Gisteren heb ik iets teruggehaald in mijn leven wat ik eigenlijk een beetje was kwijtgeraakt door de tijd.
Toen de kinderen nog klein waren had ik hele avonden voor mezelf en later toen ze naar de lagere school gingen had ik de schooltijden en ook nog een groot gedeelte van de avond, en dan had ik de mogelijkheid om echt een tijd apart te zetten en samen met de Heer door te brengen.
Maar toen ze de middelbare schoolleeftijd kregen veranderde dat, ze kregen tussenuren, gingen later naar bed en van lieverlee bleef er van tijd voor mezelf weinig meer over en toen ben ik begonnen om ’s morgens om 6 uur op te staan en mijn stille tijd te houden, een tijd waarop nog geen kind wakker was en ik in alle rust de tijd kon nemen voor bijbellezen en gebed, voor een samenzijn met mijn hemelse Vader en dat waren hele fijne en gezegende uurtjes.
Maar van lieverlee is dat toch weer wat verwaterd en je probeert dan overdag om je momenten te vinden voor je stille tijd, maar het is vaak druk en de momenten zijn eigenlijk veel te kort………….
En afgelopen zondag heb ik het besluit genomen om opnieuw om 6 uur ’s morgens op te staan en deze tijd heel bewust apart te zetten voor God.
En gistermorgen werd ik wakker en ik was blij en het voelde meteen weer zo goed en vertrouwd, het voelde als “thuiskomen” en ik ben blij dat ik deze stap opnieuw heb genomen en ook vanmorgen werd ik blij wakker en ik heb mijn Heer goedemorgen gewenst en met een heel zacht aanbiddings cd’tje op de achtergrond heb ik hier mijn stille tijd met Hem doorgebracht en het zijn zulke intieme en mooie momenten die ik met Hem mag beleven en ik wil hier regelmatig iets van de dingen die mij uit Gods woord aanspreken, opschrijven.

Vanmorgen werd ik opnieuw sterk bepaald bij Psalm 121, een vrij bekende Psalm en vooral de eerste twee verzen zijn zó veelzeggend.
In vers 1 zegt de psalmdichter: Ik hef mijn ogen op naar de bergen;vanwaar zal mijn hulp komen?
Uit deze regels kun je opmaken dat hij zich in een dal bevindt, immers, hij moet zijn ogen opheffen om naar de bergen te kunnen kijken.
En het gebeurt ons allemaal weleens dat we ons in een dal bevinden en op zulke momenten kunnen we het heel moeilijk hebben en kan alles donker en uitzichtloos lijken en hoewel het vrij wanhopig klinkt, deze kreet van de psalmdichter, heeft hij op dat moment wél de juiste keuze gemaakt, hij heeft zijn ogen afgewend van de grond, van alles wat hem daar benauwde, en hij hief zijn ogen óp, en dan in vers 2 wéét hij het ineens weer, daar zegt hij vol overtuiging: Mijn hulp is van de Here, die hemel en aarde gemaakt heeft.
Ik heb in mijn eigen leven al vaak de uitredding van de Here mogen ervaren, Hij was én is er altijd en in Hem wil ik mijn vertrouwen stellen, al lijkt alles nóg zo moeilijk.
“Vertrouwen” kun je vergelijken met een kind in een korenveld, als een kind daar midden tussen die korenaren loopt, dan ziet het alleen die halmen, overal om zich heen en het zal zelf geen weg kunnen vinden om eruit te komen.
Het enige dat het kind kan doen is, zijn blik en zijn handen omhoog heffen in de hoop dat er een volwassene is die zijn handen pakt en hem feilloos uit dat doolhof weet te leiden, omdat die volwassene veel groter is en boven dat korenveld uit kan kijken… Als wij onze blik en onze handen omhoog heffen, dan mogen we er zéker van zijn dat de Here, die véél groter is als wij, onze handen zal pakken en ons uit dat dal, dat doolhof, zal leiden!

Ook ik heb dat al vaak gedaan
ik hief mijn blik naar boven,
ondanks de moeite en de strijd
ben ik mijn Heer gaan loven.
En weet je wat het mooie is?
Zijn hulp kwam nóóit te laat,
maar altijd juist precies op tijd
zoals ’t ook in Zijn woord staat.