Onze eerste voorganger had altijd als hij ergens ging prediken een tas vol met attributen bij zich. De vreemdste voorwerpen droeg hij bij zich en die gebruikte hij om mensen dingen duidelijk te maken. Zijn predikingen waren altijd eenvoudig doch leerzaam en door die voorbeelden goed te onthouden.

Zo had hij ook een deurkruk in zijn tas en deze deurkruk had maar aan één kant een handvat. Hij vertelde daarbij dat de deur van ons hart maar van één kant open kan, daar is ook maar aan één kant een handvat en dat is aan de binnenkant. Hij las daarbij ook de bijbeltekst voor waar de Here Jezus zegt: zie Ik sta aan de deur en Ik klop. Indien iemand naar Mijn stem hoort en de deur opent, Ik zal bij hem binnenkomen en maaltijd met hem houden en hij met Mij. Openb.3:20.

Dit voorval schoot me gisteren zo tebinnen. Ik had een gesprek met mijn dochter, zij is 18 jaar oud en dit jaar begonnen met een studie, waar ze van alles over computers leert. Nu is het zo dat ze daarvoor elke dag een paar uur kwijt is met heen en terugreizen. Dat zou op zich niet erg zijn, ware het niet dat ze daar op school nauwelijks les krijgt, doch gewoon individueel uit haar studieboeken moet werken. Er loopt alleen een leraar rond die eventueel wat toelichting kan geven als er onduidelijk-
heden zijn. Zij vindt dat hoogst irritant, dit kan ze ook thuis dus wat doet ze eigenlijk op school, zo denkt zij. (kan haar geen ongelijk geven.) Bovendien is ze al een stuk verder als de rest en heeft ze echt het gevoel daar voor niets te zitten. Gewoon wegblijven kan natuurlijk niet en bovendien is één van de regels van die school dat als ze door ziekte of andere geldige redenen niet naar school kan, één van de ouders naar school moet bellen om dit te melden. Gisterenmiddag kwam ze nogal bozig uit school, ze had weer de hele dag daar met haar boeken gezeten en ze was het zat om op deze manier daar te zitten en heel recalcitrant zei ze dat ze de eerste paar dagen niet meer naar school ging. Ze zei dat ze zich dan wel ziek zou melden……..

Nou is het helemaal niet de gewoonte dat we over dingen gaan liegen, en ze is vandaag braaf weer naar school gegaan hoor:-))) Maar op dat moment dacht ik aan dat verhaal van die deurkruk. Ons hart kan dus maar van één kant opengemaakt worden en zelfs de Here Jezus staat aan de deur en klopt. Op het moment dat we een zonde doen, zoals bijv. een leugen(tje) of iets anders, hóé klein ook, dan doen wij vanbinnenuit die deur open en de zonde kan naar binnen. Maar eenmaal binnen is het dan in staat om zélf de deur verder open te zetten voor nóg meer zonde. Zo’n leugentje, wat je op zo’n moment zou uitspreken, wordt groter en groter. Stel je belt naar school en zegt dat je ziek bent. Dan de volgende dag loop je op straat en komt iemand van school tegen die je vraagt of het al beter met je gaat, tja, dan moet je wel verder liegen natuurlijk, vervolgens kom je na een paar dagen weer op school en ook daar vraagt met of het weer een beetje gaat, en zo groeit en groeit de leugen in je leven. Ik denk dat als we eventjes nadenken, we allemaal wel zo’n voorbeeld uit ons eigen leven kunnen noemen waar zo’n klein “zondetje” uitgroeide tot iets veel groters.
en nu weet je dus hoe dat kan:-)))

’t Is maar een kleine illustratie van iets waar je misschien nog nooit écht bij stil hebt gestaan. Gisteren drong het weer eens zo duidelijk tot me door en daarom wilde ik dit vandaag delen.

Ik wil geen zonde doen
dat is écht niet mijn streven,
maar wellicht heb ik dan toch
iets teveel ruimte gegeven.
Ik houd mijn deur op slot
en gluur eerst door een kier,
voor ’t kwaad laat ik hem dicht
maar U Heer, bent welkom hier.