Als je kinderen hebt, dan weet je wel dat die soms met de meest verrassende vragen of opmerkingen kunnen komen, waardoor je weleens met de mond vol tanden staat. Je weet niet zo snel hoe je er op moet reageren, vaak ook is voorzichtigheid geboden en ik heb zo mogen ervaren dat onze hemelse Vader ook daar altijd weer wil helpen. Een van de eerste dingen waar ik mee geconfronteerd werd was, dat Stefanie, mijn middelste dochter, die destijds 5 jaar was, vroeg: mama, de Here Jezus kan toch alles? Ik zei dat dat zo was, waarop zij zei: dan kan Hij toch ook zorgen dat papa weer bij ons terug komt? Ja, daar zit je dan, wat moet je daarop antwoorden? Als ik zou zeggen dat Hij dat inderdaad zou kunnen, maar zij zou merken dat het niet zou gebeuren, dan zou daarmee haar vertrouwen in Hem geschaad worden. Ze zou misschien het idee krijgen dat de Here niet genoeg van haar hield, want als Hij het wél kan maar niet dóét……….? Zou ik echter zeggen dat Hij wel alles kon, maar dat dit nou juist níét meer mogelijk was, dan zou haar vertrouwen evenzeer geschaad worden, want hoe zit dat dan als er altijd gezegd wordt dat de Here alles kan……… en dit dan blijkbaar niet? Ik heb op dat moment Gods wijsheid gevraagd en toen heb ik haar gezegd dat de Here wél alles kán, maar dat er soms dingen zijn die wij wél graag willen, maar dat Hij niet altijd alles geeft wat wij willen. Zoals een vader of een moeder óók weleens “nee” zeggen als de kinderen iets graag willen hebben. Maar ik heb er óók bij verteld dat de Here Jezus wél haar verdriet erover kent en dat Hij haar wél wilde troosten. Want iedere keer kwam ze huilend naar me toe en zei: ik moet weer zo aan papa denken. En dan heb ik haar in mijn armen genomen en haar verteld dat ik óók verdriet erom had, en dan zijn we samen gaan bidden en hebben gewoon heel kinderlijk aan de Here Jezus gevraagd of Hij ons weer een blij hartje wilde geven. Dat hielp en na een poosje kon ze dan weer vrolijk naar buiten om te spelen en van lieverlee is dit minder geworden en kon ze er beter mee omgaan.

Ook met straffen was het best belangrijk om dat op een verstandige, doch creatieve manier te doen, want het moet wel werken natuurlijk, anders heb je er niets aan. Zo was het de gewoonte dat de kinderen hun schoenen uitdeden als ze binnenkwamen en die moesten ze dan in een doos zetten. Maar ze lieten ze voortdurend op de mat staan, waardoor ieder die binnenkwam zowat zijn nek erover brak. Keer op keer had ik gewaarschuwd, maar dat had niet geholpen. Toen heb ik ze nóg een keer gezegd dat ze die schoenen in de doos moesten doen, want anders zou het consequenties hebben. Nou, allemaal hadden ze eraan gedacht, behalve mijn zoon, zijn schoenen stonden vrolijk weer op de mat. Hij had toen half hoge schoenen met in elke schoen wel zo’n 10 of 12 gaatjes voor de veters. Ik heb toen de veters uit de schoenen getrokken en ze zonder veters in de doos gezet. De andere morgen stond hij te mopperen en te hannessen om die veters er weer in te krijgen, want hij moest naar school en dreigde te laat te komen. Maar voortaan stonden zijn schoenen wél in de doos. Ook de twee oudste meiden, ze bleven maar kletsen ’s avonds en wilden niet gaan slapen, ondanks herhaalde waarschuwingen. Dus haalde ik ze naar beneden en zei: oh, jullie willen nog graag opblijven? Toen heb ik er één bij de voor- en één bij de achterdeur op de mat gezet en daar moesten ze blijven zitten. Het duurde niet lang voordat ze smeekten of ze toch alsjeblieft naar bed mochten, en dan zei ik: nee, je wilde graag opblijven dus blijf je nog maar even. Ietsje later heb ik eerst de jongere en daarna de oudere naar boven laten gaan en voortaan was het over met dit soort grappen. Dit waren maar kleine dingetjes, maar toch ook belangrijk om gehoorzaamheid te leren aan je kinderen. Ik heb ze ook weleens uitgelegd dat de Here God het belangrijk vindt dat kinderen gehoorzaam zijn aan hun ouders, want als ze dat hebben geleerd thuis, dan kunnen ze ook aan de Here God gehoorzaam zijn als Hij iets van ze vraagt. Dat begrepen ze toen wel.

Toen de oudste in de brugklas van de mavo zat, was daar haar eerste schoolavond. Ze wilde er wel graag heen, en vroeg of ik dat goedvond. Eigenlijk was ik er niet echt zo voor, omdat ik gehoord had dat er op zo’n avond toch vaak ongewenste dingen gebeuren. Bijvoorbeeld wordt er stiekem drank meegenomen of nog meer van dat soort dingen. Maar ook daar was toch weer wijsheid nodig om een goede beslissing te nemen. Want als ik het zou verbieden dan zouden de andere kinderen vast en zeker vertellen over hoe geweldig de avond was geweest en dan zou ze het gevoel hebben dat ze iets gemist had. Dat ik haar beroofd had van een gezellige avond, wat dan ook wellicht rebellie of verwijten ten gevolge zou hebben. Dus heb ik haar apart genomen, gezegd dat ze naar dat schoolfeestje mocht gaan, maar voordat ze ging hebben we eerst samen nog gebeden. Dat was en is nog steeds de gewoonte als ze ergens heengaan. Ik heb haar zelf gebracht. Toen ik haar kwam ophalen na afloop en vroeg hoe het geweest was, zei ze hardgrondig dat ze het vreselijk had gevonden, want het merendeel had alcohol gedronken, en gerookt (en dan bedoel ik niet alleen sigaretten hè) ze werden meer en meer luidruchtig en grof, en zij had, samen met nog een vriendinnetje zich afzijdig gehouden hiervan en voor haar hoefde dit soort avondjes niet meer. Overigens heeft ze haar schooljaren daar verder heel prettig doorgebracht, ze kreeg een groepje vrienden en vriendinnen waar ze gezellige dingen mee deed, op een leuke en verantwoorde manier, maar naar zo’n avond is ze nooit meer geweest. Weet je, ze had de ruimte gekregen om zélf haar conclusies te trekken en dat had ze gedaan, zónder dat ik haar iets hoefde te verbieden. Dat soort dingen vind ik mooi.

Dit zijn natuurlijk maar enkele dingetjes, zomaar om aan te geven hóé God meeleeft en meedenkt met een ieder van ons. Hoe Hij wil helpen om goede beslissingen te nemen, hoe Hij dingen in je gedachten wil geven en je wil leiden, in alle doodgewone alledaagse dingen. Hij wil bemoeienis met ons hebben, het interesseert Hem hoe het met ons gaat en Hij wil zo graag deel uitmaken van iedere dag, ja zelfs van ieder moment. Wat een liefdevolle Vader, wat een voorrecht om Zijn kind te mogen zijn. Iets om mee te nemen voor vandaag en voor iedere nieuwe dag die nog komt.