Ik heb sinds kort een hondje, Toby heet ze. Het is het hondje van een hele goede vriend die haar 9 jaar lang heeft gehad, vanaf kleine pup. Hij heeft momenteel werk in de 24 uurs zorg en is vaak een hele week weg, waardoor hij dan elke keer onderdak voor het hondje moet zoeken. Dat is problematisch en de laatste tijd bracht hij haar naar een dierenpension, maar daar heeft ze het zo slecht naar haar zin dat ze totaal gestresst en vermagerd terug komt. Ze eet daar niet en als hij al met haar richting het pension rijdt wordt ze al helemaal gek van angst. Dit is voor het hondje natuurlijk
heel erg naar en ook voor haar baasje. Beiden hadden het er moeilijk mee, ze is ook nog een paar daagjes bij mensen geweest die haar misschien wel wilden hebben, maar daar lukte het ook niet en toen heb ik aangeboden om haar hier in huis te nemen. Ik had haar bij eerdere bezoekjes al leren kennen en we waren best goeie maatjes dus had ik er wel goede hoop op dat het zou lukken. Want tja, de hond is toch degene die moet aangeven of ze wel of niet in een nieuwe omgeving kan aarden en aan een nieuw baasje kan wennen.

Nu heb ik haar een goede week, en we zijn inmiddels al goede vriendjes geworden, ze eet goed inmiddels, want in het begin was het voor haar natuurlijk allemaal nieuw.
We maken wandelingen samen en dit is een goed opgevoed hondje en dan vind ik het leuk om eens af en toe wat uit te proberen. Als we gaan lopen dan kan ik haar inmiddels hier in de buurt wel gewoon los mee nemen, want er is niet veel verkeer en zo op een veldje tussen de huizen kan dat nog wel. Dan gaan we de tuin uit en dan
zeg ik “Toby: naast” en dan komt ze keurig naast me lopen. Soms laat ik haar iets
voor me uit lopen en dan zeg ik ineens “Toby: wacht” dan blijft ze prompt staan, en dan loop ik zelf een beetje verder, bijv. de hoek om tot ze me niet meer kan zien en dan blijft ze keurig wachten totdat ik haar roep en dan komt ze al kwispelend aanrennen. Als dan het veldje in zichtkomt zeg ik “ga dan maar” en dan rent ze er naartoe, maar beslist niet eerder dan dat ik het zeg. Zo ben ik eigenlijk op ongevaarlijk terrein aan het uitproberen in hoeverre ze absoluut kan gehoorzamen, zodat ik een beetje te weten kom wat ik aan haar heb.

Ik moest er zo aan denken dat God van ons óók verlangt dat wij gehoorzaam zijn. Het wordt zo dikwijls genoemd in de bijbel en ook zijn er voorbeelden te over van dingen die verkeerd zijn gelopen vanwewge ongehoorzaamheid. Denk maar aan de vrouw van Lot, zij mocht niet omkijken maar deed dit wel en veranderde in een zoutpilaar, denk aan Mozes, hij had het volk van Israël zó fantastisch geleid, maar door een moment van ongehoorzaamheid mocht hij het beloofde land niet in. Uiteraard ook Adam en Eva, zij mochten niet van die ene boom eten maar deden dat toch en moesten daardoor het paradijs verlaten. En zo kun je zelf nog wel veel meer voorbeelden bedenken, de vraag is: hoe zit dat met ons, willen wij gehoorzaam zijn aan wat de Here God van ons vraagt? Zijn we gehoorzaam in de kleine dingen zodat de Here God ons ook voor grote opdrachten kan gaan gebruiken? Weet je, het allergrootste voorbeeld van gehoorzaamheid was natuurlijk de Here Jezus, en van Hem staat geschreven in Fil.2:8 : En in Zijn uiterlijk als een mens bevonden, heeft Hij Zich vernederd en is gehoorzaam geworden tot de dood, ja, tot de dood des kruises…………..Als zelfs de Here Jezus gehoorzaam was, en hóé belangrijk was dat, want hóéveel mensen zijn door Zijn gehoorzaamheid gered? Hoeveel te meer is dan gehoorzaamheid óók voor ons belangrijk?

Door Uw gehoorzaamheid o Heer
weet ik mijzelf gered,
U riep het tot Uw Vader uit
’t was een kreet, een bang gebed.
“Ach Vader áls ’t nog mogelijk is…..
maar niet Mijn wil zet ik door,
Úw wil is wat belangrijk is
en dáár geef Ik Mij voor!“