Want Gij hebt mijn nieren gevormd, mij in de schoot van mijn moeder geweven. Ik loof U, omdat ik gans wonderbaar ben toebereid, wonderbaar zijn Uw werken; mijn ziel weet dat zeer wel. Mijn gebeente was voor U niet verholen, toen ik in het verborgene gemaakt werd, gewrocht in de diepten van het aardrijk; Uw ogen zagen mijn vormeloos begin; in Uw boek waren zij alle opgeschreven, de dagen die geformeerd zouden worden, toen nog geen daarvan bestond. Psalm 139:13-16.

De intimiteit die uit dit stukje spreekt, in het “verborgene” van de moederschoot, een plekje waar alleen jij/ik én de Here God samen waren, toen we daar door Hem gevormd en gemaakt zijn. Hij heeft ons leven vorm gegeven, toen nog niemand wist van ons bestaan, was Hij al bezig om ons leven te vormen. Met Zijn eigen handen heeft Hij ons daar al aangeraakt. Ieder mensenkind is een werk van Zijn handen….. …………en dan…………..toen kwam de dag waarop we geboren werden. De dag waarop Hij ons los moest laten, ons moest overgeven, toevertrouwen aan de handen van onze ouders. Geloof maar dat dát een ontzettend moeilijk moment was voor Hem, en geloof óók maar dat Hij ons elke seconde van ons leven heeft gevolgd en nóg. Hoe groot was Zijn vreugde toen we uit eigen beweging bij Hem terugkwamen, hóé blij was Zijn Vaderhart met deze beslissing, we kunnen ons dat niet voorstellen, maar ik ben ervan overtuigd dat dát voor Hem een moment is om nooit meer te vergeten. En het mooie is, dat het nu opnieuw Zijn Vaderhanden zijn die ons leven wederom vorm geven. Heel liefdevol is Hij bezig om ons te vormen, te (her)vormen, soms zelfs te (re)formeren, dan maakt Hij dingen nieuw in ons leven. Maar het allermooiste vind ik die veiligheid, die warmte, die behoedzaamheid, die liefde die er uitgaat van die twee zorgende, beschermende Vaderhanden, daar, in die handen mogen wij ons leven leggen, iedere dag opnieuw, óók vandaag, want daar is het veilig……..!

Op de dag waarop jij werd geboren
ving voor jou een heel nieuw leven aan,
maar voor Mij, Ik wist het vantevoren,
was dat de dag dat Ik jou moest laten gaan.
Toen nog geen mens wist dat jij zou gaan komen,
heb Ik jou met Mijn liefde aangeraakt,
jouw vormeloosheid in Mijn hand genomen
en er zo iets prachtigs van gemaakt.

In Mijn handen was je veilig, ja, bij Mij was je geborgen
kind, Ik kende  je, Ik had je zelf gemaakt.
In Mijn handen was je veilig en Ik mocht daar voor je zorgen
Ik was de Heer, die over jou heeft gewaakt.

‘K heb je in de moederschoot geweven,
dag aan dag was Ik daar aan jouw zij.
Ik zag de prilheid van jouw nieuwe leven,
je was veilig zo heel dicht bij Mij.
Voor het oog der mensen nog verborgen
ben je daar, in stilte, klaargemaakt,
‘K mocht met zoveel liefde voor je zorgen
tot de dag dat ‘K jou ben kwijtgeraakt………………..

Toch ben Ik je altijd blijven volgen,
ja, Mijn oog was op jou, ieder moment.
En in stilte ben Ik blijven wachten
totdat jij teruggekomen bent………

Op de dag dat jij bij Mij wilde horen,
ving voor jou een heel nieuw leven aan,
op die dag ben jij opnieuw geboren
en samen met Mij op weg gegaan.
o, Mijn hart verheugt zich in jouw liefde
en Mijn armen zijn weer om je heen,
aan Mijn hand wil Ik je veilig leiden
Mijn kind, Ik laat je nooit alleen.

In Mijn handen ben je veilig
ja, bij Mij ben je geborgen,
kind, Ik ken je toch, Ik heb je zelf gemaakt.
In Mijn handen ben je veilig
en Ik zal steeds voor je zorgen,
Ik ben een Vader, die over jouw leven waakt.