Iedere morgen als ik beneden kom is het de hond die me enthousiast begroet. Als eerste doe ik dan de achterdeur open en dan pak ik de riem en gaan we een stukje lopen. Dat eerste wandelingetje ’s morgens is maar een kort wandelingetje, wat verder op de dag gaan we dan nog wel langere stukken lopen, maar deze eerste is een kort stukje naar een veldje dat ongeveer 2 straten verderop ligt. Deze hond was erg goed getraind en heel gehoorzaam toen ik haar kreeg, en om haar zo gehoorzaam te houden zorg ik ervoor dat ik er alert op ben om consequent te zijn als ik haar een opdracht geef. Zo neem ik haar op dat eerste uitstapje ’s morgens, altijd los mee. Ik heb de riem wel bij me, zodat ik haar kan aanlijnen als het nodig is, maar totnogtoe is dat niet nodig gebleken. Wanneer we dan het tuinhek uitlopen zeg ik haar dat ze naast me moet lopen en meestal doet ze dat wel, maar van lieverlee gaan die hondenpootjes stiekempjes sneller en loopt ze toch wat bij me weg. Dan roep ik haar terug maar ga niet naar haar toe, ik laat haar naar mij komen zodat ze goed doorheeft dat ik de baas ben en niet zij. Dat doet ze dan ook keurig en opnieuw loopt ze dan netjes naast me, af en toe even het kopje schuin omhoog om naar me te kijken. Bij de stoeprand moet ze dan wachten en ook dat gaat prima, en als we dan bijna bij het veldje zijn dan gaat de blik wat vaker naar me omhoog, want dan wacht ze ergens op. Ze weet dat ik dan zeg: “nou, ga dan maar” en dan is ze als een speer weg richting het veldje. De mensen hier in de buurt weten het al, iedere morgen komen we langs en met een aantal heb ik al een praatje gehad omdat ze haar zo grappig en zo gehoorzaam vinden als ze zo keurig naast mij loopt.

Anders is het als ik haar aan de riem meeneem, op de één of andere manier heeft ze dan blijkbaar de behoefte om te zien hoever ze kan gaan, deze riem heeft een lengte van 5 meter en ze loopt net zo ver als die riem haar laat gaan en dan probeert ze zelfs nog om te trekken. Dan moet ik haar steeds terughalen en zeggen dat ze niet
mag trekken. Typisch hè?

Als ik mijn hondje los meeneem is ze alert op wat ik zeg en wat ik doe, ze kijkt regelmatig naar me om te zien of ze nog goed naast me loopt, of om te zien of ze al
mag gaan naar het veldje. Als ik haar aan de riem meeneem kijkt ze niet of ik nog wel naast haar loop, ze trekt netzolang tot ze voelt dat ze niet verder kan. Het persoonlijke Contact is dan eigenlijk weg. Het Contact wat we dan hebben is niet via mijn stem, of via oogContact, maar via de lijn waaraan ze loopt.

Heel veel mensen hebben het Contact met de hemelse Vader wat verloren, ze zijn wat vooruit gaan lopen en de stappen worden steeds wat sneller, de verwijdering steeds wat groter en ze wachten op dat rukje dat hen terug zal trekken. Doch dat gebeurt niet want God heeft Zijn schepsels vrijheid gegeven en het offer van de Here Jezus heeft ons “opnieuw” vrijheid gegeven, en Hij wil niet dat Contact via “de lijn” doch Hij wil dat persóónlijke Contact met ons. Vaak is de misvatting ook dat de Here wel achter óns aankomt, maar ook dat is verkeerd gedacht, wij moeten terug naar Hém. Erkennen dat Hij onze Leidsman is en dat Hij ons op die plaats kan brengen waar het goed is.

Toen ik dat hondje kreeg moest het eerst aan mij wennen als zijnde haar nieuwe baasje, ze moest leren om mijn stem te verstaan en te herkennen. En nu ze die eenmaal kent, kan ik haar aanwijzingen geven en haar bijvoorbeeld bij de stoeprand laten wachten. Ze luistert absoluut en dat is voor haar eigen welzijn en bescherming heel belangrijk. Die stem van de Here God herkennen, dát is belangrijk voor ons. Er zijn zoveel verschillende stemmen om ons heen, zoveel meningen,  je hoort altijd en overal verschillende geluiden en dan is het zó belangrijk dat je juist die éne stem daaruit kunt filteren. Het kost tijd om deze stem onmiddellijk te kunnen herkennen, het kost tijd om hem te léren kennen, maar het is wél voor onze eigen bescherming en voor ons eigen welzijn.

Gods oog is altijd op ons, Zijn blik volgt ons, hij ziet ons waar we ook gaan en wat we ook doen. Een blik die verlangend is want Hij wil niets liever dan dat Zijn kinderen heel dicht bij Hem zijn en blijven. Wanneer je merkt dat je toch ietsje té ver vooruit bent gelopen, dan is het wellicht een goed idee om terug te gaan naar de plaats waar je de Here God het laatst hebt gezien, daar waar je Hem hebt achtergelaten. En zoals mijn hondje telkens naar mij opkijkt mogen wij ook telkens opkijken naar Hem en dat Contact maken wat wij zó hard nodig hebben en dóór dat Contact ook Zijn stem steeds beter leren verstaan.

       Mijn hondje is mijn kameraad
ze wijkt niet van mijn zij,
en ieder weet het in de buurt,
dát hondje hoort bij mij.
Ze kent mijn stem, ze luistert goed
en dat vind ik erg fijn,,
zó trouw en zó gehoorzaam
wil ik aan mijn Vader zijn.