Ik was gisteren bij mijn zus, en daar was mijn broer ook met zijn vrouw en kinderen. De kinderen waren aan het spelen, ze weten precies waar het speelgoed staat en de hele grond lag bezaaid met speelgoed, maar ze waren overal mee aan het spelen, dus gaf het niets. Ze zijn 7, 5, en bijna 3 jaar oud. De jongste is nog te klein om te spelen en die lag lekker bij mijn zus op schoot. Op een gegeven moment zei mijn broer dat ze naar huis gingen en dat ze op moesten ruimen. Dat deden ze keurig, zelfs die van bijna 3.

Ik herinnerde me hoe dat bij mijn kinderen ging, ik had en heb lieve kinderen, maar dat opruimen heb ik er toch nooit echt lekker ingekregen hoor. Het was altijd getreuzel, gemopper, geruzie, en dan uiteindelijk pakte ik ze beet en deed ze in bed, waarop ik dan daarna maar weer zelf stond op te ruimen. De kinderen van mijn broer kunnen lekker spelen, boekjes lezen, lego bouwen, noem maar op. Mijn kinderen deden niets vroeger. Ik had een speelgoedkast in de kamer staan en als ze dan na het ontbijt gingen spelen, haalden ze de hele kast leeg, verspreidden het hele speelgoed door de kamer en speelden nergens mee. En áls er dan al één iets pakte, wilde prompt de rest ook júíst dat stukje speelgoed hebben. De jongste was een ander verhaal, die speelde al vanaf haar tweede jaar buiten en had daar allemaal vriendjes en vriendinnetjes en was een echt buitenspeel-kind. Die zag je nauwelijks binnen, en als ze dan in de namiddag binnen kwam, ging ze, moe van het spelen, op de bank zitten met haar twee vieze lievelingsknuffels en ging daar zitten duimen.

Ook de kamers van de kinderen waren altijd een puinhoop. Toen ze klein waren hield ik dat nog wel een beetje bij, maar toen ze ouder werden en naar de middelbare school gingen moesten ze zelf opruimen. Nou, eerlijk, het was altijd een grote puinhoop. Dan kon ik almaar blijven zeggen: ruim je kamer op, maar niks hoor. Tótdat…..jawel, totdat ze daar op die middelbare school vrienden en vriendinnen kregen die ze dan mee naar huis wilden brengen, dán ineens schaamden ze zich voor hun puinhoop en zag ik ineens dat ze wél op konden ruimen, en nog snel en keurig ook. Verborgen talenten kwamen ineens tevoorschijn:-))) En het beste konden ze opruimen toen ze verliefd werden en het voor hun vriendje gezellig wilden maken.

Weet je wat ik daarvan geleerd heb? Nou, luister: Ik probeerde de kinderen ook de normen en waarden van het geloof bij te brengen. Ik heb ze geleerd wat goed was en wat niet, ik heb geprobeerd om ze te leren dat ze hun leven schoon moeten houden, dat dat heel erg belangrijk is. Ik heb geprobeerd om ze in de gaten te houden, om alle dingen onder controle te houden, om zelf (door met ze te praten en te bidden) dan die opruiming te bewerken. Maar er komt toch een tijd dat je ze los moet laten, omdat ze ouder worden en op een leeftijd komen dat ze zélf verantwoording over hun eigen leven moeten nemen. En inplaats van er alsmaar op te hameren wat er wel mag en wat er niet mag, werkt het véél beter om ze de liefde van de Here Jezus en van de Here God te laten zien. Het werkt veel beter om ze te helpen verliefd te worden op de Here Jezus. Dán krijgen ze zélf het verlangen om hun huisje schoon te maken en opruiming te houden. En daarbij gebruiken ze dan heus de dingen wel die ze al jong geleerd hebben. Door te vertellen over wie de Here Jezus is, en wat Hij gedaan heeft voor ons, door te vertellen over Zijn grote liefde, over Zijn trouw, over Zijn belangstelling, Zijn hulp die Hij ons wil geven, wekken we een liefde op in de harten van onze kinderen en deze liefde gaan ze beantwoorden.

En dit werkt niet alleen bij kinderen, maar bij een ieder die we zo graag willen winnen voor Koning Jezus, ook voor onszelf trouwens, als we een beetje flauw zijn geworden. We kunnen de liefde voor Hem doen oplaaien door ons te bedenken wat Hij voor ons gedaan heeft en wat Hij voor ons betekent…………..ideetje…?

Verliefd zijn op een Koning
dat wil toch iedereen?
en in ’t begin dan kijkt Hij
dwars door de puinhoop heen.
Maar als de liefde groter wordt
groeit ook ’t verlangen naar ’n opgeruimd leven,
en dan gaan we vanzelf al aan de slag
om Hem dát te kunnen geven.