Ik wil de Here voortdurend prijzen; mijn mond moet steeds overlopen van Zijn eer. Mijn hele wezen beroemt zich op Hem; laten allen die bij Hem horen, zich met mij verheugen. laten wij samen de Here grootmaken en Zijn naam eren en prijzen. Toen ik de Here zocht, heeft Hij mij geantwoord. Hij heeft mij uit mijn vreselijke kwelling gered. Wie op Hem ziet, straalt van vreugde en kan Hem met blijdschap aanzien.Psalm 34:1-6 (Het Boek).

De Here zoeken…..als ik dit lees dan vertelt het woordje “zoeken” mij, dat het niet zomaar vanzelfsprekend is dat de Here in elke situatie onmiddellijk te vinden is. Iets dat ik moet zoeken, dat is iets dat verborgen is, verborgen voor mijn ogen, zodat ik het niet kan zien. Eigenlijk ben ik er zelf altijd van uitgegaan dat de Here op elke tijd, in elke situatie als het ware al met een oplossing en een antwoord op mij staat te wachten. Zoiets als bij een marathon, dan lopen die atleten daar en op verschillende plaatsen langs de route staan mensen die flesjes water hebben en sponzen e.d. die de hardlopers onder het lopen in de handen geduwd krijgen, zodat ze niet hoeven te stoppen, maar gewoon verder kunnen rennen. Maar hier lees ik toch iets anders…………..“Toen ik de Here zocht …………” In Psalm 10:1 zegt David het volgende: Waarom, Here, staat Gij van verre, verbergt Gij U in tijden van nood?

David ervaart hier duidelijk dat er een ruimte is tussen God en hem, hij vindt dat God verre van hem is en bovendien ziet hij God op dat moment niet. Eerder spreekt David dingen als: “met mijn God spring ik over een muur, of, met mijn God loop ik op een legerbende in”……deze uitlatingen geven een eenheid weer, “met mijn God” een samenzijn, terwijl er hier gesproken wordt van een ruimte tussen hem en God. Ik denk dat dát nou juist het punt is, die ruimte is er gekomen doordat David heeft toegelaten dat er zich dingen tússen hem en God plaatsten. En daardoor lijkt het alsof God verder van hem vandaan is en bovendien benemen deze dingen hem het uitzicht óp God, zodat het lijkt alsof God zich verbergt. Op het moment dat wij dingen doen mét God, zoals ook David, bevinden wij ons aan dezelfde kant als God, zij aan zij als het ware, maar op het momént dat wij Hem ter verantwoording roepen, en dingen zeggen als “waarom heeft U dit toegelaten, of waarom moet mij dit overkomen, of waarom heeft U niet ingegrepen?” dan plaatsen wij ons tegenóver Hem en stellen onze teleurstelling, onze beschuldiging, onze angst, ons verdriet of onze boosheid, tussen Hem en ons, waardoor we zo gefocust zijn op onze problemen, dat wij het aangezicht van God niet meer zien. En dán komt het erop aan om te gaan zoeken.

Zoeken doe je met je ogen, en als onze (geestelijke) ogen, gefocust zijn op alles wat er met ons gebeurt, dan is het zaak onze ogen daar bewust van af te wenden en ze te richten naar dáár waar we God het laatste “gezien” hebben, want Hij is nooit van Zijn plekje afgeweest, maar wij wel. Als je bijv. naar de supermarkt gaat en je komt thuis en realiseert je dat je onderweg je sleutels bent kwijtgeraakt, wat doe je dan? Dan loop je langs precies dezelfde weg terug naar de winkel in de hoop onderweg je sleutels tegen te komen. Als wij God “kwijtraken” dan is het zaak om terug te gaan langs de weg die wij gekomen zijn, en elk obstakel, elke moeite, gaan we voorbij, we schuiven ze aan de kant, want onze ogen zoeken slechts Die Éne, en in Matth.7 staat, dat wie zoekt zal vinden. Een belofte voor ons, en áls we dan God weer hebben teruggevonden, dán mogen we weer sámen met Hem, zij aan zij, de moeiten en zorgen te lijf gaan en de overwinning daarover behalen. En dan mag het zo zijn zoals in dat beginstukje staat: Wie op Hem ziet, straalt van vreugde…….

Zij aan zij met U oh Heer
wil ik mijn weg bewandelen,
samen met U door elke strijd,
met U denken en met U handelen.
U liet zich vinden toen ik U zocht
en zodra ik U dreig kwijt te raken,
maak ik rechtsomkeer en ga terug
om mijn arm door de Uwe te haken.