8 augustus 2007

augustus 8th, 2007

Mijn broer en schoonzus hebben 10 jaar lang gewerkt in de zending in Brazilië. Sinds een aantal jaren wonen ze nu weer in Nederland, maar ook vanhieruit zijn zij nog met het zendingswerk verbonden en werken eraan mee. Nu is mijn broer in de afgelopen tijd met zijn gezin weer voor een aantal weken teruggeweest in Brazilië waar ze na een paar daagjes vakantie ook weer meegewerkt hebben daar. Voordat ze gingen heeft mijn broer mij gevraagd of ik misschien een gedicht zou kunnen maken over de “weduwen met een opdracht”. Dat is een project waar men de weduwen en alleenstaande vrouwen probeert te ondersteunen, te onderwijzen en te bemoedigen. Ook is er ieder jaar een vakantieweek voor deze vrouwen, iets waar ze het hele jaar naar uitkijken. Op geestelijk gebied worden deze vrouwen onderwezen en men draagt de liefde van de Here God uit op allerlei manieren. Deze vrouwen hebben een heel zwaar bestaan en moeten zo verschrikkeljik hard werken voor een paar centjes, en dan is het zo prachtig om te zien hoe ze genieten van alles wat hen aangeboden wordt en hoe dankbaar ze zijn, dat is echt geweldig. Maar op hun beurt gaan deze vrouwen ook weer uit om anderen te helpen en de liefde van God uit te dragen metterdaad.

De bedoeling van mijn broer was, om in Brazilië videomateriaal te verzamelen van deze vrouwen en daar dan thuis een promotiefilmpje van te maken. Daarbij wilde hij dan graag een gedicht gebruiken om erin te verwerken. Hij had al een eerder stukje film van zo’n vakantieweek gemaakt en dat heb ik bekeken om een idee te krijgen van wat er voor deze vrouwen gedaan wordt. Wat mij het meeste opviel waren de handen, oude gerimpelde handen, gevlekte handen, jonge handen, allerlei handen. Handen die hun verhaal vertellen…………….

Kom maar bij Mij.

Hun handen, zeggen mij het meest,
ze vertellen mij hun wedervaren,
ze zijn menigmaal kapot geweest,
bebloed en vol met blaren.

Die handen vertellen mij het verhaal
dat hun mond niet in woorden kan vangen,
ze vertellen van pijn, van moed en van trouw
maar ook van een oneindig verlangen.

’t Verlangen van een moeder, een oma, een vrouw,
om voor haar familie te zorgen,
maar ’t leven is soms zó ondraaglijk zwaar,
en de moeite wacht hen, ied’re morgen.

Toch is er een lichtpuntje, een stukje hoop,
want er zijn andere, hélpende handen,
die in hun moeite wat uitzicht bieden,
opdat hun scheepje niet zal stranden.

Zij brengen wat vreugde, wat rust en geluk,
ze helpen vanuit een liefdevol hart,
wat aandacht en zorg aan een ieder gebracht
brengt blijdschap voor een frisse start.

En dan die állesomvattende handen,
díé handen, ook kapot en bebloed,
deze handen, met de gaten zelfs erin,
geven de vrouwen weer kracht en moed.

Die handen vertellen hun eigen verhaal
dat geen mens in woorden kan vangen,
ze vertellen van pijn, van moed en van trouw
maar ook van een oneindig verlangen.

Ze strekken zich uit naar ieder mensenkind
om te helpen, te troosten, te dragen,
uitnodigend strekken die handen zich uit
“kom maar bij Mij” dát is wat ze vragen.