Binnenkort is het zover, dan gaan we verhuizen. “We” zijn mijn dochter Joyce van 19, en ik. Ik stond al een paar jaar ingeschreven en nu kreeg ik vorige week geheel onverwacht een woning toegewezen in Middelburg. Ik was er eerst alleen wezen kijken en toen ik er eenmaal binnen was werd ik toch wel heel erg enthousiast. Gelukkig mocht ik de sleutel een dagje houden om nog even wat andere mensen mee te nemen om te kijken, en uiteraard ben ik mijn dochter als eerste gaan halen en ook zij was er enthousiast over. Het huis waar we gaan wonen is in een grote flat, maar dan helemaal op de begane grond. Bovendien ook nog helemaal centraal zodat ik geen gang door hoef, geen lift in, helemaal niets, ik kan zo vanuit de binnenkomsthal mijn voordeur binnen. Verder is het een hele mooie ruime  woning en natuurlijk alles gelijkvloers, echt geweldig, en omdat het op de begane grond is, zit er ook nog een klein tuintje aan wat er nog heel leuk uitziet ook. Dat tuintje grenst aan een stukje groen van de gemeente dus is het erg rustig en mooi. Zodra je de deur naar de tuin opendoet (waarvan er overigens 4 zijn in het huis) dan hoor je de vogels fluiten en een stuk verderop is er wel een paadje, maar dat is alleen voor fietsers en voetgangers, dus geen auto’s die langskomen, en geen mensen die langs je ramen lopen, helemaal niets, wat geweldig hè? Ik ben er zó enorm dankbaar voor en het is echt een geschenk van mijn Vader!

Wat is God toch goed, zoveel zegeningen die we keer op keer van Hem mogen ontvangen. We verheugen ons er erg op om in het nieuwe huis te gaan wonen, uiterlijk 5 December moeten we dan uit dit huis weg zijn en we hebben de sleutel van het nieuwe huis nog niet, dus het wordt strakjes wel even aanpakken, maar ik heb gelukkig hele lieve kinderen, familie en vrienden die me willen helpen en ook daar voel ik me rijk mee.

Ondertussen ben ik wel al aan het bedenken wat ik in dat huis moet doen, verfje, behang, vloerbedekking enz, enz. Maar het huis is leeg en dat maakt het wel makkelijk om erin te werken, je kunt overal lekker bij en een beetje knoeien bij het verven is ook niet erg:-) Voor mijn eigen huis is de opzichter geweest en heeft alles met me nagelopen en opgeschreven wat er eventueel door volgende bewoners overgenomen kan worden en wat er uitgehaald moet worden. De volgende bewoners moeten beslissen wat er blijft liggen en hangen. En terwijl ik zo met al deze dingen bezig ben dacht ik aan de woning die de Here bij ons heeft betrokken. We weten dat we bij de Here mogen komen zoals we zijn, m.a.w. alles mag blijven staan en liggen wanneer Hij zijn intrek in onze levens neemt, wij openen de deur van ons hart voor Hem en Hij komt bij ons binnen. Maar wanneer Hij dan binnen is, is het wel zo dat Hij aan het werk gaat daar, het wordt Zijn huisje en het is de bedoeling dat het stukje bij beetje aangepast zal gaan worden aan Zijn wensen. Wanneer de nieuwe bewonders van dit huis niet willen dat bijv. de vloerbedekking blijft liggen, dan is het mijn verantwoordelijkheid om die eruit te halen. Zo werkt het geestelijk ook, wanneer we weten dat de Here een afkeer heeft van leugentjes bijv. dan is het onze eigen verantwoordelijkheid om onszelf daarvan te reinigen en er mee op te houden. En zo zijn er zoveel dingen, grote en kleine, die uit ons huisje moeten en die dan ruimte maken voor de “nieuwe Bewoner” om erin te zetten wat Hij daar graag wil hebben. Ik vind dat wel mooi…………maar weet je, ik vroeg me af wanneer ik nou écht de nieuwe bewoonster van dat huis word? Wanneer kan ik zeggen van: nou is het echt mijn huis?
Dat is wanneer ik de sleutel heb gekregen…….. .Tot nu toe is de sleutel nog in het bezit van de woningbouw en zij beslissen wie er in en uit dat huis gaat. Daar heb ik nog niets over te zeggen, ik heb daar het recht nog niet toe, ik ben er wel eventjes binnengelaten, maar daar hield het ook mee op. Strakjes krijg ik de sleutel en dan wordt de naam van de oude bewoner weggehaald en komt mijn naam er te staan en dan is het echt mijn huis.

Weet je, dikwijls zeggen we dat we de Here in ons hart hebben binnengelaten en dat is geweldig, maar hebben we ook daadwerkelijk de sleutel aan Hem overgedragen? Is Hij Degene die mag beslissen wie er binnenkomt? Of zijn wij het nog zelf die van alles en nog wat binnenlaten in ons huisje? (mét alle gevolgen van dien vaak) Het is de moeite waard om daarover eens na te denken…..toch?

Mijn huisje staat niet leeg
want binnen woont mijn Heer,
ik nodigde Hem uit
en Hij streek bij mij neer………
Toch vraag ik mij wel af
wiens naam er bij de bel
op ’t bord geschreven staat,
is dat de Zijne eigenlijk wel……..?