Ik had vandeweek een gesprek met twee jonge mensen. Twee kinderen van God weliswaar, maar eigenlijk een beetje afgedwaald. Door omstandigheden wat nalatig geworden in het bezoeken van de samenkomsten, in het bidden, het lezen van de bijbel. Ze waren meer en meer mee gaan doen met de wereldse pleziertjes, maar uiteindelijk bracht het geen echte bevrediging. De dingen in hun persoonlijk leven gingen ook niet goed en op mijn vraag of ze geschrokken waren van de aanslagen in Londen en het idee dat zoiets vandaag of morgen hier ook zou kunnen gebeuren, antwoordden ze met ja. Toen ik hen vroeg of ze wisten waar zij naartoe zouden gaan wanneer ze zomaar van het ene op het andere moment uit dit leven weggerukt zouden worden door zoiets vreselijks, moesten zij het antwoord schuldig blijven. Ik vroeg ze of ze dan niet angstig geworden waren door deze dingen, ja, dat waren ze wel.

Ik heb zo een tijdje met ze zitten praten, en ze gevraagd of dit een bevredigend leven voor ze was, en of ze op deze manier verder wilden. Want als ze dat niet wilden, dat ze dan zelf, radikale keuzes moesten maken. Ik heb ze gezegd dat God Zijn zegen over hun leven wil geven, maar dat als ze niet nat wilden worden, ze niet náást, maar ónder de paraplu moesten gaan lopen. Met andere woorden, ze moeten úít de regen stappen, úít al die dingen waarmee ze nu hun leven trachtten te vullen. Er een eind aan maken, maar wél met een hart dat volkomen achter deze beslissing staat, want anders houd je het niet vol.

Ik zei, als je straks voor Gods troon moet verschijnen, en Hij kijkt je aan, stel je voor dat je daar staat met het idee van, oké, ik wás wel (eens) in de samenkomst, maar de liederen die ik zong waren slechts lege woorden, en de prediking ging het ene oor in en het andere weer uit. De bijbel was toch meer een gesloten boek voor mij en bidden……………….eh, een soort formule………..? Tja, wat wil je, er waren zóveel andere dingen te doen, leuke dingen, plezierige dingen, en omdat ze maar zo kórt plezier geven, moet je er gewoon veel achter elkaar zetten, allerlei verzetjes zodat je maar geen tijd hebt om na te denken, en God horen spreken? nee, ik geloof niet dat ik dát ooit meegemaakt heb. Vroeger thuis waren het mijn ouders die namens God spraken, in de dienst was het de prediker, en in de bijbel zijn het ook een heleboel verschillende mensen die namens God spreken. Dus ja, ik dacht dat ik dat zelf niet nodig had………………..? Ze knikten, dat was zo ongeveer wel de situatie zoals die nu bestond, maar ze wilden dat toch heel graag anders. Zoals het ooit geweest was, dat contact met de Here herstellen, dichterbij Hem komen, hun hart en hun handen opnieuw naar Hem opheffen. Psalm 143:5-6 zegt: Ik gedenk de dagen van ouds, ik overpeins al Uw daden, ik overdenk de werken Uwer handen. Ik strek mijn handen tot U uit, mijn ziel smacht naar U als een dorstig land.

Weet je, we zijn gaan bidden samen, en deze twee jonge mensen hebben hun berouw uitgesproken naar de Here God toe, ze hebben hun fouten beleden en Hem gezegd dat ze opnieuw voor Hém wilden kiezen, dat ze hun hart met Zijn liefde wilden laten vullen, met Zijn woord ook en Zijn vrede. Alle onrust en onvrede wilden ze uit hun hart wegdoen. Ze hebben gezegd dat ze een nieuwe start wilden maken met de Here God en ze hebben zichzelf van al het verkeerde gereinigd voor Zijn aangezicht. Wat is het mooi om dat te zien, wat is het mooi ook dat er bij de Here God toch die ruimte weer is om opnieuw te beginnen, dat is zoiets kostbaars.

Hun gebed, én ook het onze, mag zijn als de woorden die David spreekt in vers 8 :Doe mij in de morgen Uw goedertierenheid horen, want ik vertrouw op U; maak mij de weg bekend, die ik gaan moet, want tot U hef ik mijn ziel op.

Een berouwvol hart, ontmoet genade
verootmoediging brengt ommekeer,
allemaal maken wij onze eigen fouten
maar we mogen ’t brengen bij onze Heer.
Elke morgen is Zijn goedheid nieuw
er komt geen einde aan Zijn trouw,
Zijn geduld is onbegrijpelijk groot
evenals Zijn liefde, voor mij en voor jou.