Het is maar goed dat er verzekeringsmaatschappijen zijn en dat mensen tegenwoordig voor van alles en nog wat verzekerd zijn. In korte tijd hebben we nogal eens met ongevallen en verzekeringen van doen gehad. Eerst werd de auto van mijn zus hier voor mijn deur beschadigd door een andere auto, vervolgens werd mijn middelste dochter op 30 december door een auto geschept. Het was de dag dat er een weeralarm was afgegeven en mijn dochter was op de fiets onderweg naar huis. Een auto had haar niet gezien vanwege de sneeuwval en verleende geen voorrang, waardoor ze geschept werd, op de motorkap terecht kwam, er weer af viel en nog bijna overreden werd door dezelfde auto. Gelukkig reed de auto, ook vanwege het weer, vrij zacht en op het laatste moment stopte de vrouw die erin reed zodat mijn dochter niet overreden werd. De vrouw heeft haar thuisgebracht, maar mijn dochter heeft nu nog last van de gevolgen, ze had een totaal gekneusde rug en haar onderbeen was één grote bloeduitstorting. We waren God dankbaar dat Hij haar bewaard heeft voor ergere dingen. Maar het was nog niet klaar, afgelopen maandag was mijn jongste dochter op haar werk, en haar fiets stond gewoon netjes op de stoep, aan de voorkant van de zaak waar zij werkt. Komt er op een gegeven moment iemand binnen die vroeg van wie die fiets was. Zij mee naar buiten, wat wil nou het geval, een meneer in een scootmobiel was achteruit gereden en was vol in de fiets gereden. Gevolg, voorwiel in de kreukels, achterwiel totaal dubbelgebogen……hoe krijg je het voor elkaar? Waarschijnlijk had de man nog niet echt veel “rij-ervaring”. In ieder geval was het wel netjes dat ze er melding van maakten. En in al deze gevallen is wel de verzekering ingeschakeld om eventuele schade te vergoeden.

Het bracht mij er weer eens toe om te bedenken dat wij ook een verzekering hebben, een tekst in de Romeinen, bij velen welbekend, zegt: Want ik ben verzekerd, dat noch dood noch leven, noch engelen noch machten, noch heden noch toekomst, noch krachten, noch hoogte noch diepte, noch enig ander schepsel ons zal kunnen scheiden van de liefde Gods, welke is in Christus Jezus, onze Here. Rom.8:38-39.

Toen ik deze tekst opnieuw las viel me het volgende op, er staat hier dat al deze dingen ons niet kunnen “scheiden” van de liefde Gods. Met andere woorden, wij hébben deze liefde al en wát er ook gebeurt, niets zal in staat zijn om die liefde bij ons weg te nemen. Ik heb deze tekst altijd op een andere manier gezien namelijk: wat er ook gebeurt, niets zal in staat zijn om mij bij die liefde weg te houden….. dat is toch anders hè? Want in deze tweede versie/mijn versie, zou niets mij kunnen tegenhouden om bij die liefde te kunnen kómen…..ik zou haar dus nog moeten bereiken. Terwijl er staat dat ik deze liefde al héb gekregen en niets in staat is om mij daarbij weg te krijgen.

Ik vind dit zo mooi om te lezen, want het is zo vaak zo dat als wij in de moeite zitten, we dikwijls de schuld geven aan de omstandigheden, aan de aanvallen van de machten der duisternis, aan problemen die je hebt en die je toekomst beïnvloeden, aan dingen die anderen ons aandoen of tegen ons zeggen…..en dat zorgt er voor dat we die liefde van God weleens een beetje kwijt zijn. Maar hier staat dat er niets is dat ons kán scheiden van die liefde van God. We hebben het dus in onze eigen hand en die verantwoording mogen we, kunnen we en móéten we nemen. Staan we sterk? Laten we ons beïnvloeden door de omstandigheden óf beïnvloeden wijzélf onze omstandigheden?

Om nog even bij de fiets van mijn dochter terug te komen, stel nou dat zij naar de brokstukken kijkt en erbij gaat zitten huilen, maar er verder niets mee doet? Dan zou ieder weldenkend mens toch zeggen: Hé, kop op, breng die fiets maar weg en de verzekering betaalt de onkosten zodat die fiets weer prima in orde komt? Want dát belooft de maatschappij namelijk. Je hoeft geen genoegen te nemen met die kapotte fiets…………….Moeten wij dan wél genoegen nemen met een scheiding? Moeten we de omstandigheden de schuld geven, bij de brokstukken van ons leven neerzitten en
erom huilen maar er verder niets mee doen? Nee, we mogen het wegbrengen, het tussen ons en God weghalen en ons koesteren in Zijn liefde. Mooi is dat hè?

Er is niets dat mij kan scheiden
van de liefde van mijn Heer,
dat maakt dat ik mij sterk voel
wanneer ik mij realiseer,
dat wát mij soms ook overkomt
ikzélf ervoor zorg mag dragen,
dat ik verbonden blijven kan
met Zijn liefde, alle dagen.