Mijn dochter, de jongste, die nog thuiswoont, heeft de afgelopen zes weken in het huis van een collegaatje gewoond. Dit meisje ging voor zes weken op vakantie en had haar gevraagd om voor de vissen en de planten te zorgen. In ruil daarvoor mocht zij dus zes weken lang gratis in dat huisje wonen. Mijn dochter is 18 jaar dus voor haar was dat wel een gezellige afwisseling. Eventjes op jezelf wonen. De eerste tijd ging het wel goed, ik belde af en toe en vroeg dan hoe het ging, of ze belde zelf, en in die eerste week was ik ook al uitgenodigd om bij haar te komen eten. Maar al naar gelang de tijd vorderde kwam ze toch wat meer naar huis. Ze is in de week voor de bruiloft van mijn andere dochter zelfs de hele week thuis geweest en daarna ook weer wat vaker. Eigenlijk is dat natuurlijk wel een goed teken, als je kinderen graag thuiskomen en het fijn vinden om je te zien…..toch?:-)))

Dit soort dingen doen mij toch altijd weer denken aan mijn eigen relatie met mijn Vader, mijn hemelse Vader. Ik kom ook zo graag bij Hem thuis, ik wil met Hem ook zo graag de dingen delen die ik meemaak, Hem vertellen wat er in mij omgaat, Hem op de hoogte stellen van mijn plannen, mijn ideëen, mijn gedachten, mijn dromen. Ja, ik vind het heerlijk om Hem te ontmoeten.

Toch is het voor sommige mensen moeilijk om de Here God als Vader te zien omdat zij in hun leven te maken hebben gehad met problemen met hun aardse vader, en er zijn, zoals we allemaal weten, zelfs mensen die door hun aardse vader zijn mishandeld, misbruikt, en velen zijn, op wat voor wijze dan ook, beschadigd geworden door hun eigen vader. En om dan de Here God te associëren met een “vader” is gewoon heel erg moeilijk. En als wij, die wél een goede vader hebben, dan proberen te vertellen over de liefde en de trouw van deze hemelse Vader, is het voor veel mensen moeilijk te begrijpen, moeilijk voor te stellen en zéker moeilijk te accepteren. Maar wát kunnen wij er dan aan doen om juist deze mensen misschien een beetje daarin te helpen? Dat is voor mij netzogoed een vraag als voor jou hoor, want ik stel deze vraag hier nu terwijl ik er zelf ook niet één, twee, drie een antwoord op heb.

Ik denk in ieder geval dat het niet onze “woorden” moeten zijn die de mensen zouden moeten overtuigen. Want woorden, hoe goed bedoeld ook, zijn zó vaak slechts lege omhulsels, een lege tas waar wel een naam van een supermarkt opstaat maar waar geen boodschap inzit. Mensen moeten “proeven” dan God goed en liefdevol is, mensen moeten “voelen” dat God warmte is, mensen hebben tastbare bewijzen nodig van wie God is, en géén lege woorden. Woorden die we misschien klakkeloos doorvertellen omdat we ze ooit zo geleerd hebben, clichés waar niemand op zit te wachten. Kapotte mensenharten hebben geen visitekaartje nodig van een dokter, maar zij hebben liefdevolle handen nodig die hun hart willen “aanraken”. Met andere woorden, ze zitten niet te wachten op teksten en verwijzingen, zij verlangen naar stilte, stilte waarin zij gehoord kunnen worden, en een luisterend hart dat hen begrijpt. 

Ik vind het zo mooi dat wij een bruikbaar instrument mogen zijn voor de Here God en
dat Hij ons, met al onze tekortkomingen, tóch kan en wil gebruiken. En ik moest zo denken aan de bruiloft van mijn dochter. Ze had mij gevraagd of ik haar wilde “weggeven”, en toen we vlak voor de dienst nog even de dingen doornamen zei de voorganger tegen mij dat hij het dan mooi vond als ik, nadat ik met haar binnengelopen was, de hand van mijn dochter in de hand van haar nieuwe man zou leggen die daar al verlangend stond te wachten, als een symbolische daad eigenlijk.

Dit is zo’n mooi beeld, weet je, als wij de liefde, die onze Vader in ons hart heeft gelegd, gebruiken, en daarbij een hand uitstrekken naar anderen, dan kunnen we harten aanraken. Dan mogen we die ander bij de hand nemen en voorzichtig leiden, we mogen die ander steeds dichter bij de Vader brengen en uiteindelijk die hand in de hand van de Vader leggen. Het is een verantwoordelijkheid die we gekregen hebben, maar wel een hele mooie.

Zoals ik mijn dochter leidde
zoals ik haar bracht in Gods huis,
zó mag ik ook anderen brengen
heel voorzichtig naar Vader, thuis.
Hij staat daar al stralend te wachten
met een hart zo liefdevol en blij,
heel Zijn wezen roept ’t uit vol verlangen:
kom maar hier, o Mijn kind, kom bij Mij.