Gisteren kwam ik thuis en toen lag er een brief op de mat van een bedrijf waar ik weleens wat kleding had besteld. Ik zal de inhoud van deze interessante brief eens voor jullie opschrijven:

Geachte mevrouw Steenbeek,
De klantenservice informeert ons dat u nog stééds niet heeft gereageerd op de vorige betalingsherinnering, noch hebben wij een betaling hiervoor ontvangen. Wij verzoeken u onmiddellijk het totale factuurbedrag verhoogd met de in onze algemene verkoopvoorwaarden vermelde kosten voor laattijdige betaling, zijnde 15% op het totale factuurbedrag met een minimum van €34,04 en 1.65% interesten (welke resten??) voor achterstallige betalingen per maand eveneens op dit totale factuurbedrag op ons bankrekeningnummer over te maken. Indien wij geen betaling ontvangen binnen de week van dit schrijven zullen wij ons genoodzaakt zien uw dossier over te dragen aan een incasso bureau…..

En let op, nu komt het, welk bedrag staat er vervolgens op de rekening en op de bijgesloten acceptgiro?????…..ga even zitten…..(even de spanning nog wat opvoeren, alle puntjes zijn tromgeroffels…………… :-)) oké dan, het belachelijke bedrag van €5,20 !!!!!!!!!!!

Nou, zeg zelf, dat is toch om je gek te lachen? Bovendien is het blijkbaar een totale administratieve puinhoop binnen dat bedrijf, want ten eerste gaat dit over een factuur van April vorig jaar!!!! En destijds was het bedrag nog €23,20 (dus hóé komen ze nu opeens bij €5,20?) En ten tweede heb ik daarover gebeld en geschreven en met bewijzen ondersteund materiaal verzonden waaruit bleek dat ik hén geen geld verschuldigd was, maar dat zij mij nog wél €7,00 en nog wat verschuldigd waren. Ach weet je, zo’n flauwekul, ik betaal het wel want ik heb niet eens zin om voor zo’n kleinigheid weer al die rommel bij elkaar te zoeken. Als het nou om een groot bedrag ging dan zou ik mijn best daar nog wel voor doen maar nu niet hoor.

Ik moest wel denken aan iets wat de Here Jezus tegen de Farizeeër Simon zei in Lucas 7:41-43 : Een schuldeiser had twee schuldenaars. De een was hem vijfhonderd schellingen schuldig en de ander vijftig. Toen zij niet konden betalen, schonk hij het hun beiden. Wie van hen zal hem dan het meest liefhebben? Simon antwoordde en zeide: Ik veronderstel hij, aan wie hij het meeste geschonken heeft. Hij zeide tot hem: Gij hebt juist geoordeeld.

Zo werkt dat ook, ik denk dat we dit wel kunnen beamen. Als iemand mij zou zeggen: Joh, weet je wat, ik betaal die rekening voor jou, dan zou ik denken: nou, zo’n kleinigheid kan ik zelf ook nog wel betalen hoor. En uit beleefdheid zou ik misschien dankjewel zeggen, maar het zou me niet écht veel doen. Zo zitten we als mensen in elkaar. Zo werkt het ook met strafzaken, iemand die een moord heeft gepleegd, wordt veel zwaarder bestraft als iemand die een reep chocolade uit de supermarkt heeft meegenomen. En dat is in onze ogen logisch.

Maar in het geestelijke redeneren wij ook vaak op deze manier. En iemand die, in eigen ogen, maar een kleinigheidje verkeerd heeft gedaan, kán soms best weleens het idee hebben dat hij/zij toch wel een ietsje beter is dan een ander die misschien heel diep in de puinhoop en de ellende heeft gezeten. Er is zo’n uitspraak die ik weleens gehoord heb: “Het is een christelijk werk om heidenen te bekeren, maar een heidens werk om christenen te bekeren”. Met andere woorden, we vóélen ons vaak niet schuldig als het om een kleinigheid gaat.

Maar toen ik die tekst las, toen viel me iets op. Als de Here Jezus aan Simon vraagt welke van de twee het meest dankbaar zou zijn antwoord Simon: Ik veronderstel hij, aan wie hij het meeste geschonken heeft. En dan zegt de Here Jezus dat hij juist heeft geantwoord. Maar toen moest ik er zo aan denken dat, hóé wij ook over onszelf denken en hóé klein onze zonde misschien ook was in onze eigen ogen, het maakt niets uit voor de Here Jezus, Hij heeft ons namelijk allemaal hetzélfde “geschonken” nl. Zichzelf. En dan gaat het er niet meer om of we kleine of grote zonden gedaan hebben, of we een kleine of grote schuld hadden. Hij heeft voor ons allen, dezelfde prijs betaald. En dán wordt het ineens een ander verhaal hè? Want stel nou dat ik dus die 5,20 euro moet betalen en iemand anders heeft een rekening van 25.000 euro die nog betaald moet worden. En iemand zegt tegen mij: ik vind het fijn om voor jou te betalen en vervolgens betaald hij die rekening van 25.000 euro en voor mij betaald hij óók 25.000 euro, dán zou ik denken: tjonge, dat hij dát voor mij over heeft. Want in onze eigen menselijke gedachten zou dan toch het idee naar boven komen dat hij, die slechts die kleine schuld heeft, best zélf zou kunnen betalen.

Maar de Here Jezus wist óók dat het helemaal niet uitmaakt of je schuld klein of groot is, want zelfs met een piepklein zondetje kóm je er gewoon niet. Wij hebben allemaal dat offer van Hem nodig en daarom is het weleens goed om hierbij stil te staan en om te beseffen hóéveel Hij voor ons heeft gedaan. Zodat we opnieuw een dankbaar hart krijgen. Een hart dat óverloopt van dank en liefde voor Hem.

Dank U Here voor de schuld
die U voor mij voldeed,
dank U wel dat U voor mij
daar aan dat kruishout leed.
Zo’n onbegrijpelijk hoge prijs
heeft U voor mij gegeven,
ik houd van U met heel mijn hart,
U bent de liefde van mijn leven.