Een paar dagen geleden heb ik verteld over de samenkomst van afgelopen zondag waar ik zo getroffen werd door een lied waarin het verlangen van God, naar ons mensen vertolkt werd. En vandaag werd ik er opnieuw zó bij bepaald, en ik heb geprobeerd om de dingen die ik voel, onder woorden te brengen in dit gedicht:.

Zo brandend is ’t verlangen
op die plek waar ‘k hoor te zijn,
zo diep en zo intens
is daar de zwaarte van Zijn pijn.
De pijn die uit het hart komt
’t verlangen dat daar is
dat hart dat roept, “Ik ben zo leeg
omdat Ik je zo mis”.

Zo brandend is ’t verlangen
dat leeft in ’t hart van God,
’t verlangen naar ons mensen
Zijn bewogenheid met ons lot.
Hoe eenzaam zijn de tijden
dat Hij aan de zijlijn staat,
te wachten tot er iemand komt
die werk’lijk “met” Hem praat.

Zo brandend is Zijn verlangen
naar menselijke armen,
die knellend om Hem heen
Zijn hart zózeer verwarmen.
Een hart dat naar Hem hunkert
een verhaal dat Hij mag delen,
een hoofd, zomaar op Zijn schouder
dat Hij liefdevol wil strelen.

Zo brandend is mijn verlangen
als ik Hem naar mij zie kijken,
dan wil ik slechts één ding
en dat is: meer op Hem gaan lijken.
Ik loop zacht op Hem toe
en ik spreid mijn beide armen,
zo brandend is mijn verlangen
om Zijn hart te mogen verwarmen.

Een brandend verlangen naar Hém, aan Hem wil ik mijn liefde betuigen, met Hem wil ik spreken, Hem in mijn eigen woorden vertellen wat Hij voor mij betekent en hóéveel ik van Hem houd. Hij is dé liefde van mijn leven!!