Toen ik afgelopen donderdag op de vrouwenochtend was werd daar ook het onderwerp “balk en splinter” aangehaald. Dat werd in het boek waarin we bezig zijn ondermeer ook ter sprake gebracht. Nu was ik daar nog zo mee bezig en heb het er nog eens bijgezocht.

Oordeelt niet, opdat gij niet geoordeeld wordt; want met het oordeel, waarmede gij oordeelt, zult gij geoordeeld worden, en met de maat, waarmede gij meet, zal u gemeten worden. Wat ziet gij de splinter in het oog van uw broeder, maar de balk in uw eigen oog bemerkt gij niet? Hoe zult gij dan tot uw broeder zeggen: Laat mij de splinter uit uw oog wegdoen, terwijl, zie, de balk in uw oog is? Huichelaar, doe eerst de balk uit uw oog weg, dan zult gij scherp kunnen zien om de splinter uit het oog van uw broeder weg te doen. Matth.7:1-5.

In de eerste plaats wordt er gezegd dat we een ander niet mogen oordelen laat staan “ver”-oordelen. Wat er gebeurt als we anderen be- of ver-oordelen is, dat we júíst die dingen in hen opmerken waar we bij onszelf een hekel aan hebben. Dingen die we in ons eigen leven nog niet eens op orde hebben gebracht vallen ons het eerste op in het gedrag van die ander. Maar, zegt dit bijbelgedeelte, “met het oordeel, waarmede
gij oordeelt, zult gij geoordeeld worden”. Als wij in een ander fouten zien die wij bekritiseren, dan zal deze kritiek op ons eigen hoofd terugkomen, omdat de Here dan zegt: “oh, als je het zó goed weet bij een ander, waarom heb je er in je eigen leven dan geen korte metten mee gemaakt?” De Here Jezus heeft ons geleerd in het “Onze Vader” dat we vergeving vragen over onze schuld, op de gelijke manier als wij
ánderen vergeven. Hier zie je ook weer dat principe terug van, zoals ik het bij anderen doe, zó doet God het bij mij ook.

Er staat hier dat we eerst die balk uit ons eigen oog weg moeten doen, en dán pas naar de splinter in dat van een ander moeten kijken. Eerst in ons eigen leven werken, iets waar ik het al wel vaker over gehad heb, maar waar de bijbel vol van staat en wat dús heel erg belangrijk schijnt te zijn. Ik denk dat als wij ons eerst maar eens realiséren dát we een hele balk in ons eigen oog hebben, we niet eens meer kritiek op een ander dúrven te hebben. En de woorden “balk en splinter” geven aan dat het werk in ons eigen leven véle malen groter is, en de fouten in ons eigen leven véle malen meer zijn, dan die van een ander. De Here Jezus spreekt hier het woord “huichelaar” uit. Als je het woord huichelaar in het woordenboek opzoekt, dan staat er onder andere dit: farizeeër, hypocriet, iemand met twee gezichten. Twee gezichten,
een eigen gezicht, en een “schijn”-heilig gezicht. Een gezicht waarop afkeur en afkeer te lezen staat.

“met de maat, waarmede gij meet, zal u gemeten worden”. Enerzijds een waarschuwing dus, maar anderzijds kun je dit óók op een pósitieve manier bekijken.
Want het feit is, dat als ik zélf in mijn eigen leven heb geworsteld met bepaalde fouten die ik uiteindelijk met heel veel strijd heb overwonnen, ik óók veel meer begrip voor een ander kan hebben en dan kan ik zónder veroordeling, in alle liefde die ander
de helpende hand toesteken. En als ik op een dusdanige manier met een ander omga, dan zal ikzelf óók op gelijke wijze door mijn hemelse Vader behandeld worden, én ook door mijn medemensen. En dat is alleszins de moeite waard, toch?

Dus, stel ik voor dat áls wij ons ergeren aan bepaald gedrag van anderen, we gelijk in onszelf gaan kijken in hoeverre ditzelfde gedrag nog bij ons aanwezig is, en dan gaan we er iets aan doen, oké?

  De balk en de splinter
’t is net een leuk verhaal,
maar dit verhaal is ernstig
en geldt voor ons allemaal.
Wanneer wij een ander bemeten
en de fouten zo duidelijk zien,
zien wij dan inplaats van de splinter
de balk in ons eigen oog misschien?