Ik heb hier weleens meer verteld dat één van de teksten die ik zo mooi vind is:Rom.8:28 : Wij weten nu dat God alle dingen doet medewerken ten goede voor hen, die God liefhebben, die volgens Zijn voornemen geroepenen zijn.

Er kunnen in ons leven allerlei dingen gebeuren die vaak niet prettig zijn en waar we verdrietig van kunnen worden. Dan zijn we geneigd om tegen de Here God te zeggen dat we Hem niet begrijpen. Waarom laat Hij dingen toe in ons leven?

Mijn broer is vroeger altijd geplaagd op school, hij stond overal een beetje buiten en in de bus van- en naar school werd hij getreiterd, op het schoolplein, en zelfs toen hij naderhand (door al deze dingen) naar een andere school ging, gebeurde er weer precies hetzelfde. Nu wij vandeweek zo aan het praten waren had hij het erover dat het misschien júíst wel tot zijn voordeel had gewerkt, want door deze dingen is hij nooit in het uigaanscircuit terechtgekomen, nooit in bars of andere gelegenheden geweest en is hij opgegroeid in de sfeer van een christelijke jongerengroep in-en van de evangeliegemeente waar wij kwamen. Bovendien hadden wij een goed en warm thuis, waar we het met elkaar fijn hadden. Nu hij erop terugkijkt ziet hij dit als een absoluut voordeel. Destijds voelde hij zich overal een beetje aan de kant staan, nú ziet hij zichzelf als door de Here “apartgezet”. Voor hem heeft dit alles een goede uitwerking en als zijn kinderen weleens uit school komen met het gevoel dat ze er niet helemaal bij horen, kan hij met ze praten en ze begrijpen, maar ze óók bemoedigen en ze vertellen dat dit helemaal niet verkeerd hoeft te zijn. Vorige week hadden twee van zijn kinderen een kinderfeestje bij hen thuis, er kwamen kinderen van hun eigen leeftijd, 7 en 8 jaar oud. Deze kinderen hebben het al volop over sex en allerlei soaps en geweld wat ze op de tv bekijken. Is het dan nodig dat je kinderen zich daarin óók thuis moeten voelen, of is het veel meer wenselijk dat ze hier niet in mee kunnen gaan? Veel ouders maken zich zorgen over de wereld waarin hun kinderen opgroeien, want ja, zoveel geweld en ellende, en ze willen hun kinderen zoveel mogelijk hiertegen beschermen. Maar wáár zijn de ouders die hun kinderen binnenshuis beschermen? Die de tv uitzetten als er dingen op komen die niet goed zijn? Waar zijn de ouders die sámen met hun kinderen bezig zijn inplaats van ze te “dumpen” achter de computer omdat dat zo lekker makkelijk is? Waar zijn de ouders die met hun kinderen praten en ze waarden en normen bijbrengen? Hoeveel moeders (of vaders) zitten er nog thuis te wachten als hun kinderen uit school komen, om even met ze te praten en ze hun verhaal te laten doen?

Veel kinderen van nu krijgen “stenen voor brood”. Inplaats van hen bekend te maken met het woord van God, ze te onderwijzen en ze voorál het goede voor te leven, krijgen ze geld of andere dingen, waarmee de ouders hun geweten sussen omdat ze er nooit of bijna nooit voor hen zijn.

In wat voor een wereld leven we toch? Dat is de vraag die je veel hoort………..maar zóú het dan niet zo moeten zijn dat er een belletje gaat rinkelen? Dat wij “christenen” ons afvragen in hoeverre wij in het leven van onze kinderen een verschil behoren te maken?
Moeten we onze kinderen stimuleren om maar zoveel mogelijk bij alle anderen te horen, óf moeten wij ze leren dat er hele andere dingen zijn die het leven waardevol maken? Jij/u mag het zeggen!!

                Verschil willen wij maken,
want anders zijn, mag best,
wanneer we positief
verschillen van de rest.
Laat ons een voorbeeld voor de kinderen zijn
in al wat wij hen leren,
opdat zij zien wat échte waarde heeft
en hun “apartheid” accepteren.