Openb.21:25 : en haar poorten zullen nooit gesloten worden des daags, want daar zal geen nacht zijn; en de heerlijkheid en de eer der volken zullen in haar gebracht worden. En in haar zal niets onreins binnenkomen, en niemand die gruwel en leugen doet, maar alleen zij, die geschreven zijn in het boek des levens van het Lam.
We mogen uitzien naar ons hemels huis en daan die dag dat we daar thuis mogen komen. Maar natuurlijk willen we niet alleen, maar juist samen met een ieder die ons lief en dierbaar is, eenmaal daar aankomen.

Ik heb zelf 4 kinderen, en deze kinderen hebben ook inmiddels allemaal een leeftijd bereikt waarop ze hun eigen keuzes moeten maken. Toch gebeurt het nog wel dat één van de kinderen mij iets vraagt en dan van mij een antwoord verwacht waardoor hun eigen gevoel en geweten min of meer gesust wordt. Mijn taak is het dan om ze te leren zélf verantwoording voor hun daden te nemen. Ze zijn er oud genoeg voor en straks als het er om gaat of je bij de Here binnen mag komen, dan hebben ze allemaal hun eigen”inschrijvingsbewijs” nodig. Dan helpt het niet of het mijn kinderen zijn ja of nee, zijzelf hebben een toegangsbewijs nodig om in die eeuwige stad binnen te mogen komen. Het is een heel belangrijke taak, die mij door God is toebedeeld op het moment dat de kinderen geboren werden. Een opdracht om ze het goede voor te leven, om ze het onderscheid te leren tussen goed en kwaad. Ze te leren dat ook een heel klein beetje zonde, gewoon zonde is. Ze te helpen bij de keuzes die ze moeten maken en ze te leren dat het van levensbelang is om serieus met de dingen van God bezig te zijn en vooral ook Hém serieus te nemen. In alle dingen en op alle dagen! Vaders en moeders zijn heel erg belangrijk, we hebben met elkaar een verantwoording tegenover de Here God en tegenover onze kinderen, maar het is ook een zeer mooie en dankbare taak die we hebben gekregen.

Toen ze nog heel klein waren heb ik in een gedicht verwoord wat mijn allergrootste wens was, voor ieder kind persoonlijk en die wens bestaat nog steeds, namelijk: dat ze stuk voor stuk een eigen keuze zouden maken om bij de Here God te horen en dat ze, ieder op hun eigen wijze, een verschil mogen maken in deze wereld. Maar in de tussentijd heb ik er zelf aan mee mogen helpen om mijn kinderen te leren en te vormen. En ik ben er heel erg blij mee dat de wensen die ik toen in dat gedicht schreef, meer en meer gestalte gaan aannemen in hun leven. Het is mooi om te zien hoe ze opgroeien en volwassen worden. Ook als broeders en zusters mogen wij een voorbeeld zijn voor elkaar, voor de kinderen in onze gemeenten of onze families, zowel de echte kinderen, alsook de “kinderen in het geloof” want wij willen toch met z’n allen samen straks door die poort de hemelse stad binnengaan?

             Dat mooie nieuw Jeruzalem
die stad met open poorten,
daar stromen straks de mensen binnen
van alle natiën en soorten.
Wat fijn als men dan tot ons zegt:
ja hoor, jouw naam zie ‘k staan,
jouw plek is hier gereserveerd,
jij mag hier binnengaan.