Zoals beloofd wil ik vandaag iets vertellen uit mijn eigen leven, een verhaal over bitterheid, hoe die bitterheid daar kwam, maar óók hoe die bitterheid mijn leven weer heeft verlaten. Het was tijdens ons huwelijk, we waren 8 jaar getrouwd, hadden 3 kinderen, waren bezig een opvanghuis te bouwen en wij hadden destijds een Amerikaanse man in ons huis, die was gekomen om te helpen bij de bouw van het opvanghuis. En hij woonde al enkele maanden bij ons, en och, af en toe was er weleens wat, maar over het algemeen ging het toch best wel goed. Tótdat ik er achter kwam, door een opmerking die deze man maakte, dat hij en mijn man, verschillende keren sexueel contact hadden gehad in ons eigen huis. En ik was zéér geschokt, ik had er nooit iets van gemerkt en dezelfde avond dat ik het gehoord had, zaten we bij elkaar om erover te praten. Nou, mijn man had er op dat moment verschrikkelijk veel verdriet van dat het gebeurd was en ik moet zeggen dat het me destijds niet zoveel moeite kostte om hem te vergeven, maar deze man zat erbij met een gezicht van “wie doet me wat” en had geen enkel woord ter verontschuldiging,  helemaal niets. Aan het einde van die avond zijn we gaan slapen, maar deze man kwam uit Amerika, en ik kon hem  niet ons huis uitzetten, hij had geen andere plaats om naartoe te gaan, dus moest hij nog wel in ons huis blijven. Maar de dagen die volgden waren verschrikkelijk, ik kón niet gewoon doen, ik kon hem niet eens aankijken en soms zat’ie in een stoel, walkman in, ogen dicht, mee te zingen met christelijke muziek, en ik ben er echt verschillende malen langsgelopen met inwendig de drang om zomaar in dat vrome gezicht te slaan……………ik heb het niet gedaan, maar zo was mijn houding ten opzichte van deze man. En in mijn hart groeide bitterheid, dat kon ik merken. Maar onderhand voelde ik me zeer ongelukkig, met heel de situatie, met mezelf, met alles, en op een donderdagmiddag, een week later, ben ik aan de tafel gaan zitten en begon te bidden, te praten met God. Ja eigenlijk ging ik min of meer met Hem in discussie, ik begon met te klagen, hóé onrechtvaardig dit toch wel was en hóézeer ik in mijn recht stond om boos te zijn op deze man. Nou, de Here liet me zo een poosje praten en toen begon Hij vanuit Zijn visie tegen mij te spreken. Ik voelde dat Hij mij best wel begreep, maar dat Hij het niet eens was met mij. En ik begon meteen tegen te sputteren dat ik nooit en te nimmer deze man zou vergeven als hij niet eerst om vergeving zou vragen (smeken, nog liever). maar, zo begreep ik al snel, dát was ook niet wat Hij van mij vroeg, nee, het was nog veel erger, de Here God vroeg op dat moment van mij dat ik vergeving aan deze man zou vrágen………! Ja da-ag, dat dus niet hè? Ik had toch niets fout gedaan? Jawel, tóch wel, ik had de hele week deze man gigantisch veroordeeld in mijn gedachten, en dat was niet goed. Tja, daar had Hij wel gelijk in, ik hád dat ook gedaan…….dat was waar. En terwijl ik daar zat heb ik een lied geschreven en daarin verwoord wat er op dat moment in mij omging en ik wil het hier ook opschrijven.

Dat plekje in mijn hart.

In mijn hart is een plekje waar het donker is en kil,
’t is een plekje dat niet is naar Gods wil.
’t Is er donker en zwart, dat plekje in mijn hart,
hoewel ik weet dat Jezus Zijn licht daar brengen wil.

Maar hoe kan het waar zijn dat vanbinnen alles beeft
terwijl ik weet dat Jezus schuld vergeeft,
oh hoe kan ik blij zijn als er in mij boosheid leeft
terwijl Jezus alles al vergeven heeft.

In mijn hart is een plekje waar de bitterheid snel groeit
en de Here wil dat het gauw wordt uitgeroeid.
Maar ik zeg “Heer, ik kan het niet, die ander deed mij zo’n verdriet”
maar de Heer zegt “Ik wil dat Mijn liefde in je bloeit”.

In mijn hart is een plekje dat ik overgeven wil
aan de Here, die mij verwachtte, liefdevol en stil,
Here, reinig mij totaal, ik geef het over allemaal,
door Uw warmte in mij is het nu niet langer kil.

Heer, hoe kon ik wachten, waarom kwam ik niet meteen,
ik weet toch Heer, U laat mij nooit alleen.
Heer, ik wil U danken voor Uw liefde en geduld,
dankUwel dat U mij met warmte hebt vervuld.

In mijn hart is een plekje waar Gods licht en warmte kwam,
’t is dat plekje dat Hij zelf in Zijn handen nam.
Heer Uw naam zij geëerd, voor wat U mij hebt geleerd,
dat alleen door Uw kracht, ik in liefde leven kan.

Terwijl ik dit schreef zijn al deze gevoelens door mij heengegaan, en tijdens dit lied heb ik de keuze gemaakt om elke bitterheid onmiddellijk uit te roeien en ik heb alles in Gods handen overgegeven. Mijn hart veranderde op dat moment meteen, inplaats van veroordeling kwam er rust en vrede en inplaats van arme zielige ik, besefte ik dat ik óók mijn fouten had. Ik heb daar ongeveer een uur, anderhalf uur gezeten, en op het moment dat dit lied klaar was, stapte deze man het huis binnen. Ik ben zonder aarzeling op hem toegelopen, heb hem aangekeken en hem gevraagd of hij mij alsjeblieft wilde vergeven omdat ik hem veroordeeld had……hij keek me aan en op dát moment brak hij in tranen uit en vroeg mij om vergeving voor dat wat hij gedaan had. Weet je, dat moment was zó indrukwekkend en toch ook zó mooi…..! Kun je dat geloven? Hij heeft nog een aantal weken in ons huis gewoond voordat hij terug is gegaan naar Amerika, maar de tijd die we nog met elkaar hebben doorgemaakt was goed. Tot op de dag van vandaag ben ik blij dat ik destijds die stap heb genomen en heb geluisterd naar wat de Heer in mijn hart legde. Het heeft me vrijheid gegeven en vrede. Het was de juiste keuze op het juiste moment.