Ik kreeg vandeweek een telefoontje van mijn moeder, en ze leest elke dag mijn stukjes die ik met vergrootte letters naar mijn ouders doormail, en ik heb steeds gezegd, als je ergens aanmerkingen op hebt, dan mag je het altijd zeggen (dat geldt trouwens voor iedereen hoor), en ze belde me dus op en zei dat ze inhoudelijk niets had aan te merken, maar ze had een stukje van een paar dagen geleden en daar had ik volgens haar heel vaak “en” in gebruikt, en ik ben gaan kijken, en inderdaad, ze had gelijk en toen ben ik dat gaan veranderen enneh, Ik maak er nu maar een beetje een grapje van, maar het is waar gebeurd hoor. Ik vond het trouwens wel fijn dat ze me er opmerkzaam op maakte, het kan er alleen maar beter van worden. Maar tegelijkertijd dacht ik eraan dat we vaak zó slecht tegen kritiek kunnen, we voelen ons gelijk aangevallen, gaan in de verdediging, of komen met allerlei verontschuldigingen aandragen, terwijl dat toch  helemaal niet nodig is? We zijn mensen, mensen die allemaal op zijn tijd fouten kunnen maken, op wat voor gebied dan ook, niemand is in dat opzicht beter als een ander. Zo snel kan het gebeuren dat we ergens een verkeerde keuze maken of een beetje van de goede weg afdwalen, terwijl we dat niet eens zo in de gaten hebben.

De bijbel leert ons dat we elkander moeten vermanen, als je ziet dat iemand in de fout gaat dan is het goed om zo iemand te waarschuwen, natuurlijk niet met grof geschut, harde woorden of verwijten, nee, in de liefde mogen wij elkander helpen. Je kunt het je zo voorstellen, we zijn met elkaar onderweg en bewandelen de weg die ons eenmaal naar het hemelse Vaderhuis zal brengen. Wanneer we dan zien dat er iemand is die wat naast die weg wandelt, dan is het juist de bedoeling dat we in alle liefde een hand uitsteken om zo iemand weer met beide voeten op de juiste weg te brengen. Als we echter met harde woorden en verwijten naar zo iemand uithalen, dan zal hij alleen maar uitwijken, en verder van de weg verwijderd raken.

In I Timoteüs 1:5 staat: En het doel van alle vermaning is liefde uit een rein hart, uit een goed geweten en een ongeveinsd geloof.

Het zou zo moeten zijn dat áls wij een ander vermanen, dit enkel en alleen gebeurt uit liefde en bezorgdheid voor die ander, en dat mogen wij uit onze woorden en uit onze houding duidelijk laten blijken. Maar anderzijds moet het óók zo zijn dat wijzelf een open en eerlijke houding naar onszelf hebben zodat we iedere aanmerking ook ernstig nemen en onszelf gaan onderzoeken óf er een grond van waarheid in zit. Mocht dat zo zijn, dan kunnen we eraan werken om onszelf te veranderen, en mocht het niet zo zijn, dan is er toch ook niets aan de hand? Ik ben er blij mee als er dingen zijn in mijn leven, waar ik eigenlijk verandering in zou moeten brengen, die dan aan mij bekend worden gemaakt, hetzij door de Here God zelf, hetzij door andere mensen, want dit alles brengt mij alleen maar dichter bij het doel dat God met mijn leven heeft.

Ik wandel Here, op Uw weg
soms langzaam, dan weer vlug,
maar stáp ik er ook weleens naast
en haalt men mij terug,
dan vind ik dat op zich best fijn
dat men mij wil beschermen,
en zó op deze wijze wil ik mij
over anderen óók ontfermen.