Gisteravond was ik op een vergadering en voordat deze zou beginnen werd er eerst gezamenlijk gebeden met een groepje mensen dat uit zou gaan in de stad waar het koopavond was. Ze wilden gaan evangeliseren en de mensen van de Here Jezus gaan vertellen. Enthousiaste mensen, die zelf door de diepte gegaan zijn en nu de Here Jezus hebben leren kennen en anderen daarvan deelgenoot willen maken. Eén van deze mannen zei na het gebed: “We gaan zaaien vanavond”. Eigenlijk geen opzienbarende nieuwe uitspraak, eerder eentje die we allemaal weleens gehoord of gebruikt hebben. Toch kan het soms zo zijn dat je iets al heel vaak gehoord hebt zonder er ooit dieper over nagedacht te hebben. Zo gebeurde het gisteravond dat ik wél dieper over deze uitspraak nadacht.

Ik denk dat we het allemaal wel kennen, je probeert iemand te vertellen over de Here Jezus en over het offer dat Hij bracht voor alle mensen op deze aarde. Je probeert door te dringen tot het hart van die ander en daar iets teweeg te brengen. Zo ben je telkens weer bezig maar zichtbaar of merkbaar resultaat blijft uit. Dan ben je na een paar keer misschien best ontmoedigd en heb je het idee dat je tegen een muur staat te praten en dat het echt ónmogelijk is om hier iets te bereiken. Je bent geneigd om de moed dan maar op te geven. herken je dat? Heb je zelf ook weleens zo’n situatie meegemaakt? Een verstokt mensenhart, misschien in je eigen familie, je vriendenkring, kennissen of buren wellicht? Wat kun je daar dan moedeloos van worden hè? Maar door die uitspraak van gisteravond werd ik aan het denken gezet.

Weet je, wanneer je een zaadje in de grond stopt dan zie je daar helemaal niets van, een zaadje is maar heel erg klein en zodra je het in de aarde hebt gestopt is het verdwenen. Je kunt ook niet zien wat er daar onder die grond verder gebeurt. Je kunt alleen afwachten en zo nu en dan wat water op die grond gooien. Echter het zaadje zélf raak je niet meer aan nadat je het gezaaid hebt. Onder de grond begint er een heel nieuw leven, aan de ene kant groeit het zaadje naar beneden, de worteltjes gaan de diepte in, en aan de andere kant groeit het omhoog, daar beweegt het de aarde en komt dan met zijn kopje boven de grond uit waar het verder groeit.

Wij kunnen inderdaad zaaien in een mensenleven, een zaadje in de grond van het hart stoppen en dan kan het zijn dat we er helemaal niets meer van terugvinden, het lijkt alsof het voor niets geweest is en of het zaadje verdwenen is. Maar weet je, zo’n gezaaid zaadje heeft óók gewoon wat tijd nodig om te gaan ontkiemen en groeien. We kunnen denken dat het totaal nutteloos is wat we doen, maar dat is het niet. Ik bedacht me dat ik ook weleens het gevoel heb dat ik eigenlijk een volledige plant moet afleveren, zo eentje die ook nog mooie bloemen heeft en er prachtig uitziet, maar zo is de realiteit niet. We moeten de moed niet opgeven,.we mogen steeds opnieuw water op de grond gieten, hoe? door Gods liefde uit te dragen, die te laten zien en voelen in de dingen die we doen. En dan zal er een moment komen dat ook in dat mensenhart de grond gaat bewegen en dat dat zaadje heel voorzichtig zijn worteltjes gaat uitslaan, dat zoiemand toch heel voorzichtig gaat zoeken of er daadwerkelijk een God bestaat, en daarna zal dat zaad zijn kopje boven de grond uitsteken en verder groeien. Tenslotte is het goed zaad dat we zaaien, het beste zaad dat er bestaat. Er is niets dat we tevergeefs doen, we hebben alleen een beerje geduld nodig soms, maar ik vond dit een heel bemoedigende gedachte en ik hoop dat het voor ieder die dit leest net zo’n bemoediging mag zijn.

Ik mag een zaadje zaaien,
ik plant het in de grond,
en al zie ik niets bewegen
het zaadje is gezond.
          Er komt echt een moment
dat het werkelijk gaat groeien
en dat een mensenhart
daardoor mag openbloeien.