In Richteren staat een tekst die me zo vandeweek tebinnen schoot, en die ook aansluit op wat ik gisteren schreef.Het is eigenlijk een lied, een lied van Barak en Debora en het allerlaatste vers van dat lied sprak me zo aan daar staat : Zo zullen omkomen al uw vijanden, o Here! Maar die Hem liefhebben zijn als de opgaande zon in haar kracht. Richt.5:31.

Dat ene regeltje sprak me zo aan, “die Hem liefhebben zijn als de opgaande zon in haar kracht”……

Hier wordt specifiek gesproken over de “opgaande” zon, dat is op zich al een heel mooi beeld, want de opgaande zon begint er ten eerste al mee om een einde aan de duisternis te maken, doordát de zon opgaat, moet al het donker verdwijnen. Vervolgens is haar kracht en haar warmte nog beperkt, ze heeft wel wat tijd nodig om aan warmte te winnen, maar áls ze dan op haar hoogte is gekomen, dan verspreidt ze warmte overal waar haar stralen doordringen. En ook dát is mooi, want de opgaande zon begint met eerst een klein streepje licht en van lieverlee klimt ze hoger en hoger en zodoende kan ook haar licht verder en verder stralen.Ze verwarmt de aarde met haar stralen, ze doet de koude verdwijnen, ze laat ijs smelten en alle bloemen en planten richten hun kopjes op naar de zon, zelfs zaden die nog in de grond zitten, weten altijd het licht van de zon te vinden. De zon helpt hen om te kunnen groeien en bloeien. Ook vruchten hebben zonlicht nodig, de lekkerste sinaasappels bijvoorbeeld, groeien daar waar ze zon het meeste schijnt.

Als we dit dus op onszelf toepassen, dan zou het zo moeten zijn dat we in staat zijn om de duisternis te doen wijken, dan zou het iedereen moeten opvallen dat er licht en blijdschap binnenkomt wanneer wij een ruimte betreden. Ook wij mogen dan winnen in kracht en warmte, wat inhoudt dat het soms kan gebeuren dat we met mensen te maken krijgen waarbij het lijkt alsof we hun hart niet kunnen raken, het niet kunnen vinden. Maar als we volhouden, dan mogen we merken dat we, doordát we winnen in warmte, tóch steeds meer van dat ijs kunnen laten smelten, zodat er op een bepaald moment tóch die opening komt, en onze warmte dat hart wél zal kunnen raken. Ook wij mogen hoger en hoger komen en ons licht steeds verder verspreiden. En dan zou het zo moeten worden, dat de mensen hun hoofden naar óns omdraaien en een verlangen krijgen naar dat wat wij bezitten, waardoor wij ze kunnen vertellen over de Here God en al wat Hij doet in ons leven en wat Hij betekent voor ons persoonlijk.

Dus de vraag van deze dag luidt: Als ik ergens binnenkom, valt het op? Breng ik licht en warmte mee en kan dat anderen ertoe brengen om ook te gaan verlangen naar datgene dat ik bezit….? Is het antwoord op die vraag: “Ja” dan zit je goed, is het antwoord nog wat twijfelachtig, of vraag je je af: Hóé moet ik dat voor mekaar krijgen?
Wel, ook dát staat erbij geschreven, want wie is als de opgaande zon in haar kracht?
Diegenen die Hem liefhebben, het lijkt toch zó simpel hè………………………?
Het is ook het eerste gebod: God liefhebben boven…….boven wat?…boven álles!

Ik wil Uw warmte graag verspreiden,
‘k wil dat Uw zonlicht door mij schijnt,
‘k verlang ernaar in kracht te winnen
zodat de duisternis verdwijnt.
De sleutel heeft U mij gegeven
om te worden als zo’n stralend licht,
U liefhebben met heel mijn wezen,
en mijn blik alléén op U gericht.