17 mei 2005
Nou, gisteren heb ik beloofd om vandaag iets uit mijn eigen leven te vertellen, dus dat wil ik vandaag dan ook doen. Ik zelf was absoluut niet blij met wie ik was, zowel van buiten alsook vanbinnen. Nou, moet ik daar wel bij vertellen dat de ervaringen die ik in mijn huwelijk heb gehad, daar zéker voor een deel ook debet aan waren. Maar al met al vond ik het niet geweldig. Ik vond mezelf veel te dik (was ik ook) daardoor dus ook alles behalve mooi:-)) Daar kwam dus al een stuk ontevredenheid om de hoek kijken, maar verder was ik ook onzeker, durfde niet goed mijn mening over iets te geven in gezelschap, ik voelde me altijd voor gek staan, had het idee dat iedereen naar me keek, ook vroeger als ik bijv. bij de kinderen op school was voor het één of ander, dat vond ik vréselijk. Ik voelde me echt minderwaardig en deed altijd mijn best om aardig gevonden te worden. Ook in geestelijk opzicht voelde ik me best wel minderwaardig, naar mijn eigen idee was ik lang niet genoeg met de dingen van God bezig, ik bad niet genoeg, las niet genoeg in mijn bijbel, wist geen teksten uit mijn hoofd, nou, en nog véél meer van dit soort dingen.
En ik vond dat moeilijk, hoe ga je daar nou mee om? Net doen of er niets aan de hand is? Dat kan natuurlijk best, maar voor jezelf wéét je dat je je vanbinnen heel anders voelt als dat men van buiten kan zien, en God ziet dat natuurlijk ook, voor Hem is geen ding verborgen. Ik had daar zo mijn eigen strijd mee tótdat ik op een gegeven dag in de samenkomst was, waar een gastspreker aanwezig was die iets zei dat ik alláng wist, maar wat pas op dát moment als het ware doordrong in mijn hart, hij zei, dat God van ons houdt zoals we zijn. Enkel dat simpele zinnetje was genoeg om mij aan het denken te zetten. Ik dacht erover na dat het toch wel heel verkeerd was om een hekel te hebben aan iemand waar Hij nou juist zóveel van houdt, namelijk……….van mij!! Op dat moment drong het zó diep in mij door dat ik daar heel verkeerd mee bezig was, God kijkt naar mij met zóveel liefde, ik ben het werk van Zijn handen, en wat doe ik? Ik zie alleen de bedekking, die negatieve bedekking die de duivel eroverheen heeft gelegd. Ineens zág ik het en heb ik ook beleden dat ik fout was daarmee.
Vanaf dat moment ben ik iedere dag hardop gaan zeggen: “Vader, ik dank U voor wíé ik ben, voor wát ik ben en voor hóé ik ben, maar óók voor wat U nog van mij aan het maken bent. (want ik ben nog niet af hè.) Nou ik kan je zeggen dat ik in het begin deze woorden uitsprak met het gevoel van “yeah right” het zal wel…… Maar hoe langer ik dit deed, hoe meer ik vanbinnen ging verande- ren, mijn hele gevoel over mezelf veranderde, mijn gedachten over mijzelf verande- den…..ik werd gewoon een ander mens, echt waar. Ten eerste kreeg ik een heel nieuw gevoel van eigenwaarde en weet je wat eigenwaarde doet? Het zorgt ervoor dat je jezélf kunt en durft te zijn, je hebt niet meer het gevoel dat je moet voldoen aan datgene wat ánderen van je verwachten, je hoeft niet meer op je tenen te lopen, je mág heel gewoon jezelf zijn en dát brengt al enorm veel rust in je leven. Verder kon ik, doordat ik hardop iedere keer mijn dank uitsprak naar God toe over wie ik was, ook mijn uiterlijk accepteren en ik begon echt van mezelf te houden. Daarnaast was het zo dat ik, doordat ik al te dik was, heel vaak bij alles wat ik at dacht, eigenlijk mag ik dit niet………….maar het verlangen om het wél op te eten was dan tóch sterker. Er waren zelfs dingen die ik expres niet kocht omdat ik wist, áls ik het koop eet ik het hele pak in één keer leeg. Maar dit brengt wel een soort stress met zich mee “het mag niet, maar ik doe het tóch” en achteraf dan een schuldgevoel. Toen heb ik ook daarin een besluit genomen en gewoon tegen mezelf gezegd, oké, álles wat ik wil eten, dat mág ik gewoon nemen….. …….en geloof het of niet, op datzélfde moment was elke drang om te móéten eten weg! En soms komt één van mijn kinderen met iets lekkers thuis, nou dan eet ik het gewoon op, met een gerust hart, zónder schuldgevoel, maar netzogoed kan ik het óók allemaal laten staan, en als mensen om mij heen gaan eten, dan kan het nóg zo lekker ruiken of eruitzien, ik hoef het niet meer, ik kan er rustig naar kijken zónder ook maar een greintje behoefte om het zelf te eten. En hoewel ik in mijn leven al dikwijls heb gelijnd, wat nooit een blijvend effect had, ben ik nu, zónder er ook maar enigszins moeite voor te doen al meer dan 35 kilo afgevallen, zomaar vanzelf! Zónder dat ik dáár nou specifiek naar gevraagd had, echt een extra zegen van God. Je zou het kunnen zien als een neveneffect, het medicijn dat ik gebruikt heb was, dankzegging en acceptatie, waardoor er in eerste instantie vrede én tévredenheid in mijn leven kwam en dáárvan zijn al deze dingen het gevolg, wat is God groot hè?
En alles is gekomen doordat ik ben opgehouden naar die grauwsluier te kijken die de duivel over mijn leven had heengelegd, doordat ik God ben gaan danken heb ik dat ding van mij afgeworpen en ben ik mezelf gaan zien zoals God mij bedoeld had, dat was een regelrechte “ontdekking” een openbaring. En nog steeds ben ik bezig om weer nieuwe dingen te “ontdekken”. Ik kan het iedereen aanraden om ook in je eigen leven op “ontdekkingsreis” te gaan, echt doen!
Weet je wat ik heb ontdekt?
dat ik heel anders ben
dan ik in eerste instantie dacht,
omdat ik mezelf nu beter kén.
Ik ben kostbaar en veelzijdig
niet grauw en zielig grijs,
ik ben het werk van “De Kunstenaar”
ik ben……………Zijn ereprijs!!