Zijt niemand iets schuldig dan elkander lief te hebben; want wie de ander liefheeft,
heeft de wet vervuld. Want de geboden: gij zult niet echtbreken, gij zult niet doodslaan, gij zult niet stelen, gij zult niet begeren en welk ander gebod er ook zij, worden samengevat in dit woord: gij zult uw naaste liefhebben als uzelf. De liefde doet de naaste geen kwaad; daarom is de liefde de vervulling der wet. Rom.13:8-10.

Dit klinkt eigenlijk best eenvoudig, maar in de praktijk is het toch lastig, want wat hier staat is dat we in éérste instantie van onszélf moeten houden. Kijk eens om je heen in deze maatschappij, zie eens hoeveel beschadigde mensen er rondlopen, en eigenlijk vraag ik me af, zijn er nog ónbeschadigde mensen? Ik kan het me haast niet voorstellen. En hier is dus een groot wapen in handen van de satan om dit gebod (want dat is het) te ondermijnen.

Hoeveel mensen zijn er die zich de opmerkingen van anderen hebben aangetrokken? Hoeveel ouders zijn er die onbedoeld en ongewild, hun kinderen beïnvloeden door de dingen die ze tegen hen zeggen? Hoeveel leraren en leraressen zijn er die op een totaal onverantwoorde manier omgaan met hun leerlingen? Hoeveel mensen zijn er die door iets wat zij meemaakten, veranderd zijn? Wie, van jullie die dit leest, kan zeggen dat hij/zij écht van zichzelf houdt………..? En áls je dan moet concluderen dat dat niet écht het geval is, ben je je er dan eigenlijk van bewust dat je dan tekort schiet in het vervullen van Gods wet…..?

Twee ozo belangrijke regels : gij zult uw naaste liefhebben als uzelf en : wie de ander liefheeft, heeft de wet vervuld. Dus éérst jezelf liefhebben, écht liefhebben. En hoe kun je jezelf leren liefhebben? Door te luisteren naar wat Vader God te zeggen heeft, Hij houdt zóveel van ons, in Zijn ogen zijn we stuk voor stuk als kostbare parels. Niet één ervan wil Hij missen. Waardevol en bijzonder, dát zijn wij.We mogen alle negatieve ervaringen, elk negatief woord dat er ooit tegen ons gesproken is, alles wat probeert om ons teneer te drukken, in Gods handen geven.Laat Hij ermee doen wat Hem goeddunkt en laten we onze waarde inzien. Laten we ons realiseren dat we een uniek en onbetaalbaar stuk werk zijn, gemaakt door de handen van de Meester. Als je in de wereld een “meesterstuk” hebt, een echte Rembrandt bijvoorbeeld, dan wordt daar met respect en eerbied naar gekeken, het wordt niet vuil gemaakt, niet kapotgemaakt, zó dienen wij met onszelf óók om te gaan, bang om onszelf “vuil” te maken, voorzichtig om niet “kapot” te gaan.

Als wij ons bewust zijn van de enorme waarde die wij vertegenwoordigen voor God, dan zullen wij met respect met onszelf omgaan, maar dan zullen wij ons tegelijkertijd realiseren dat íéder mensenkind met nétzoveel liefde is gemaakt en nétzo bemind wordt door Vader God. En dan zullen wij met dezelfde voorzichtigheid en hetzelfde respect met die ander omgaan, precies zoals God het van ons vraagt.

Een “Meesterlijk” stukje werk,
zo mag je jezelf gaan zien,
al is dat in het begin
nog wat onwennig misschien?
Toch is dat wél de les
‘                              die God vandaag ons leert,
en dat gevoel van “kostbaar zijn”
is toch helemaal niet zo verkeerd?