Willekeurige bemoediging
  • 19 mei 2007
    “Het singeltje”, zo wordt het altijd genoemd. Het is een leuk rustig weggetje waarlangs een soort langgerekte eendenvijver loopt, waar …
Recente reacties
Archief

CD: U bent er altijd

Here is the Music Player. You need to installl flash player to show this cool thing!

7 juli 2005

Als ik soms weleens wat verderop in het land moet zijn, dan ga ik meestal met de auto (van mijn vader). Maar voordat ik dan op weg ga, zoek ik eerst op de computer de routeplanner van de ANWB op en ga eerst kijken hoe ver de reis zal zijn, hoe lang ik er ongeveer over zal doen én ik laat de route uitprinten, zodat ik die mee kan nemen en er onderweg nog eens een blik op kan werpen. Zolang ik dan maar de aanwijzingen opvolg die er op dat papier staan, kom ik precies daar uit waar ik zijn moet. Heel plezierig ……. nou ja, meestal dan, want ik heb een kwaal waar meer “vrouwen” mee kampen, ik verwissel links en rechts nogal eens, en dan kan het gebeuren dat je op een dwaalspoor raakt. Ik heb het weleens gehad hoor, ik had linksaf gemoeten maar ik ging naar rechts en toen klopten de aanwijzingen niet meer. Ik begreep er niks van, ik ging nog een keer terug, op zoek naar de juiste afslag, maar kwam hem niet tegen. Toen ben ik wéér omgekeerd en heb het hele stuk nogmaals gereden, maar hoe ik keek, de aangegeven afslag kwam maar niet. Tótdat ik uiteindelijk begreep dat ik weer eens links en rechts verwisseld had. dom, dom, dom!

Toch is het vreemd hè? Dat er mensen rondlopen die totaal geen interesse hebben in waar ze naartoe gaan. Ze leven hun leven en hebben er geen idee van wat het einddoel van hun aardse reis zal zijn. Daar ligt voor de christenen nog een grote taak, om die mensen te vertellen dat ze wel dégelijk onderweg zijn naar een doel, een einddoel, maar dat ze geen prettige eindbestemming hebben als ze niet een keuze voor God maken. Wij mogen Gods reclamemensen zijn, wij mogen de mensen laten zien wat het betekent om een kind van Hem te zijn.

Wijzelf hebben een kaart, zoals een countryzanger het zong ” I’m using my bible for a roadmap”. (ik ben even zijn naam kwijt, maar mijn broer zou het moeten weten, die zingt het nog weleens hé Ron?:-)))) Voor diegenen die Engels moeilijk te begrijpen vinden, de titel van dit liedje is “Ik gebruik mijn bijbel als een routebeschrijving”. Je kunt ook zeggen, als een wegwijzer. Wij zijn bezig aan een reis waarvan we het einddoel al weten, en de bijbel kan ons helpen om onderweg steeds weer de goede afslag te kiezen. We komen weleens op kruispunten en splitsingen terecht waar we eventjes stil moeten staan om op onze routeplanner te kijken en aan de hand daarvan een weg te kiezen. Ach, soms gebeurt het ook nog weleens dat we een verkeerde weg inslaan, maar dan mogen we gewoon teruggaan en de goede afslag kiezen. Het is niet erg als we een verkeerde weg inslaan, het wordt pas verkeerd als we op dat pad verder blijven gaan en niet van onze dwaalwegen terugkeren.

Psalm 107:4-7 (Het Boek) : Er waren mensen die ronddwaalden in de woestijn, op eenzame plaatsen. Zij hadden geen plek om te wonen. Door honger en dorst waren zij aan het eind van hun krachten. Toen riepen zij in hun ellende tot de Here en Hij redde hen uit al hun angst. Hij liet hen lopen op een goed begaanbare weg, die leidde naar een stad waar ook voor hen een huis was. Mensen die verdwaald zijn en op een eenzame weg wandelen in de woestijn, daar waar het heet is en geen eten of drinken te vinden is. Geen schaduw en geen schuilplaats (geen God te vinden dus.) Daar worden de mensen hongerig en dorstig. Het is een ramp als je op een weg loopt waar je alleen maar leegte voor je uit ziet, geen enkel doel, niks. Mensen die geen plek hebben om te wonen, die achter iedere bocht hopen een huis te zien staan, maar niks. Dat is om wanhopig van te worden, vooral als je ook al zo’n honger en dorst hebt.

Dit kunnen diegenen zijn die zomaar hun leven leven en niets van God (willen) weten. Maar dat kunnen ook christenen zijn die toch eventjes de weg kwijt zijn. Het mooie hiervan vind ik dan, dat zodra zij beginnen te roepen naar God, (en het “roepen” houdt ook al in dat ze toch wat verder bij God vandaan zijn) Hij naar hen luistert en Hij hen redt. En dan laat Hij hen lopen op een goed begaanbare weg die leidt naar een stad waar voor hen een huis is. De eeuwige stad waarnaar wij allen op weg zijn, waar het huis is met de vele woningen. Wat er ook gebeurt, waar wij ook gaan, God wil altijd naar ons luisteren en ons helpen om de goede weg weer terug te vinden. Je moet soms weleens een stukje terug, maar ook dat werkt mede ten goede en brengt ons toch uiteindelijk alleen maar dichter bij onze eindbestemming.

Ik moest eraan denken dat de bijbel ons leert dat je voor jezelf verantwoordelijk wordt geacht als je het verschil kent tussen de linker en de rechterhand. Ik vond dat wel grappig, want juist doordat ik me daarin weleens vergis (het dus even níét goed weet) kom ik dan op een dwaalweg. Zit dus wel logica in:-))

Ik ken heus het verschil wel
tussen links en tussen rechts,
en meestal gaat het goed
nou ja, soms een heel klein foutje slechts.
Toch kan dat cruciaal zijn,
als ik dénk; het gaat oké
en ‘k ben dan tóch de weg kwijt

roep ik: Here, neem mij mee.

facebooktwittergoogle_plusredditpinterestmail


+ 7 = 11