Het gaat nu met mijn hand weer de goede kant op en ik kan heel voorzichtig wel een paar toetsjes bedienen om wat te schrijven, dus vanaf vandaag wil ik weer proberen om mijn stukjes te plaatsen. Ik wil ook via deze weg die mensen bedanken die mij een kaartje stuurden, een e-card of een e-mailtje, of die een berichtje op de site hebben achtergelaten, en uiteraard ook al diegenen die voor mij gebeden hebben, het is hartverwarmend om te merken dat er aan je gedacht wordt, dankjewel!!

Het is inmiddels al vier weken geleden dat ik door een ongelukje een hondenbeet heb opgelopen en ik heb erg veel pijn eraan gehad. De eerste twee en halve week heb ik nauwelijks ’s nachts kunnen slapen van de pijn, de infectie zat heel diep in mijn hand en heeft daar veel schade aangericht. Nu is het nog wel pijnlijk, maar al veel minder dan het was en beetje voor beetje kan ik hem steeds weer ietsje meer gebruiken.
Zo zie je maar hoe vreemd het kan lopen, het ene moment ben je onderweg naar de samenkomst en het volgende lig je op de operatietafel. Toch ben ik altijd al een fan geweest van het bijbelwoord uit de Romeinenbrief waar staat dat God alle dingen laat medewerken ten goede voor hen die Hem liefhebben. En ook nu heb ik daar wel iets van ervaren en dat wil ik graag delen.

Ik werd voor de tweede keer opgenomen en kwam in eerste instantie op dezelfde zaal terecht als de vorige keer, alleen was die nu leeg, de andere mensen waren naar huis. Maar de andere morgen werd ik verplaatst naar een andere kamer, en op deze kamer lagen twee andere vrouwen, ééntje van 94 jaar en ééntje van in de 50 denk ik. Maar deze mevrouw kreeg op deze zelfde dag een gesprek met de dokter waar haar man en nog een familielid ook bij aanwezig moesten zijn. Nu werd dat gesprek natuurlijk niet op zaal, maar ergens anders gehouden, doch dat het om iets ernstigs ging was mij wel duidelijk. Op zondagmorgen zaten deze mevrouw en ik op de kamer aan de tafel een kopje koffie te drinken en ik heb in mijn bijbel altijd wel een printje van een gedicht of van een dagstukje liggen en ik had het zo op mijn hart om haar een van mijn gedichten te geven, waar ook een stukje van Psalm 139 onder stond. Ik vroeg haar of ik haar iets mocht geven en dat was goed, ik gaf haar het printje en ze begon het te lezen en was erdoor aangeraakt. Ze zei me dat deze Psalm de Psalm van haar moeder geweest was. Haar ouders leefden niet meer en, zo vertelde ze, ze had al diverse nabije familieleden verloren aan kanker, en nog een familielid had nu ook kanker, en nu had zij te horen gekregen dat er op drie plaatsen in haar lichaam tumoren waren gevonden. In één week tijd had ze, van altijd kerngezond, nu deze boodschap gekregen. En men wist nog niet eens óf het uberhaupt te behandelen zou zijn. Ze kwam zelf ook in een evangelische gemeente en het was voor haar en ook voor de mensen om haar heen, een troost dat ze een houvast hadden, een hemelse Vader waar ze terecht konden. Ik heb een heel fijn gesprek met deze mevrouw gehad en toen haar man ’s middags kwam, zat hij ook meteen met het printje in zijn hand en bedankte me voor de bemoediging…………….. weet je, ik zeg dit niet omdat ik mezelf zo geweldig vind ofzo, ik zeg dit omdat ik de Here God zo geweldig vind!!!! Hij heeft ons daar bij elkaar geplaatst en daardoor konden wij dat gesprek hebben, en ik zal zeker voor deze mevrouw verder blijven bidden.

Weet je, God wil ons gebruiken, waar we ook zijn, hoe ook de omstandigheden zijn, voor Hem maakt het niet uit. Ik ben dankbaar dat ik daar was op dat moment en ik zou een ieder die dit leest ook op willen roepen om voor deze mevrouw te bidden. Ik vind het te privé om haar naam hier op te schrijven maar noem haar maar “mevrouw Middelburg”. De Here God weet wel over wie het gaat, moge Hij haar én haar hele familie zegenen op een machtige wijze!!