Ja, moed en kracht had ik zeker nodig. Misschien moet ik eerst eens vertellen wat voor soort opvangwerk wij hadden? Dat verklaart één en ander denk ik wel. Mijn man had ooit een boekje geschreven waarin hij vertelde hoe hij tot bekering is gekomen en hoe hij ook door gebed is vrij geworden van homosexualiteit. Hij is met dit getuigenis destijds op de EO televisie geweest bij Feike ter Velde, in het programma “God verandert mensen”. Na dit programma waren er veel mensen die Contact met ons zochten omdat ook zij problemen hadden met hun homosexuele gevoelens en die niet konden rijmen met hun geloof. Veel van deze mensen kwamen bij ons thuis, sommige voor gesprekken, anderen om er een tijdje te blijven. En zo begon dus een opvangwerk in ons eigen huis, er was veel belangstelling voor dit werk. Aanvankelijk werd het ook zeer gezegend en mensen werden aangeraakt en bemoedigd door het getuigenis van mijn man. Toen dus ons huis te klein werd, heeft mijn man eerst een huis gebouwd hier in ons eigen dorp, maar ook dat werd al snel te klein en toen zijn we naar dat hotel verhuisd. Toen we daar begonnen, zijn er een aantal vrijwilligers gekomen om met het werk te helpen en ook hadden we al snel aan aantal mensen die voor kortere of langere tijd in het hotel zouden verblijven. Maar toen we er nog geen half jaar zaten, voelde ik dat het niet goed ging, en zoals ik al vertelde, ik kon het niet onder woorden brengen, het waren geen concrete dingen, het was puur gevoelsmatig. Maar al snel bleek dat het inderdaad helemaal fout zat.

Wij zijn er in Juni gaan wonen en in Oktober was de feestelijke opening van het hotel, maar niet lang nadat het hotel geopend was, is gebleken dat er opnieuw dingen gebeurd waren die niet hadden moeten gebeuren, en zonder nu een lang verhaal ervan te maken, mijn man heeft er toen voor gekozen om opnieuw terug te keren naar het homosexuele leven. Ik wil hier niet proberen te verklaren hoe dat dan zo gekomen is of bepaalde theorieën daarover verkondigen, ik kan alleen zeggen dat het heel erg moeilijk was, vooral voor de kinderen uiteraard. Maar ook voor de mensen die opgevangen waren, voor de medewerkers en voor al die mensen die elke maand de nieuwsbrief ontvingen. Want het getuigenis van mijn man bemoedigde veel mensen, alleen al door het idee “wat God bij jou kan doen, kan Hij dan bij mij ook doen”. Maar nu bleek dat óók voor hem alles toch te zwaar was en dat hij deze levenswijze niet vol kon houden. En zo zijn er veel mensen heel erg teleurgesteld en ontmoedigd geworden.

De kinderen en ik zijn toen terug naar Zeeland gegaan, waar we 3 maanden lang in het gezin van mijn ouders hebben gewoond, waardoor we destijds met 11 man daar woonden. Het was moeilijk om de kinderen uit te leggen waarom papa niet meer bij ons bleef wonen, want hoe verklaar je homosexualiteit aan kinderen van 1-6 jaar? Maar aanvankelijk leken ze het redelijk goed op te vatten. Na 3 maanden hebben we een eigen woning gekregen, waar we nu al bijna 16 jaar wonen. Toen bleek na een poosje dat de kinderen toch wel degelijk problemen kregen, de één op school de ander had het moeilijk als ze bij vriendinnetjes was en de vader kwam thuis, dan kon ze daar niet mee omgaan, de derde heeft heel veel gehuild, zelfs zomaar middenin haar spel met andere kinderen. En de jongste was pas 1 jaar, dus die heeft er toen niet zoveel moeite mee gehad. Maar nu is ze 17 en nu, na al die 16 jaar, hebben de kinderen nog steeds in meer of mindere mate, moeite met alles wat er gebeurd is.

Het opvangwerk is dus helemaal opgehouden toen, en de laatste nieuwsbrief heb ik zelf moeten schrijven en daarin uit moeten leggen wat er allemaal gaande was. Tot mijn grote verbazing en blijdschap is er op dit alles slechts één negatieve reactie gekomen en verder alleen maar positieve, waar ik zeer dankbaar voor was. De opvanggasten zijn elders ondergebracht en ook de medewerkers hebben allemaal hun weg kunnen vinden, daar was ik blij mee, want het is toch een hele verantwoording die je dan hebt. Zo is er aan het werk een einde gekomen, hoewel er voor verschillende mensen nog een nasleep van enkele jaren is geweest om alle zaken op een goede manier af te wikkelen.

Maar opeens sta je er dan na 10 jaar huwelijk alleen voor en moet je met vier kinderen een heel nieuw leven op gaan bouwen. Dat was zeker niet gemakkelijk. Één van de eerste dingen die ik heb gedaan was dat ik aan de Here God heb gevraagd om wijsheid. Ik zei: Heer, Salomo mocht aan U vragen wat hij maar wilde en hij wilde graag wijsheid van U en U hebt het hem gegeven. Ik wil graag datzelfde van U vragen, wijsheid om mijn kinderen op een goede manier op te kunnen voeden. Ik kan je met een eerlijk hart zeggen, dat ik vele malen die wijsheid nodig heb gehad en nóg nodig heb, maar altijd weer gáf de Here me ook werkelijk de wijsheid om met situaties om te kunnen gaan. En gaandeweg heb ik ervaren dat deze wijsheid zich niet beperkte tot het opvoeden van de kinderen, maar zich ook over andere terreinen van mijn leven uitbreidt. God geeft altijd overvloedig en zo ook hierin. Ik zou willen zeggen, als het je aan wijsheid ontbreekt, dan mag je erom vragen en je zult merken dat God geeft, op een geweldige manier. En verder kan ik zeggen dat Hij er altijd was én is, in iedere situatie is hij erbij en dat is zo mooi om te weten en te ervaren.

Het maakte uit dat U er was
toen ‘k mijn kinderen moest zeggen
dat hun papa ergens anders ging wonen
en toen ‘k het niet uit kon leggen.
Ik kon ze  niet troosten in hun verdriet
‘k had geen antwoord op hun problemen,
maar ’t maakte uit dat U er was
om ze in Uw armen te nemen.