In deze tijd is het gezellig om, als het donker wordt, zo eens langs de huizen te lopen en er naar binnen te kijken. Bij veel mensen branden de kaarsjes, soms hangt er een ster of een andere decoratie voor de ramen en het doet gezellig aan om al die sfeervolle huizen binnen te kunnen kijken. Mensen die gezellig bij elkaar zijn en het goed hebben met elkaar…………….zo lijkt het althans……

Ik hoorde gisteren dat er op kerstavond, 24 december, hier vlakbij in Middelburg, een man zijn twee dochtertjes van 3 en 4 jaar en daarna zichzelf, om het leven heeft gebracht. Hij had ze bij de moeder opgehaald en niet meer terug gebracht, waarop de moeder poolshoogte wilde nemen en bij het huis van haar ex-man gekomen, alles donker zag. Daarop is de politie gewaarschuwd en zij hebben deze man met zijn kindjes dood aangetroffen. Wát een leed, hóé komt zo iemand er toch toe om zóiets te doen, hoe wanhopig moet je dan toch zijn? En de moeder…………..met geen pen is háár leed te beschrijven, dan word je toch gék van verdriet? En dan lees je op internet allerhande reacties van mensen, harde, wraakzuchtige reacties, beschuldigende reacties, óók zelfs dat iemand schreef: ik ben hetzelfde van plan….. En dan denk ik; in wat voor een wereld leven wij toch vandaag de dag? Een kapotte gebroken wereld die steeds harder en waanzinniger wordt. En hóé kun je op zo’n moment de liefde van God nog geloofwaardig overbrengen? Want er waren ook enkele reacties van mensen die dit naar voren brachten, maar eerlijk gezegd, op zo’n moment komt dit totaal zinloos en onacceptabel over. Moeten we dan maar onze mond dichthouden en helemaal niet meer over Hem praten?

Het is iets om over na te denken, ikzelf geloof dat het spreken over Gods liefde in zo’n situatie niet wenselijk is. Het brengt mensen alleen maar in het verweer en het brengt haat en afkeer van zó’n God in de harten. Want wat is dat dan voor een liefde, die zóiets laat gebeuren met onschuldige kindertjes? En ik kan me de vraag heel goed begrijpen. Maar wat moeten we dan? Ik denk dat we in déze situatie helemaal niet moeten spreken, als je zo iemand kent die zo’n drama in zijn of haar leven meemaakt, dan kun je beter je mond dichthouden en niet spréken van Gods liefde, maar ze enkel en alleen uitdragen. Zónder woorden, door er alleen maar te zijn. Maar ik denk óók dat het zo zou moeten zijn dat de mensen in onze omgeving, onze straat, op ons werk, op onze school, alláng met deze liefde geconfronteerd moeten zijn vóórdat er zoiets ergs gebeurd. Men zou moeten wéten dat wij kinderen zijn van de allerhoogste God. Men zou het moeten kunnen zien in onze oogopslag, kunnen merken aan onze houding, moeten voelen aan de warmte die wij overbrengen……… En daarnáást kunnen we er dan óók over vertellen, maar doordat wij het de mensen voorleven zullen ook onze woorden dan aan geloofwaardigheid winnen.

We hebben net het kerstfeest gevierd en één van de liederen die altijd gezongen worden is het “Stille nacht”. Het is zo’n prachtig lied en een regel die mij met betrekking tot deze gebeurtenis aansprak was de volgende: Stille nacht, Heilige nacht, heil en vree wordt gebracht aan een wereld verloren in schuld.  Die wereld die verloren is in schuld, dát sprak mij zo aan. We kúnnen de wereld niet veranderen, we kunnen zelfs ons land niet veranderen, maar dat wil niet zeggen dat we dan maar de moed moeten opgeven en het bijltje erbij neergooien. Want wat wij wél kunnen veranderen is……..onszelf. We kunnen werken aan onszelf, we kunnen meer en meer ons leven in overeenstemming brengen met hoe de bijbel het ons leert. We kunnen daardoor meer en meer uitstraling en warmte en liefde uitdragen naar anderen toe en misschien….. héél misschien……zou het dan zo kunnen worden dat zo’n wanhopige vader of moeder bij ons aan de deur klopt ……en misschien, héél misschien zou het dan zo kunnen zijn dat die ándere “Vader” bij ons aan de deur klopt, omdat Hij ons wil gebruiken en wil sturen naar zo’n wanhopige vader of moeder. Want Hij weet wat er in de mensen omgaat en Hij kan onze wegen leiden en ons gebruiken in deze wereld die verloren gaat in schuld als wij niet inspringen.

Ik las dat commentaar van die ene persoon, die schreef dat hij of zij hetzelfde van plan was als die vader in Middelburg. Het trof me zó, en ik heb gebeden en bid nóg, dat de Here mensen wil stúren naar deze persoon, dat Zijn liefde in dát hart toch naar binnen mag komen. Ik weet niet wie deze persoon is, ik weet niet eens uit welke plaats hij of zij komt, ik weet niets, maar God weet álles, Hij kent deze mens. En misschien, héél misschien, woont hij of zij wel bij jou of bij mij in de straat……….

O wanhopig mensenhart
wie kent toch jouw gedachten?
Wie kent de oorzaak van jouw pijn,
wíé stal jouw dag en bracht alleen nog nachten?
Ik bid met heel mijn hart tot God;
Heer kóm toch met Uw redding in dit leven,
als U mij gebruiken kunt, dan graag,
en kloppen hoeft niet, ‘k wil U de sleutel van mijn hart
héél graag geven!