Wat zijn we met z’n allen toch weer opgeschrikt gisteren, in wat voor een wereld leven we, hoe kunnen we sowieso nog met een gerust hart leven vandaag de dag? Is het niet om angstig van te worden als deze dingen gebeuren, en dan ook nog zo dichtbij? Wat een onnoemelijke angst voor diegenen die dit hebben meegemaakt, of het hebben gezien, wat een onnoemelijk verdriet voor de nabestaanden van de omgekomenen, maar ook voor de familie van de gewonden. Wéér zoveel onschuldige mensen die hier het slachtoffer van geworden zijn.

Ik was gisteravond op een bidstond en uiteraard hebben we daar voor deze mensen gebeden, voor al die slachtoffers die er zijn, of de Here hun troost en hulp wil bieden. Maar toen bad er iemand “Here, ik weet dat ik ook voor de moordenaars moet bidden, maar eigenlijk ben ik zó boos op ze”……………………en wie niet hè? Op dat moment kon ik daar zo in meegaan en in meevoelen. Het is toch ook om verschrikkelijk boos te worden op deze mensen die zoveel slachtoffers maken? Als je ziet hoe mensen totaal verminkt zijn, hoe kleine kinderen, moeders, vaders, opa’s en oma’s daar zomaar de dood vinden, doordat er een paar van die mensen het nodig vinden om ze door middel van die bommen finaal kapot te maken? En toch…………………..

Toen ik erover nadacht, bedacht ik me dat deze moordenaars zélf ook totaal misleidde mensen zijn. Hen wordt verteld dat ze met extra voorkeur behandeld zullen worden door (hun) God, dat ze iets goeds doen voor de wereld, én voor zichzelf. Ze zijn tezamen mét de slachtoffers óók slachtoffer. Ze komen vaak zelf ook om bij deze actie’s en het allerergste is nog dat ze dán pas erachter komen dat ze totaal misleid zijn. Dat er niets waar is van de mooie verhalen die hen voorgespiegeld zijn. Waarschijnlijk zijn deze mensen al van baby af aan opgegroeid met het idee dat het een hele mooie en goede daad is om, ten koste van jezelf, deze aanslagen uit te voeren. En niet alleen hier, maar ook telkens weer die zelfmoordaanslagen in het midden-oosten, want daar gebeuren dit soort dingen iedere dag. En één van de mensen op de bidstond vroeg zich af hoe deze mensen uberhaupt kunnen denken dat God blij is als je andere mensen doodmaakt. Maar óók daar werd ik zo bij bepaald. Als je de bijbel leest, dan lees je in het oude testament voortdurend over oorlogen, over gevechten, over het feit dat God zélf daar de opdracht toe geeft en dan tegen de mensen zegt dat Hij aan hun kant staat en Zijn volk in staat stelt om hele volken en steden uit te roeien, iedere man tot de laatste te doden, noem maar op. En als je dan niet beter weet en er wordt je wijsgemaakt dat dát nou typerend is voor God? Dan zouden wij als christenen dat óók geloven misschien, in ieder geval velen. Ik weet niet wat voor religie deze mensen hadden, maar ik weet wél dat deze mensen totaal misleid zijn geworden en dat zij het inderdaad nodig hebben dat er voor hen gebeden wordt. Uiteraard niet meer voor de dode moordenaars, maar wél voor diegenen die het misschien in de toekomst zouden kunnen worden. God houdt van álle mensen, óók van deze, Hij houdt alleen níét van de dingen die ze doen. En daarom is het van belang dat wij bidden voor al deze verblindde, en misleidde mensen, dat Gods liefde en Zijn waarheid, op de één of andere manier tot hen door mag dringen. God is in staat om mensenharten te veranderen, óók harten van deze mensen, wat zou het mooi zijn als we door middel van gebed, gericht gebed, mensenharten zouden kunnen veranderen en daardoor toekomstige aanslagen uiteindelijk zouden kunnen voorkomen……………………..?

In ieder geval hebben de mensen die op één of andere manier slachtoffer zijn van
deze ramp, ons gebed zó hard nodig. Zij zijn voor de rest van hun leven getekend,
zij zullen dit nooit meer kunnen vergeten, hun leven wordt nooit meer hetzelfde, nooit meer onbezorgd. Wat moet de pijn en de nood onder deze mensen groot zijn, ik kan me daar geen voorstelling van maken, maar er is er één die het wél weet, Hij die ieder mens door en door kent, Hij die de diepten van ons hart kan peilen, Hij, de Here, die mensen harten  kan én wil aanraken, die in dit grote verdriet wil vertroosten en wonden wil verbinden. Laten we ook bidden voor al die mensen die, waar ook ter wereld, hierdoor angstig zijn geworden, dat deze angst er tenslotte toe zal leiden dat men bij de Here God uit zal komen. Ook wijzelf mogen ons leven in handen van deze God leggen, we mogen weten dat wat er ook gebeurt, Hij voor ons zorgt.

Oh God, wij leven in een tijd
van haat en van geweld,
een mensenleven, jong of oud,
is iets dat niet meer telt.
Uw tranen vloeien op de aard
Uw hart, Heer, is verscheurd,
over ’t verdriet dat velen treft,
ja, over al wat is gebeurd.

Geef ons een hart dat vol is Heer
van liefde en van vuur,
omdat voor U elk mensenkind
kostbaar is en duur.
Laat ons gebed Heer, als een wolk
omhoog stijgen tot U,
laat het oprecht en krachtig zijn
en help ons Here, nu.

Wij geven in Uw handen Heer,
de mensen in hun nood,
wilt U elk hart vertroosten
met Uw warmte, oneindig groot.
Daar waar geen mens nog helpen kan
geen woord verlichting schenkt,
daar is ’t Uw stille liefde Heer
die hoop in harten brengt.