Te raadplegen was Ik voor hen die naar Mij niet vroegen, te vinden voor hen die Mij niet zochten; Ik zeide tot een volk dat Mijn naam niet aanriep: Hier ben Ik, hier ben Ik. De ganse dag breidde Ik mijn armen uit naar een opstandig volk dat volgens eigen overleggingen wandelde op een weg, die niet goed is; Jes.65:1-2.

Een tekst waar je veel informatie uit kunt halen, ook voor onszelf, maar dat ga ik vandaag niet doen, want wat me het meeste raakte toen ik deze tekst las, was de oneindige triestheid en eenzaamheid die hieruit spreekt. God de Vader, die verlangen heeft naar Zijn volk, die er álles aan gedaan heeft om Zijn volk te leiden, te voeden, te helpen, te bewaren, te bevrijden. Hij leidde ze uit Egypte, bracht ze in het beloofde land, gaf ze te eten en te drinken, bewaarde ze in gevaren, en dan wacht Hij daar en er komt niemand ………..Ja, daar word ik triest van.

Want dan denk ik aan mezelf, Hij is ook mijn Vader, óók voor mij heeft Hij zoveel gedaan, Hij heeft Zijn Zoon voor mij gegeven, Hij heeft me geleid, me bewaard, me gevoed, me geholpen op elk gebied…………..en ik? Ja, momenteel ben ik heel veel bezig met Hem en Zijn woord, doordat ik hier mijn stukjes schrijf onder andere, en ik wil ook niet zeggen dat ik (zover ik weet) op een weg ga die niet goed is. Maar dat persoonlijke contact, dat vasthouden van elkaar, dat wegkruipen in Zijn armen, die armen de Hij óók voor mij heeft uitge- breid weet je, dát is er nog té weinig. Veel meer zou ik daar mijn tijd voor kunnen geven, Zijn verlangen naar mij is zó groot. Gewoon alleen maar dat schuilen bij elkaar, zonder woorden laten zien en voelen dat ik van Hem houd. Als ik dan dit stukje lees, word ik daarmee geconfronteerd en bekijk mezelf in dit opzicht, en kom tot de conclusie dat ik weliswaar het verlángen heb om meer bij Hem te zijn, maar dat er in de praktijk vaak zoveel obstakels op mijn pad te vinden zijn, dat het er nog weleens aan mankeert. En op zo’n moment als dit, doet het mij verdriet, als ik eraan denk hoe daar Iemand op mij wacht, hoe twee armen daar uitgebreid zijn om mij in te vangen, hoe er twee ogen zó intens liefdevol op mij gericht zijn, hoe er daar een hart klopt vol liefde en verlangen …………….dan kan ik niet anders dan zeggen: “Vader, hier ben ik, niet om iets te vragen, niet om iets te ontvangen, niet om ook maar íéts te zeggen, nee, enkel en alleen om bij U weg te schuilen, om U mijn liefde te tonen, om U te aanbidden, mij te buigen en U te kussen, ik hou van U!!!”

U bent mijn papa God,
een Vader vol van trouw,
oh Heer, Uw ogen zeggen mij
“Mijn kind, Ik hou van jou”.
Ik werp mij in Uw armen
die mij gelijk omknellen,
er zijn geen woorden nodig
ik hóéf niets te vertellen..