Omdat er nieuwe deuren in mijn huis zijn geplaatst komen ze maandag ook de kozijnen aan de buitenkant schilderen. Nu was ik eventjes buiten om de deuren en kozijnen daar te bekijken en ik heb daar in een hoekje ook mijn tuinstoelen en tafel neergezet, opgevouwen in afwachting van mooi weer om ze daar weer weg te halen. Ineens zag ik daar onder die stoelen een hele berg opgedroogde bladeren liggen die   eronder gewaaid zijn en zijn blijven liggen. En daar dwaalden mijn gedachten een beetje af en ik bedacht me hoe het komt dat die blaadjes van die bomen vallen. Wil dat zeggen dat die bomen dood zijn? Of dat ze misschien niet goed gezond zijn? Want bomen horen toch eigenlijk mooi groen te zijn, vol met mooie groene blaadjes?

Weet je, het feit dat er in de herfst bladeren van de bomen vallen heeft niets met de gesteldheid van de boom te maken. Dat is gewoon zo geschapen, zo is de natuur. Het is eigenlijk (naar mijn idee) zelfbehoud voor de boom. Wanneer in de lente alles weer gaat uitbotten, en wanneer ook de bomen weer nieuwe blaadjes krijgen, dan zijn de bomen weer helemaal klaar voor het nieuwe seizoen, ze krijgen zonneschijn en halen nieuwe krachten uit de aarde, waarmee ze dan de takken weer kunnen voeden en díé kunnen op hun beurt de nieuwe blaadjes vasthouden en laten groeien. In de winter staat de groei van veel bomen en planten stil. Ze zijn in de herfst hun bladeren verloren, waardoor ze hun krachten kunnen sparen. Bovendien zorgen de bladeren die afgevallen zijn óók weer voor een bepaald soort bemesting, doordat ze rotten en in de grond worden opgenomen.

Wij kunnen ook weleens in een herfstperiode terecht komen. Het lijkt alsof je beetje bij beetje dingen aan het kwijtraken bent. Waar het je voorheen nog voor de wind ging, zie je nu de boel onder je handen afbreken en het is als met die blaadjes, het lijkt of er dingen aan het afsterven zijn binnenin je. En zo zie je dingen “vallen”, dat kunnen allerlei dingen zijn. En wij zien deze dingen als puur verlies, foute boel, want het hóórt niet zo te gaan. We horen “groen en fris” te blijven, en zelfs tot in hoge ouderdom. Met andere woorden, we zijn geen verliezers, maar overwinnaars, dus hoe kunnen we dit rijmen met ons geestelijk leven? Dán zal er wel iets mis zijn, we zijn geestelijk niet gezond, we zijn niet meer in staat om de “blaadjes” vast te houden en alles glipt zo tussen onze vingers vandaan.

En tóch, ik heb ervaren dat deze perioden vaak heel erg winstgevend kunnen zijn, want enerzijds ben je treurig om het (vermeende) verlies van bepaalde dingen, terwijl het aan de andere kant wél zo is dat er plaats komt voor nieuwe dingen. Soms is het heel goed om oude dingen te láten vallen, om afscheid te nemen van dingen die we al veel te lang gekoesterd hebben, ook om nieuwe relaties op te bouwen, zakelijk of vriendschappelijk of zelfs met mede”christenen”, daar waar je met de oude relaties geen stap verder kwam, of zelfs geremd werd in je geestelijke ontwikkeling. Natuurlijk is het zaak om goed op te letten, want de duivel is er ook altijd op uit om ons dingen te ontroven, daarom is het goed om altijd dicht bij de Here te blijven en alles met Hem te bespreken en te overleggen, én het is uiteraard zeer belangrijk om álle dingen, te allen tijde, in Gods handen te geven. Maar dan is het ook zo dat je zo’n periode, waarin er dingen van je afgenomen worden, kunt ervaren als een stukje rust, een periode van bezinning, een klaar gemaakt worden voor de nieuwe “lente” in je leven. Je kunt dit woord “afgenomen” ook op twee manieren zien, een négatieve manier, dán ervaar je het als “afpakken”. Maar er is ook nog een pósitieve manier, namelijk, een stuk verlichting dat je ervaart als iets van je áf-genomen wordt, in de zin van: een last, snap je? Wij mogen die oude dingen aanbieden aan onze Vader en Hij zal ze dan van ons aannemen, ja, van ons afnemen en ons zo verlichting schenken.

Als wij van God nieuwe dingen willen ontvangen, dan is het weleens goed dat oude dingen opgeruimd worden.

  In de herfst van ieder jaar
vallen de blaadjes van de bomen,
zodat de boom zijn krachten spaart
wanneer de winter is gekomen.
Maar in de lente is het feest
dan schijnt de zon met nieuwe kracht,
en alle bomen botten uit,
zij hebben op die tijd gewacht.

Na elke winter komt steevast de lente, hóé koud, hóé nat, of hóé lang zo’n winter ook lijkt te duren. Ook in ons leven mogen wij ons daaraan vasthouden……