Gisteren las ik op Facebook een overlijdensbericht. Ik ben daar erg van geschrokken want het was iemand die ik goed kende. De man die overleden is was jarenlang zangleider in onze gemeente en sprak ook regelmatig. Hij had echt een bediening voor aanbidding. Zo’n twee jaar geleden (denk ik) is hij bij onze gemeente weggegaan om dingen te gaan doen die de Here God hem op het hart gelegd had en hierdoor, en ook mede doordat ik de afgelopen jaren veel bij mijn dochter geweest ben, heb ik eigenlijk niet veel meer van hem gezien of gehoord en nu dan ineens dit bericht. Zoiets komt dan wel keihard binnen. Inmiddels weet ik dat hij al een aantal maanden erg ziek was, ik wist dat niet.

Ik weet dat deze man nu bij de Here God mag zijn, hij was een krachtige man Gods. Maar hij laat wel een vrouw achter en kinderen waarvan de jongste zo’n jaar of 10 is schat ik. Ik weet nog goed hoe deze man een keer een aanbidding leidde en onder het zingen kwam er een kleine jongen tussen de mensen vandaan die doelbewust en regelrecht naar het podium liep. Het was zijn zoon die graag bij zijn vader wilde staan. Het manneke klom het podium op en posteerde zich naast zijn papa. Papa legde even zijn hand op het hoofdje van de jongen en het kind stond daar heel stil en zielsvergenoegd, het was zo’n mooi beeld en ik stelde me die hemelse Vader voor, hoe we naar Hem mogen lopen en bij Hem mogen staan en hoe Hij dan Zijn hand op ons hoofd legt met een gebaar waar zoveel liefde en bescherming uit spreekt. Het is zoiets moois. Ik heb er later die dag een gedicht over gemaakt.

Vader en kind

Zo’n leuke kleine man,
hij wilde naar zijn vader
en doelbewust ging hij
aan iedereen voorbij.

Hij stelde zich heel dicht
aan zijn vaders zijde,
en stond daar, ontroerend klein
zijn vaders kind te zijn.

De vader keek vertederd
naar zijn kleine zoon,
en legde zijn hand, licht
op het hoofdje en ‘t gezicht.

Beschermend en vol liefde
was de vader voor zijn zoon,
ze hoorden bij elkaar,
ze vormden zo’n mooi paar.

Een vader en zijn kind,
stil stond ‘k ernaar te kijken,
en terwijl ik daar zo stond
kwam er een glimlach om mijn mond.

Vader kijkt naar jou,
vertederd en bewogen,
en als je aan komt lopen
heeft Hij Zijn armen open.

Zijn hand ligt op jouw hoofd,
Zijn armen om je heen,
beschermend voor gevaar
in zo’n liefdevol gebaar.

Een Vader en Zijn kind
Hij en jij zo samen,
er is niets zo fijn
als dicht bij Hem te zijn.

Deze man mag nu bij de Here God zijn, nu is Hij met Vader samen, en ook voor ons mag dat een heerlijk vooruitzicht zijn dat we eenmaal allemaal bij onze hemelse Vader mogen zijn, dat Hij ons daar opwacht en dat we onze geliefden, die ons zijn voorgegaan, daar terug mogen zien. Maar ondertussen bid ik alle geliefden van deze man Gods vrede en Zijn troostvolle nabijheid toe! Op het facebook van deze man staat een foto…een foto van twee handen die elkaar vasthouden, een grote en een kleine hand, deze twee handen hebben elkaar los moeten laten, maar ik weet dat er een nog grotere hand zal zijn die deze kleine hand in de Zijne zal nemen, Hij houdt je vast Jerai!

Dag Paulus…tot ziens…