Ik houd zelf erg van mziek, ik luister er heel graag naar en toen ik hier zo vannacht nog zat, dacht ik, het woord van God is eigenlijk ook één groot muziekstuk. En ik zag het bijna tastbaar en hoorbaar aan me voorbijkomen……

Bij de schepping kun je je prachtige violen voorstellen die lieflijke klanken voortbrengen en die zachtjes aanzwellen op het moment dat het licht geschapen wordt. Dan komen er huppelende lichtvoetige pianotonen die het groen begeleiden dat uitspruit en die langzaam wat nadrukkelijker worden als de dieren ten tonele komen, jubelende bazuinen als God de kroon op Zijn schepping maakt: de mens! De hof van Eden wordt geplant onder de prachtige aanraking van de snaren van een harp, sprankelende klanken die God zelf voortbrengt met Zijn eigen handen………. …tótdat ze abrupt afbreken……….de zonde komt in het leven van de mens en de mooie muziek is veranderd in een rouwklacht uit de mond van God, kwijt, hij is Zijn kinderen kwijt……

Jarenlang is er het geluid van tromgeroffel, het geluid van krijgsgeschreeuw, de ene mens die de andere doodt, het ene volk dat het andere uitmoordt, zware tonen die de onderdrukking van Gods volk weergeven en het gedreun van de heerschappij die satan voert over de mensheid…..

Maar dan……héél zachtjes klinkt het geluid van een kleine piccolo, hoge tere tonen brengen de toehoorder een straaltje hoop en licht. Het kind, de Here Jezus zal komen, het is al aangekondigd en Hij wordt verwacht….. Boze strijkers die afwijzend klinken, nee, er is geen plaats voor Hem……..maar dan, in de stal, verandert de intonatie van de muziek en de strijkers spelen een meeslepende warme melodie, bezield en overtuigend, Hij is geboren, de Verlosser, de Zaligmaker, de Vredevorst….

………de klanken van de mondharmonica vertolken de eenzaamheid van de Here Jezus hier op aarde, niemand die Hem écht begrijpt, niemand die Hem kan helpen…
je hóórt de pijn erin doorklinken………en dan……..langzaam en doordringend klinken de pauken, slag na slag galmt door de wijde omtrek, de slagen worden harder en ze komen sneller, de mondharmonica geeft een laatste schrille allesdoordringende kreet en dan is het ineens stil…………..doodstil………..geen enkel geluid is er meer te horen…….

Een gitaar tokkelt lieflijk als de paasmorgen aanbreekt, het lokt de vrouwen naar het graf en als ze zien dat de steen weggerold is klinkt er een serie volle akkoorden, er klinkt spanning doorheen, en eventjes lijkt de muziek hen te willen overweldigen, Hij is er niet meer, Hij is weg. Dan ineens verdwijnt de gitaar naar de achtergrond alwaar hij nog zachtjes verdertokkelt, en dan is daar vanuit het niets de panfluit, je hoort hoe een zachte adem de klanken uit het instrument naar boven haalt, warm en adembenemend klinkt de melodie die doordringt tot in het hart. Zó kan er maar Één spelen, dat kan alleen de Here Jezus zijn, de vrouwen huilen, Hij IS het!!!!……..

De balalaika speelt een vrolijke melodie, het vertolkt vrijheid, blijdschap, mensen dansen en klappen in de handen, ze zijn vrijgekocht door de Here Jezus en daarom is er feest en zijn de mensen blij……………..terwijl de balalaika doorspeelt en de mensen dansen, voegt zich heel zachtjes een electrische gitaar bij de muziek. Eerst speelt hij de melodie van de balalaika keurig mee, maar van lieverlee speelt hij dissonanten, harder en harder waardoor de balalaika in de war raakt en meer en meer wegvalt, totdat hij niet meer te horen is. De electrische gitaar heeft het overgenomen en speelt zijn eigen harde lelijke muziek, af en toe gillen de snaren en gaat het harde geluid door merg en been en de dansende mensen raken verschrikt, maar waar moeten ze heen? Ze zijn gevangen door de muziek. Ingesloten en doof, niet meer in staat om enig ander geluid te horen……………..maar dan is er iemand die omhoog wijst, ja, daar staat het, in lichtgevende letters geschreven “uitgang”.
Velen gaan erheen, niet allen, en eenmaal buitengekomen horen ze het frisse geluid van de dwarsfluit. Mooie tonen, vloeiend en vrij, dartelen door het luchtruim en maken dat je weer adem kunt halen………..

Zo gaan de mensen op weg, velen volgen de dwarsfluit, doch de electrische gitaar volgt het gezelschap in de achterhoede. Soms, als mensen zich omkeren en blijven staan, worden ze opnieuw ingehaald en gevangen in de ban van de harde muziek, maar de anderen gaan steeds verder voorwaarts. Dan ineens is daar het geluid van een schallende bazuin, trompetten voegen zich bij de bazuin en van alle kanten klinken jubelende en overwinnende klanken die de blazers voortbrengen. De mensen die achter de dwarsfluit aankomen worden als het ware binnengehaald door deze schallende geluiden die een enorm welkom betekenen. De electrische gitaar probeert zélfs dan nog met zijn geluid de blazers te intimideren, maar er wordt simpelweg de stekker uit zijn instrument getrokken en het geluid sterft ter plekke……………….

De blazers stappen zijwaarts en laten hun stemmen afzwakken totdat er alleen nog een melodieus achtergrondgeluid overgebleven is, en de mensen gaan tussen hen door naar een poort. Op het moment dat de poort open gaat klinkt daar opnieuw de harp die samen met de panfluit de prachtigste klanken voortbrengt, en het is alsof de muziek woorden vormt: Welkom, Mijn kinderen, wat ben Ik blij dat Ik jullie binnen mag laten in Mijn huis. Oh kom hier, in Mijn armen, ik wil je voelen, je aanraken, je vasthouden………en op het moment dat de Here God Zijn armen om je heen slaat hoor je de violen opnieuw aanzwellen, de piccolo jubelt boven alles uit, de harp parelt, de gitaar tokkelt, en de panfluit ademt de meest warme klanken. De piano zweeft zachtjes over het geheel heen en laat een zuivere en pure melodie neerdalen die alle instrumenten samensmeedt tot één prachtig geheel dat in ieder mensenhart hetzelfde gevoel achterlaat: Ik ben “Thuis” !