Soms kunnen er zoveel dingen gebeuren in ons leven, moeilijke dingen die ons zwaar op de maag liggen. Dan is het fijn als je mensen om je heen hebt om zo het één en ander mee te delen. Een bekend spreekwoord zegt: gedeelde smart is halve smart. Op zich is het helemaal niet verkeerd om je hart te delen met andere mensen, en heus, we mogen op zijn tijd ook best weleens een beetje ons beklag doen bij elkaar. Daar zijn we tenslotte toch ook mens voor hè? Ánders wordt het, als we tevéél op mensen ons vertrouwen stellen, als we van hén verwachten dat ze ons overal uit kunnen halen.

Ook kan het gebeuren dat er mensen zijn die een introvert karakter hebben en het liefste alles in zichzelf opgesloten houden, omdat ze het moeilijk vinden zich te uiten. Dat kan ook erg pijnlijk zijn. Ach, en allemaal kennen we wel die momenten dat we een beetje toneel spelen. We doen ons voor alsof we alles wel onder controle hebben, nee hoor (zeggen we als men ons vraagt of we problemen hebben) het gaat prima, niks aan de hand. Maar vanbinnen kun je soms huilen, je hart kan schreeuwen om begrip, om aandacht, om warmte, om liefde, om hulp, om uitredding. En daar waar mensen in hun eigen kleine kracht toch nooit écht kunnen helpen is er altijd weer die liefdevolle hulp die onze hemelse Vader ons aanbiedt. Het enige wat wij moeten doen is: naar Hem toegaan en Hém vragen om hulp, het echt van Hém verwachten. Zoals het staat beschreven in Psalm 121:1-2 : Ik hef mijn ogen op naar de bergen: vanwaar zal mijn hulp komen? Mijn hulp is van de Here, die hemel en aarde gemaakt heeft.

Heb jij dat ook?

Zijn er in jouw leven ook wel van die dagen
dat je niets meer weet en ook liever niets wilt vragen?
Heb jij óók van die tijden dat je eenzaam bent en moe
en zeg nou eens heel eerlijk, waar ga jij dan naartoe?
Ga je dan naar mensen om daar al je nood te klagen
of ga je er naartoe om advies en raad te vragen?
Ben jij misschien zo iemand die dan wegkruipt in een hoek,
die niemand meer wil horen, geen zin heeft in bezoek.
Of ben jij soms zo iemand die zichzelf dan gaat beklagen,
die vindt dat hij veel meer dan een ander heeft te dragen?
Of……..is het zo dat jij ook dán kunt opzien naar boven,
dat je ondanks pijn en moeite toch steeds God kunt blijven loven?

Wanneer de dingen goed gaan is dat echt zo moeilijk niet,
dan zijn we blij en zingen met een hart vol vreugd ons lied.
We danken God voor alles wat Hij in ons leven doet,
voor ’t feit dat wij gered zijn door Jezus’ kostbaar bloed.
Wij laten ons verwarmen door Zijn liefde in ons leven
en we zijn bereid om daarvan ook een ander iets te geven.
Maar dan ineens is daar weer die moeite en die strijd
en we raken onze rust en onze blijdschap kwijt.
Voor de mensen om ons heen kunnen wij ons nog verschuilen,
een lach op je gezicht, terwijl ’t vanbinnen soms kan huilen.

Maar de Heer, die ons gemaakt heeft, kijkt met and’re ogen,
Hij ziet wat binnenin ons is, vol liefde en mededogen.
Hij strekt Zijn liefdevolle handen steeds weer naar ons uit,
maar om die handen vast te grijpen, dat is óns besluit.
Hij wil ons helpen en ons leiden, Hij heeft een doel met ons leven,
maar wij moeten leren om Hem alleen, de eerste plaats te geven.
Het is niet altijd makkelijk, ik moet dat zelf ook leren
om ondanks alles wat gebeurt, mijn Vader te vereren.
Maar ’t is zo heerlijk om te weten, Hij is altijd daar,
’t maakt niet uit of ’t vroeg of laat is, Hij staat altijd klaar.
Hij geeft troost en rust en warmte, en steeds weer nieuwe moed
en iedere keer mag ik weer ervaren, wat God doet, dat is goed.