Nou, het wordt een zware dag vandaag voor mijn dochter en mij. Vanmiddag moet ik het hondje wegbrengen dat ik anderhalf jaar geleden in huis gekregen heb. Het gaat mij en mijn dochter echt heel erg aan het hart en ik moet er niet aan denken dat ik haar vanmiddag achter moet laten en dat ze me niet meer tegemoet komt wanneer ik thuis kom. Waarom ik haar wegdoe vraag je je misschien af? Wel, Toby (dat is haar naam) is een ontzettend lief hondje, ze is ondanks haar leeftijd (10 jaar) nog heel fit en kwiek, ze houdt van rennen en spelletjes doen, ze is heel erg gehoorzaam en ook erg aanhankelijk en ze houdt van mensen. Er is echter één probleem, in het huishouden waar zij is opgegroeid kwam bijna nooit iemand en zéker geen kinderen, alle aandacht was altijd voor haar. Toen ze vorig jaar bij ons kwam had ik 1 kleinkind, Sanne, en Sanne vond Toby wel leuk en wilde haar aaien, maar daar wilde Toby niets van weten en dan verdween Toby naar boven en kwam weer naar beneden als Sanne weg was. Nu heb ik inmiddels 3 kleinkinderen en heeft Toby blijkbaar zó’n stress opgebouwd tegen die kleintjes dat ze al piepend en hijgend heen en weer door het huis loopt als ze er zijn en zodra er eentje ook maar in de buurt komt dan staat ze helemaal stijf, de oren in de nek, de tanden bloot en grommen. Ze is bang voor de kinderen, en dan is ze totaal gestresst en in zo’n situatie heeft ze de laatste tijd een paar keer uitgehaald, en me bijna gebeten wanneer ik haar bij zo’n kleintje weg wilde halen. Ze is ook vreselijk jaloers wanneer ik tegen de kinderen praat, want dan gaat ze heel hard piepen en aandacht vragen. Ik heb geprobeerd om haar apart te zetten maar dan gaat ze ook tekeer en ik heb het asiel gebeld om te vragen wat die er van vonden en die zeiden dat ik geen risico mag nemen omdat een bange hond nog veel gevaarlijker is dan een dominante hond en dat de kleintjes gevaar lopen…………Nu had ik Toby op verschillende internetsites gezet om een goed tehuis voor haar te zoeken, maar ik heb er natuurlijk wel bij vermeld dat ze niet met kleine kinderen om kan gaan. Er heeft niemand gereageerd en nu moet ik haar vandaag bij het asiel brengen. Ik heb zo lang mogelijk gewacht, maar het wordt steeds erger en ik kan het risico niet nemen dat één van mijn kleinkinderen gebeten wordt. Ik houd mezelf voor dat ik beter al huilend een hond bij het asiel kan brengen dan al huilend mijn kleinkinderen bij het ziekenhuis, maar ik vind het verschrikkelijk.

Ik was er daarnet zo mee bezig en toen dacht ik eraan of ik het ook zo moeilijk zou vinden wanneer je mijn kleinkinderen aan de ene kant zou zetten, de hond aan de andere kant, en je zou mij dan zeggen dat ik tussen die twee zou moeten kiezen. Nee, dat is absoluut niet moeilijk, dan kies je meteen voor de kinderen, maar nu heb ik steeds nog geprobeerd of het tóch niet op de één of andere manier samen zou kunnen, want we houden echt van dat hondje. Ze hoort bij ons en we kunnen haar eigenlijk niet missen.

Weet je, in ons leven kan het ook zo gaan, er kunnen bepaalde zonden in ons leven aanwezig zijn die eigenlijk niet samen gaan met de manier waarop de Here God wil dat wij leven, ze botsen voortdurend met alle dingen die de bijbel ons leert. Maar ja, we zijn er zo eigen mee, we houden van de dingen die we doen en we moeten er niet aan denken om ze uit ons leven weg te moeten doen. Toch is het zo dat we gevaar lopen, we kunnen erdoor beschadigd worden, neem nou een heel klein voorbeeldje, er zijn mensen die helemaal verslaafd zijn aan van die soapserie’s. Leugen en bedrog, overspel en hoererij, manipulatie en nog veel meer rottigheid. Je haalt het allemaal je huis binnen en je hart binnen en je raakt erdoor beschadigd, maar je moet er ook niet aan dénken dat je ze niet meer mag kijken, help, wat moet je dán? Het klinkt misschien overdreven maar heus, zo gaat het. Ook is het zo dat men het probeert te vergoeilijken, ach, het is de afspiegeling van het gewone leven, dit soort dingen gebeurt in het echt ook dus waarom mag ik er dan niet naar kijken? Of, ik houd óók mijn stille tijd wel hoor het gaat niet ten koste daarvan en ik wordt er niet door beïnvloed, dat zou ik echt wel merken…………en zo zijn er zoveel excuses om te proberen dit met de dingen van God te combineren, maar heus, het is niet goed en wanneer we het volume van de soap wat zachter zouden zetten, dan zouden we luid en duidelijk Gods Geest horen zeggen dat we het uit ons leven weg moeten doen. En dit is maar één klein voorbeeld van zoveel dingen die een plekje in ons leven hebben verworven en waar wij zoveel van houden dat we het niet meer willen missen.

Oh ja, natuurlijk, wanneer je regelrecht voor de keuze gesteld wordt, God uit je leven weg óf de soap, (of andere verslaving) ja, dán zouden we er natuurlijk voor kiezen om de Here God in ons leven te houden. Maar zolang we het allemaal nog lekker samen kunnen hebben, houden we het liever zo……………..

Ik heb een voorstel, laten we nou bij alles wat we doen ons eens afvragen of we het onmiddellijk zouden kunnen laten wanneer dat van ons gevraagd zou worden. Wanneer je dat zonder meer zou kunnen is dat goed, maar wanneer je merkt dat het je moeite zou kosten, dan moet je jezelf voor de keuze stellen, wil ik God dienen, óf wil ik hiermee doorgaan, sta jezelf niet langer toe excuses te bedenken maar wees radicaal!
Ik zal het zelf ook doen!

                                                 Voor U is de ereplaats
U bent de liefde van mijn leven,
wanneer ik een keuze maken moet
wil ik alles aan U overgeven.
Ik kies ervoor om U te dienen,
ja ik wil ook echt doen wat ik zeg
en al die andere “genoegens”
die breng ik vandaag nog weg…