gebeuren dat die oude gewoontes telkens voor je neus komen staan en krabbelen aan de deur van je hart, want het was toch hún huis?  Ze woonden er al zo lang……In het begin voelt dat vreemd en is dat best lastig. Maar wij mogen volharden en op het moment dat wij  geen aandacht meer geven aan die verkeerde dingen, en de goede dingen hun eigen plaatsje laten innemen in ons leven, dan zullen die andere gedachten, gevoelens, gewoonten, van lieverlee het veld ruimen en worden we met rust gelaten.

Hebr.12:1 Daarom dan, laten ook wij, nu wij zulk een grote wolk van getuigen rondom ons hebben, afleggen alle last en de zonde, die ons zo licht in de weg staat, en met volharding de wedloop lopen, die vóór ons ligt.