Gisteravond werd ik gebeld door iemand van de vrouwenochtenden met de vraag of ik morgenochtend de ochtend een beetje wil leiden. Oh, niks bijzonders hoor want we zijn met elkaar bezig in een boek van Joyce Meyer “Strijd in je denken” waarvan we heel veel leren voor ons persoonlijk leven. En de bedoeling voor deze ochtend is dan dat ik een beetje sturing geef aan de ochtend en aan wat we met elkaar lezen. Soms doet de één dit en soms de ander en morgen ben ik dan aan de beurt. Nou, niet zo moeilijk zul je denken, klopt! Maar dan toch denk ik dan bij mezelf: als het maar goed gaat, als ik maar iets weet te zeggen, als ik maar wijs genoeg ben om ook de dingen op een juiste manier over te brengen enz. enz. enz. allemaal twijfels, allemaal zorgen (over strijd in je denken gesproken:-))))

Misschien herken je hier wel iets in, ikzelf heb dat vaak hoor, zo’n gevoel dat ik niet genoeg heb, niet genoeg ben, dat ik dus voortdurend tekortschiet. .
In Johannes 6 staat een stukje over de spijziging van de vijfduizend, hier waren zoveel mensen gekomen om naar de Here Jezus te luisteren. Hij vraagt aan zijn
discipelen hoe ze deze mensen allemaal te eten gaan geven, en dat weten ze dan
eigenlijk niet. Er was niet genoeg geld om broden van te kopen en de mensen zelf
hadden ook lang niet genoeg bij zich. Maar dan meldt zich een kleine jongen, en hij heeft 5 broden en 2 vissen bij zich die hij aan de Here Jezus komt geven. De discipelen vonden het eigenlijk een beetje onnozel, wat heb je aan zo’n beetje voedsel voor zóveel mensen.Maar de Here Jezus neemt het dankbaar van het jongetje aan en dan zegt vers 11: Jezus dan nam de broden, dankte en verdeelde ze onder hen, die daar zaten, evenzo van de vissen, zoveel zij wensten. Zomaar gebeurt het dan dat al deze duizenden mensen verzadigd worden van 5 broden en 2 vissen én dat er nog 12 manden brood overblijven.

Wat dapper van dit kind om dat kleine beetje wat hij had aan de Here Jezus te geven, hij had ook kunnen denken: het is toch niet genoeg voor iedereen, ik kan het beter zelf opeten, dan heb ik in ieder geval genoeg. Maar hij dacht niet aan zichzelf, hij gaf het echt om al die andere mensen te helpen, en dan zie je dat als de Here Jezus het in Zijn handen neemt, er duizenden mensen verzadigd worden.

Soms kun je van jezelf (zoals ik ook) het idee hebben dat je eigenlijk niets te bieden hebt, dat alles té weinig en té klein is, maar als je de moed hebt om het de Here aan te bieden om anderen mee te helpen, dan zal Hij het vol dankbaarheid aannemen en het in Zijn handen nemen en er velen mee kunnen zegenen. En hóé klein of hóé weinig het ook lijkt, Hij kan er veel van maken en zelfs zóveel dat er nog overblijft.

God wil ons graag stuk voor stuk gebruiken, ieder op onze eigen plaats en ieder met
zijn of haar specifieke talenten. Als je dit woord “talent” trouwens opzoekt in het woordenboek, dan staat daar als omschrijving “bijzondere aanleg”. God heeft een ieder van ons gemaakt, die eerste aanleg heeft Hij verzorgd en dat “bijzondere” heeft Hij er zelf in gelegd. Wij mogen dat mooie, dat bijzondere, in Zijn handen leggen, Hij  kan daar zoiets groots, zoiets moois mee doen, en dan zullen we ook zelf gaan merken dat anderen daardoor gezegend mogen worden.

            Hij was nog maar een kind
maar hij had zoveel vertrouwen,
hij gaf de Here al wat hij had
zonder er zelf iets van te houden.
Ieder mens heeft vanaf ’t begin
een bijzonder talent gekregen,
maar pas in de handen van de Heer
wordt het voor velen tot een zegen.