Lucas 17:3-4 : Ziet toe op uzelf! Indien uw broeder zondigt, bestraf hem, en indien hij berouw heeft, vergeef hem. En zelfs indien hij zevenmaal tot u terugkomt en zegt: Ik heb berouw, zult gij het hem vergeven.

Ik vond deze tekst een beetje merkwaardig, in de eerste plaats zegt de Here Jezus hier tegen de discipelen “ziet toe op uzelf” en vervolgens spreekt Hij over het feit dat ze hun broeders moeten bestraffen als ze zondigen, om ze daarna te vergeven.
Maar op wie moeten ze nou eigenlijk letten? Best een beetje verwarrend hè?
Nou, eigenlijk ook weer niet hoor, want een ander vergeven is een daad die ten goede werkt voor jezelf. Ik heb het weleens eerder aangehaald, dat de bijbel zegt dat als wij die ander niet kunnen vergeven, God ook óns niet kan vergeven. Iets wat natuurlijk een hele kwalijke zaak is, want als wij niet vergeven wórden, zijn en blijven wij zondaars, en het is voor een zondaar onmogelijk om in te gaan in het Koninkrijk der Hemelen.

Maar het feit dat de Here Jezus hier eerst zegt om toe te zien op jezelf, betekent ook dat we, áls we al iemand terecht willen wijzen, eerst onszelf eens goed moeten bekijken, en ik weet uit ervaring, als je dan jezelf bekijkt in het licht van God, dan heb je zelf nog zóveel gebreken en tekortkomingen, dat je eigenlijk niet eens meer de moed zou hebben om dan een ánder terecht te wijzen. De énige reden die we dan nog hebben om dat wél te doen is, uit liefde en uit bezorgdheid voor die ander. Hem of haar op die zonde wijzen omdat je graag wilt dat die ander zijn relatie met God, goed en zuiver zal kunnen houden. Bovendien zul je zulk een vermaning in alle liefde kunnen brengen als je wéét hoe het er bij jezelf soms aan toe kan gaan. Ik merk bij mezelf altijd wel dat júíst mijn eigen ervaring, die ander kan helpen. Als ik
bijvoorbeeld zeg dat ik een bepaalde zonde in mijn leven had, maar dat ik erop gewezen ben, hetzij door een ander mens, hetzij door de Here God zelf, dan verhef
ik mij al niet meer boven die ander en kan die ander iets van zichzelf in mij herkennen. Maar óók het feit dat ik er met behulp van de Here God verandering in heb kunnen brengen, geeft de ander nieuwe moed. Daarom is het mooi dat alle dingen tóch altijd weer kunnen meewerken om er iets goeds uit voort te laten komen. Dat je eigen ervaring kan meehelpen om echt mee te kunnen voelen met die ander en geen veroordeling te hebben tegen zo iemand.

En dan staat er dat wij zevenmaal (en op een andere plaats zelfs 70 X 7 maal) die ander moeten vergeven wanneer ze naar ons toekomen. Maar dat is dan al niet moeilijk meer, toch? Hoeveel keer moet de Here óns vergeven voor fouten die we maken? Nou, ik kan je zeggen dat ik de keren dat ikzelf vergeving heb ontvangen, allang niet meer kan tellen hoor. Maar juist daardoor wéét ik hoe gemakkelijk je een fout kunt maken, maar óók hoeveel berouw je daarvan kunt hebben, en wat is het dan fijn als er iemand is die zegt, nou, ik begrijp je hoor, ik heb zelf ook al zovele malen iets verkeerd gedaan, maak je geen zorgen, ik vergeef het je van ganser harte. Échte vrienden dúrven je op je fouten te wijzen, maar zullen je óók vergeven. En wij, Gods kinderen, mogen echte vrienden zijn en échte liefde hebben voor elkander.

Een echte vriend heeft liefde
en liefde lijkt soms hard,
maar echte liefde houdt nooit op
er is altijd een nieuwe start.
De liefde die van God komt
is blijvend, mooi en goed,
en juist met déze liefde
maak je een ander weer wat moed.