Woensdagavond belde mijn zoon mij op, hij is Hoofdconducteur op de trein en hij doet dit werk nu al meer dan tweeënhalf jaar en woensdagavond had de trein waarop hij werkte een aanrijding met een persoon. Het is voor het eerst dat hem dit is overkomen en hoewel ze erop voorbereid worden weet je toch nooit hoe je zult reageren als het echt gebeurt. Mijn zoon had alle handelingen uitgevoerd die hij moest doen en heeft ook anderen nog aan kunnen sturen hoewel hij heel erg schrok toen hij zijn deur opende en de persoon op een kleine 3 meter afstand van hem lag. De gruwelijke details zal ik een ieder besparen maar hoe verschrikkelijk toch weer dat dit gebeurt. Wat moet er toch in zo’n mensenkind zijn omgegaan, wat is er gebeurd in zijn leven dat hij tot zo’n drastische stap komt. Hoe wanhopig moet je dan toch zijn? Dat zijn vragen die dan in mij op komen, tegelijkertijd ben je bewogen met de nabestaanden van deze man en is mijn gebed ook voor hen. Ook voor mijn zoon en zijn collega’s uiteraard, want die moeten hier ook mee omgaan. Hoe verdrietig is dat toch…

Ik heb er weleens eerder over geschreven, over het feit dat er zoveel mensen rondlopen die het eigenlijk niet meer zien zitten en dan denk je al snel dat dat overwegend mensen zijn die God niet kennen. Maar niets is minder waar, juist ook onder de christenen is de nood groot, zovelen zijn er die aan hun problemen ten onder dreigen te gaan. Het kan voor de buitenwereld vaak zo lang verborgen blijven, mensen kunnen zich aan de buitenkant best vrolijk voordoen, maar vanbinnen kan het huilen. Wie kent de pijn van deze harten? Wie kent de nood en de wanhoop? Alleen God kan in mensenharten binnen kijken en Hij is ook de enige die daadwerkelijk kan en wil helpen en wij dan? wij mogen onze handen vouwen en bidden voor onze medebroeders en zusters, voor hen die met de rug tegen de muur staan, zij die geen uitweg meer zien en het met niemand durven delen.

Misschien ken je iemand, of misschien bén je iemand die geen hoop en geen moed meer heeft, dan is er iets dat ik je vandaag wil zeggen, wil meegeven als een stukje houvast, een glimpje hoop in de situatie waarin jij je bevindt. Moge de Here God je heel bijzonder zegenen en jouw hart aanraken met Zijn liefde!

Als het leven pijn doet.

Soms is het leven hard
Je voelt vanbinnen pijn,
Je hart kan dan zo eenzaam
en zo verdrietig  zijn.
Je vraagt je af: waarom,
je wordt zo moedeloos hiervan
en het liefste loop je weg
zo ver als je maar kan.

Wie kan je nog begrijpen,
luisterend naast je zijn,
wie is er fijngevoelig
en helpt je in je pijn?
Wie heeft nog écht ontferming,
nog echte liefde voor jou,
kun je nog vrienden vinden,
als je ze zoeken zou?

Er is een echte ware Vriend,
Zijn hart is warm en trouw.
Hij luistert heel aandachtig,
Hij houdt zoveel van jou.
Hij kent je hart volkomen
Hij ziet jouw pijn en nood,
Hij is met jou bewogen
Zijn liefde is zó groot.

Zijn armen waren uitgespreid,
vastgenageld en in pijn
hing Hij daar aan het kruis
waar niemand bij Hem kon zijn.
De wonden in Zijn lichaam
vertellen over jou
daarmee betaalde Hij de prijs
en bewees aan jou Zijn trouw.

kom maar, kom maar bij Mij,
zo klinkt ook nu Zijn stem,
Je twijfels en je pijn,
leg het maar neer bij Hem.
Laat toch je hart verwarmen
door die Vriend die alles van je kent,
en kruip weg in Zijn armen,
daar waar je veilig bent.