Ik was een paar dagen geleden met mijn moeder op het gemeentehuis waar we alletwee wat af te handelen hadden. Mijn moeder moest een nieuwe identiteitskaart bestellen en ik vroeg haar of ze wel foto’s had laten maken die ze me toen liet zien. Het waren leuke foto’s geworden, dus dat zei ik tegen haar, maar toen dacht ik eraan dat ikzelf altijd het idee heb dat ik niet leuk op foto’s sta. Echt hoor, ik sta er altijd gek op (vind ik zelf dan hè?) Heb je dat ook weleens?

Maar tóch is het raar, want als iemand anders zoiets zegt, dan ben ik altijd bijdehand genoeg om te zeggen dat een foto “slechts de afspiegeling van de werkelijkheid” is, waarna ik dan ietwat smadelijk lach :-)) erg hè? Mijn broer vertelde ook onlangs nog van zijn vrouw die pasfoto’s ging laten maken. Tegenwoordig kun je eerst het resultaat bekijken voordat ze de foto afdrukken, en als het niet naar je zin is, wissen ze hem weer en maken gewoon een nieuwe, dat is wel ideaal. Maar mijn schoonzus had al een paar foto’s gezien en iedere keer vond ze vooral haar lach niet leuk genoeg. Maar helaas, na een aantal malen een nieuwe poging, heeft ze nu tóch zo’n foto die ze eigenlijk niet wilde………..waarom? Nou simpel, omdat die fotograaf háár fotografeerde en dát beeld werd iedere keer weer zichtbaar.

Tja, overal kun je iets van leren, ook hiervan. Als ik vind dat ik niet leuk op een foto sta, dan wil ik daar eigenlijk mee zeggen dat ik er “in het echt” veel leuker uitzie  ……………toch? Eigenlijk is dit een soort van ontkenning van jezelf. Nee, dat gekke plaatje, dáár lijk ik toch niet op???????? Ergens hebben we toch best dikwijls het idee dat we beter en anders zijn dan de mensen van ons denken, maar is dat ook zo? Soms kan iemand je ergens op aanspreken en dan kan je eerste reactie zijn “nee joh, dat zie je helemaal verkeerd, zó ben ik écht niet hoor!!!”…………………..

Een tekst die mij intrigeerde en die ik eigenlijk nooit begreep is deze : Want wie hoorder is van het woord en niet dader, die gelijkt op een man, die het gelaat, waarmede hij geboren is, in een spiegel beschouwt; want hij heeft zich beschouwd, is heengegaan en heeft terstond vergeten, hoe hij er uitzag.  Jak.1:23-24. Inmiddels heb ik het wel begrepen, als je slechts een hoorder bent en daar nooit daden aan toevoegt, kom je niet ver. De dingen die de bijbel ons leert zijn bedoeld om te gebruiken in ons dagelijks leven. En als je gewend bent om er nooit iets mee te doen, als je er eigenlijk geen aandacht verder aan schenkt, dan kom je jezelf ook nooit tegen……er is geen érkenning (van fouten) en geen hérkenning (van jezelf.)

Misschien een klein voorbeeldje, Gods woord leert ons dat we geen kwaad mogen spreken over anderen. Als ik dat gegeven het ene oor in en het andere weer uit laat gaan, dan zal ik gewoon door blijven gaan met kwaadspreken. Áls ik mij dit echter ter harte neem en er iets mee ga doen, dan kan ik nóg wel de fout maken om iets verkeerds te zeggen, maar op het momént dat ik het doe, herkén ik het en dan zal ik ermee ophouden. Tegelijkertijd wordt ik ook met mezelf geconfronteerd en met mijn tekortkomingen, hierin kom ik mezelf dan tegen. En áls iemand dan tegen mij zegt, “joh, dat is niet goed om over die ander te roddelen” dan zeg ik niet van “nee, je begrijpt het verkeerd ik róddel niet….!!!! ben je mal, ik zeg dit omdat………en dan volgt er één of ander excuus, een zelfrechtvaardiging…………… Nee, als die ander mij confronteert dan zeg ik. “je hebt volkomen gelijk”.  Zelfkennis, dáármee kom je verder en áls dat beeld dat je dan ziet, je niet bevalt, dan kun je eraan werken om te veranderen. Maar dan is het wel fijn áls je er ook je eigen fouten in herkent, zodat je dan, met behulp van de Here, kúnt veranderen. Misschien een idee om eens aan de Here te vragen of Hij ons een kijkje geeft in Zijn spiegel of Zijn fotoboek en dan onszelf te bezien met Zijn ogen, dat kan heel erg helpen, bovendien is Zijn “kritiek” altijd mild, positief, én opbouwend, geheel gebaseerd op Zijn grote liefde voor een ieder van ons. Misschien is er dan volgende keer wel iemand die zegt, “joh, wat ben jij op dit of dat punt veranderd zeg, hoe heb je dát gedaan?” En dan bevalt het plaatje al een stuk beter denk ik, toch?

(Trouwens, dit nog even als troost voor al diegenen die vinden dat ze nooit leuk op een foto staan…….iedere foto die wordt afgedrukt, is een afdruk van een “negatief beeld” dus trek je er niets van aan hoor.)

Ik ken mezelf het beste
soms hoor ik wel die kreet,
je denkt dat jij de dingen
heus het allerbeste weet.
Je lijkt niet op het plaatje
dat een ander van je heeft,
tótdat Gods camera je “snapt”
en dán zie je wat er leeft.