Sinds een paar weken ga ik naar medische fitness. Dat is onder begeleiding van een fysiotherapeut. Ik ben daarheen doorgestuurd door de huisarts die dacht dat het me wel goed zou doen. Nou, ik moet zeggen dat ik er zelf ook wel iets in zag omdat ik een conditie heb die ver beneden peil is en ik daar graag wat aan wil doen. Dus, zo gezegd, zo gedaan, op naar de medische fitness. Het idee wat ik had, en wat mij ook verteld was, was dat er eerst een soort van onderzoek werd gedaan om te zien wat je wel en niet kunt en om dan aan de hand daarvan een plan of schema op te stellen, maar zo ging het niet. De eerste keer dat ik daar kwam werden er een paar gegevens genoteerd en een paar vragen gesteld, waarbij ik toen meteen ook aangaf dat ik al twee jaar lang erg veel last heb van mijn linkerschouder en arm en daar bijna niets mee kan. De fysio zei, al schrijvend, dat het dan juist goed was om dat een beetje te mobiliseren met oefeningen. Ik vertelde dat ik er al twee maal een inspuiting in gehad had en ook al bij een “kraker” geweest was. maar dat dat niets geholpen had. Nogmaals zei hij dat dan beweging juist goed was en ik vertrouwde op zijn “vakkundig” oordeel en deed braaf wat hij me liet doen. Ik deed van alles en nog wat, maar onder andere dus ook bepaalde oefeningen die best pijnlijk waren voor mijn schouder, maar waarvan ik dacht dat het dan wel goed zou zijn. Toen ik naar huis ging had ik inmiddels zo veel pijn aan die schouder dat ik me nog nauwelijks kon bewegen. Drie dagen lang heb ik verschillende keren per dag pijnstillers moeten slikken en ook voor de nacht omdat ik anders niet kon slapen van de pijn. Toen ik de volgende keer terugkwam en dit vertelde zei de fysio dat dit niet goed was en dat ik dan maar wat lichtere oefeningen moest doen, maar nog steeds had hij er niet naar gekeken. Dus maar weer braaf gedaan wat hij me zei maar nu gaf ik wel aan tijdens de oefeningen dat het pijn deed, waarop hij besloot dat ik dan de volgende keer maar eerder moest komen zodat hij er eens naar kon kijken. En zo gebeurde het, hij bekeek mijn schouder en liet me bepaalde bewegingen doen om te zien wat er aan de hand was en toen schrok hij er van. Er was veel te weining beweging en er zat een grote ontsteking in het kapsel van mijn schouder. Onmiddellijk werden alle oefeningen stopgezet en werd mijn schouder ingetaped. Inmiddels krijg ik nu fysiotherapie voor de schouder en is hij nog weer ingetaped geweest, wat wel een beetje steun geeft. De diagnose is een “frozen shoulder” iets wat ik heb overgehouden van de hondenbeet in mijn hand, 2 jaar geleden toen ik meer dan 4 weken met een mitella heb gelopen. Ik had daarna meteen fysio moeten hebben, maar dat heeft niemand toen in de gaten gehad en nu is alles inmiddels helemaal vast komen te zitten en wil de fysio kijken of hij er wat verbetering in kan brengen en anders moet ik doorgestuurd worden. Wat je toch allemaal zomaar kunt oplopen hè:-) Ondertussen gaan de andere oefeningen wel gewoon door dus ik fiets, ik loop, ik doe buikspieroefeningen, been oefeningen en zo meer. Wel alles met mate en wanneer ik nu aangeef dat ik pijn heb bij bepaalde oefeningen, neemt de fysio me meteen serieus en moet ik stoppen of lichtere oefeningen doen. Maar je begrijpt, ik geraak natuurlijk wel binnen no-time in topvorm nu:-)))) ha,ha,ha. (een beetje zelfspot is nooit weg hè?)

Waarom vertel ik dit nu eigenlijk? Wel, het is me nog twee maal eerder gebeurd dat ik niet serieus werd genomen door artsen. De eerste keer was bij de bevalling van mijn oudste dochter, ik lag aan zo’n apparaat wat weeën enzo moet registreren en volgens dat ding waren mijn weeën niet sterk genoeg en kreeg ik steeds wat meer van dat opwekkende spul ingespoten in een infuus. Ik zei dat het wél heel heftig was, maar het commentaar was dat het zeker mijn eerste kind was, met andere woorden, dan weet je er nog niets vanaf. Uiteindelijk bleek achteraf het apparaat kapot te zijn en ik véél en véél te veel van die rommel te hebben binnengekregen zodat ik twee dagen na de bevalling nog wazig was. De tweede keer was na een galoperatie, ik zei dat ik zo verschrikkelijk veel pijn had maar toen was het commentaar dat iedereen pijn had na een operatie. Om een lang verhaal kort te maken, na een hele dag gigantische pijn bleek dat ik een inwendige bloeding had die ze tijdens de operatie veroorzaakt hadden en hebben er de hele nacht dokters en zusters rond mijn bed gelopen. Ik was bijna doodgebloed, kreeg 5 liter nieuw bloed en een tweede spoedoperatie, plus daarna intensive-care. Tja, en dat alleen maar omdat men mij niet serieus nam. Ik heb er dus al ervaring mee.

Het resultaat van niet serieus genomen worden was: lichamelijke schade, maar ook een gevoel van machteloosheid en miskenning. ALsof je niet goed bij je hoofd bent, of een soort van aanstelster, terwijl achteraf is gebleken dat er wel dégelijk iets aan de hand was.

Ook in onze relaties naar anderen toe kan het gebeuren dat wij mensen niet serieus nemen, we vinden het aanstellers, mensen die graag aandacht willen, of we bagatelliseren de problemen waar ze mee worstelen. Misschien ken je dit ook wel? wellicht ben jijzelf iemand die zoiets zelf meemaakt of heeft meegemaakt, van een van beide zijden. Ofwel jij wordt zelf niet serieus genomen, ófwel je neemt een ander niet serieus.

Wanneer het eerste het geval is en je voelt je teleurgesteld en eenzaam omdat de mensen je niet serieus nemen, weet dan dat er een Hemelse Vader is die ieder van Zijn kinderen serieus neemt, en niet alleen dat, Hij ként je ook nog eens door en door en Hij weet precies wat er in je leven en in je gedachten omgaat en hoe jij je voelt, Hij begrijpt je volkomen en dat is toch een geweldige troost en bemoediging hè? Wanneer het laatste het geval is en je mensen kent in je omgeving waarvan jij denkt dat het aanstellers zijn, dan wil ik toch waarschuwen. Denk er niet te licht over en neem in ieder geval de tijd en de moeite om eens te gaan onderzoeken in hoeverre je de problemen en het verdriet van die ander kunt invoelen en begrijpen en realiseer je dat het mensen schade brengt wanneer ze niet serieus genomen worden. Want ook al kunnen bepaalde dingen in onze ogen kinderachtig lijken, voor een ander kan het een enorme bron van pijn en verdriet zijn, het is niet aan ons om daar een oordeel over te geven. In mijn geval waren het professionals die van mening waren dat het allemaal wel mee viel, maar ik was degene die de pijn voelde en achteraf hadden de professionals toch een verkeerde diagnose gesteld. Ikzelf heb dit als een les gezien die ik mag leren en dan vind ik de woorden over de liefde die in de Korinthenbrief staan zo mooi. Dit is iets wat ik in gedachten wil houden, het is het voorbeeld van hoe de Here Jezus met mensen omging en ook van hoe de Hemelse Vader met ons omgaat, met grote zorgvuldigheid en liefde. Die liefde is van essentieel belang bij alles wat we doen, het moet onze handel en wandel bepalen, ons denken en doen, ons spreken of zwijgen, elke dag opnieuw.

I Korinthiers 13:1-7:
1 Al sprak ik de talen van alle mensen en die van de engelen – had ik de liefde niet, ik zou niet meer zijn dan een dreunende gong of een schelle cimbaal. 2 Al had ik de gave om te profeteren en doorgrondde ik alle geheimen, al bezat ik alle kennis en had ik het geloof dat bergen kan verplaatsen – had ik de liefde niet, ik zou niets zijn.  3 Al verkocht ik mijn bezittingen omdat ik voedsel aan de armen wilde geven, al gaf ik mijn lichaam prijs en kon ik daar trots op zijn – had ik de liefde niet, het zou mij niet baten. 4 De liefde is geduldig en vol goedheid. De liefde kent geen afgunst, geen ijdel vertoon en geen zelfgenoegzaamheid. 5 Ze is niet grof en niet zelfzuchtig, ze laat zich niet boos maken en rekent het kwaad niet aan, 6 ze verheugt zich niet over het onrecht maar vindt vreugde in de waarheid. 7 Alles verdraagt ze, alles gelooft ze, alles hoopt ze, in alles volhardt ze.