Archive for the ‘Uncategorized’ Category

Lieve lezers,

Vanaf vandaag zijn al mijn kerstverhalen, 15 stuks, gebundeld in 2 boeken. nl: Oma’s kerstverhalen en Oma’s kerstverhalen deel 2. Verhalen die ik in de loop der jaren heb geschreven en die ik nu op deze manier heb kunnen publiceren. Verhalen voor jong en oud, ze zijn grappig, ontroerend of spannend en soms ook actueel, van alles wat. Wat al mijn verhalen gemeen hebben is dat het verhalen zijn met een boodschap, een boodschap van liefde en hoop, de boodschap van het evangelie. De boodschap die de Here God, door de geboorte van de Here Jezus, aan ons mee wil geven, namelijk dat Hij van ons houdt!

Deel 1 bevat de volgende verhalen:

1. Het geheim,
2. Het kleine kerstboompje
3. De oude Gaart
4. Slaap maar lekker Liselotje
5. De ring
6. Ut mooiste kedoo
7. Ankie’s grote verdriet

En deel 2:

1. Josja’s wens
2. De schuilhoeken van het hart
3. De 3 musketiers
4. Kerstfeest thuis
5. Een vriendje voor kerst
6. Brenda toch…
7. De wensboom
8. Ook een vluchteling

Voor het bestellen van de boeken ga je naar : rhttps://www.bravenewbooks.nl/shop/ en geef je bij de zoekfunctie in: Oma’s kerstverhalen.

De boeken bevatten respectievelijk 180 en 217 pagina’s en kosten 14,95 per stuk (excl.verzendkosten) Deel 1 is rood en deel 2 is groen. De omslagtekening is door mijn kleindochter Elise gemaakt.

Ik ben er echt superblij mee en ik wil deze boeken graag bij jullie, mijn trouwe lezers en lezeressen, aanbevelen.

Ze zijn leuk om zelf te lezen, om voor te lezen of om cadeau te geven.



Liefs van mij,

Ingrid.

Daar zijn ze dan, mijn 2 nieuwe kleinzoons, afgelopen vrijdag geboren. De oudste heet Liam Mattheo en de jongste heet Jax Davy, ofwel Liam en Jax. Respectievelijk 2880 en 2580 gram zwaar, dus een keurig gewicht voor een tweeling van 37 weken. Wat een mooie wondertjes. We zijn allemaal een beetje verliefd op deze prachtige mannetjes en ik wilde ze jullie niet onthouden maar jullie er een beetje van laten meegenieten 🙂

Vandeweek ging ik Simon uitlaten, het was zo rond 6 uur in de avond en op de route die ik liep had ik al een paar dagen mensen aan het werk gezien die (iemand) aan het verhuizen waren. Er had een paar keer een busje gestaan en er waren mensen aan het sjouwen geweest, het was duidelijk een “doe het zelf” verhuizing :-).

Toen ik opnieuw langs het huizenblokje kwam zag ik op een hoekje een heel stel dozen, lege dozen, maar ook dozen en tassen met allerlei rommel erin. Het waren spullen die zo te zien weggegooid moesten worden. Eén van de tassen trok mijn aandacht, het was een tas van de Lidl, zo’n big shopper, waarop een tekst stond. Er stond op “Waar kies jij voor?”

Die tekst op die tas, in combinatie met de rommel die in de tas zat, bracht me aan het denken.

In ons leven kan het ook zo zijn dat er vanbinnen allemaal dingen zijn, gedachten, gevoelens, misschien wrok of wat dan ook, maar dingen waarvan we eigenlijk weten dat we er iets mee moeten doen. Dingen waarmee we aan de slag moeten, dingen die ons onrust en verdriet of pijn bezorgen en waaronder we gebukt gaan. En dan is er die vraag: “Waar kies jij voor?” Kiezen we ervoor om het te koesteren? Of kiezen we er juist voor om de dingen met de Here God te bespreken en ze, met Hem samen, uit te zoeken en datgene dat niet in ons leven thuis hoort weg te doen? Weg te gooien soms ook letterlijk?

I Petrus 5:7 zegt: Werpt al uw bekommernis op Hem, want Hij zorgt voor u. Wat zegt dit nou eigenlijk? Dat als we de dingen met de Here God bespreken, ze op Hem werpen, we er dan meteen vanaf zijn? Nee, dat denk ik niet, maar het is wel zo dat wanneer we de dingen met Hem bespreken, het rust brengt in ons leven. Het probleem, de zorg of de pijn is niet meteen verdwenen maar er staat; Hij zorgt voor u. Dat is een belofte, de Here God zorgt voor ons, Hij wil dicht bij ons zijn, ons raad geven, onze wonden verbinden, ons hart aanraken, ons vertroosten en Zijn vrede, die alle verstand te boven gaat, in onze harten laten neerdalen.

En dan komt nog een keer die vraag in mijn gedachten: Waar kies ik voor? Waar kies jij voor?

Even een grappig voorval. Ik was gisteren weer in het oogziekenhuis in Rotterdam. Momenteel zit ik weer in een traject waarbij ik elke 4 weken een injectie in mijn oog krijg. Nou heb ik al eerder van deze injecties gehad en ook deze ronde heb ik er al weer 4 gehad, dus ik ken inmiddels het klappen van de zweep wel en hoewel het niet mijn favoriete uitstapje is raak je toch min of meer “gewend” aan zo’n behandeling.

Terwijl ik gisteren in de wachtkamer zat en mijn eerste druppels reeds gekregen had, kwam er achter mij een oudere meneer zitten. Hij begon een gesprek met de dame die naast hem zat en met zijn Rotterdamse accent begon hij, voor iedereen goed hoorbaar, uit te weiden over de injecties: “Ja, ik heb een keer een heel rood oog gehad, toen hadden ze in een bloedvat geprikt. En ik spring zowat door het plafond van de pijn als ze die naald in mijn oog steken. En als je niet oppast prikken ze je zo nog blind ook!!”. En zo ging het maar door, alles op zijn plat Rotterdams.

Inwendig lag ik in een deuk zoals de man zat te mopperen… totdat ik de behandelkamer binnen geroepen werd. De dienstdoende arts stelde me voor aan een aardige jonge dame, een arts die nog in opleiding was maar die, volgens de dokter, al heel goed kon prikken… Aaaahhhh, het hele doemscenario van de mopperpot schoot in een flits door mijn gedachten en ook het feit dat het inderdaad waar is dat zo’n arts de injectie maar net verkeerd hoeft te plaatsen om je blind te prikken. (daar had de mopperpot wel gelijk in hahaha) De dokter vroeg mij of ik er bezwaar tegen had dat de jonge dame mij zou prikken, ik mocht het eerlijk zeggen en ook weigeren, dan zou hij het zelf doen. Ik keek haar aan, lachte haar vriendelijk toe, en zei haar dat ze gerust haar gang mocht gaan en dat ik het volste vertrouwen in haar had. Nou, ik moet zeggen dat ik al heel vaak geprikt ben, al tientallen malen, maar dat het nog nooit zo goed gedaan was als juist door deze jonge dame. Ze vroeg me na afloop of het meegevallen was en ik heb haar een compliment gemaakt. Ze deed het echt super!!

Ach, het is zo makkelijk om een vriendelijk woord te spreken, iemand moed te maken, je vertrouwen in iemand uit te spreken. We zijn zo snel geneigd om kritisch te zijn maar Spreuken 16:24 zegt: Vriendelijke woorden zijn als honing voor de ziel en als medicijn voor het lichaam.

Gewoon wat vaker doen? 🙂

Dagelijkse broodkruimels

Soms denk ik dat het maar goed is dat we niet al te ver in de toekomst kunnen kijken, dat zou ons vast niet blij maken. Gelukkig heeft de Here God in Zijn wijsheid besloten dat het beter voor ons is om gewoon elke dag in het hier en nu te leven.

Toch zijn er in ons leven natuurlijk altijd wel dingen waarvan we wel al een stukje vooruit kunnen en mogen kijken. Zo was er voor ons een verrassing met het kerstfeest. Alle kinderen en kleinkinderen waren hier en we hebben een prachtige dag gehad met elkaar. Aan het einde van de avond zei mijn schoonzoon (degene die in augustus met mijn dochter is getrouwd) dat er nóg een verrassing was. Hij sloeg zijn arm om mijn dochter heen, de kinderen stonden bij hen en toen vertelde hij dat ze een kindje verwachtten. Wat een mooi nieuws, een nieuw geluk na de moeilijke jaren die er geweest zijn. We waren allemaal heel erg blij voor hen natuurlijk.

Het was toen nog heel pril, pas 6 weken ongeveer dus verder wilden ze het nog even stil houden. Enkele weken later zouden ze hun eerste echo krijgen en wat schetst hun, én onze verbazing en blijdschap dat er niet één kindje in de buik van mijn dochter groeit maar twee! Heel erg bijzonder en ze zijn er dan ook heel erg blij mee. Ook de andere kinderen kijken er naar uit, ze mochten er laatst bij zijn toen er opnieuw een echo gemaakt werd en ze waren er helemaal van ondersteboven. Hahaha, mijn kleinzoon (10) vroeg zelfs of ze erbij mochten zijn als de navelstrengen doorgeknipt zouden worden. Nou, dat maar even niet 🙂

Toch is het altijd weer een wonder hoe de Here God een kindje, en in dit geval 2 kindjes, vormt in de moederschoot. Op de eerste echo waren ze echt nog piepklein en toch zag je al hun hartjes kloppen en de kindjes bewegen. Sinds gisteravond weten we ook welk geslacht de kindjes hebben maar dat is niet aan mij om dat hier bekend te maken natuurlijk. Mijn dochter vertelde hoe ze de kleine hoofdjes kon onderscheiden, hoe de armpjes en beentjes bewogen, de kindjes zich uitstrekten en zelfs de vingertjes waren al zichtbaar. Dan spreek je over kindjes die nog slechts 8-9 cm groot zijn, hoe wonderlijk mooi!

Psalm 139:13-16: U maakte mij in de buik van mijn moeder. Elk deel van mijn lichaam hebt U gevormd. Ik dank U daarvoor. Want het is een wonder, zoals ik gemaakt ben. Alles wat U maakt is een wonder, dat weet ik heel goed. U hebt me al gezien toen ik in het geheim gemaakt werd. U hebt me al gezien toen ik diep in de aarde ontstond. Toen mijn lichaam nog geen vorm had zag U mij al. Nog voordat ik geboren werd wist U alles al van mij. En U schreef het in Uw boek.

Als ik hier zo over nadenk dan vind ik dat zo bijzonder, en dan bedenk ik me dat ook wij, jij en ik, door de Here God zijn gemaakt. En Zijn aandacht voor ons houdt niet op bij onze geboorte, nog elke dag is Hij geïnteresseerd in elk detail van ons leven, zelfs in de allerkleinste dingen. Hij weet wie we zijn, Hij kent onze naam, en ook vandaag mogen we weer met deze gedachte de dag in gaan en alles met Hem delen en bespreken. Er is niemand die ons zo goed kent en begrijpt als Hij.

Dag lieve Benji.

Mijn moeder zei vroeger altijd: Kleine kinderen kleine zorgen, grote kinderen grote zorgen. Hahaha, ik vond dat maar raar want op dat moment waren mijn kinderen alle 4 nog klein en ik keek uit naar het moment dat ze zichzelf konden aankleden, hun kamer konden opruimen, hun bed konden opmaken, de afwas doen enz. Nu ik dan volwassen kinderen heb weet ik inmiddels dat ze gelijk had. Niet dat ik me nou elke dag enorme zorgen om mijn kinderen hoef te maken hoor, zo is het niet, maar het is wel zo dat er toch altijd wel weer dingen gebeuren, zowel hele mooie en fijne dingen, alsook verdrietige dingen soms.

Zo was mijn jongste dochter al 2 weken haar kater kwijt. Benji ging er wel vaker een paar dagen vandoor maar dan zag ze hem telkens hier of daar op een schuurdakje. Nu was hij weg en zag ze hem nergens. Ze had al gezocht, keek telkens wanneer ze in de keuken stond of ze een glimp van hem kon opvangen maar Benji was weg en bleef weg. Ze had hem en zijn zusje Lady vanuit het nestje meegenomen toen ze op zichzelf ging wonen en waar Lady wat meer een dame met divagedrag is was Benji echt haar maatje. Een heerlijke kroelkat die graag bij haar kwam liggen, soms op de rugleuning van de bank in haar nek lag, zijn kopje tegen haar hoofd en waar ze echt van genoot. Nu was hij weg…

Afgelopen week kwamen we erachter dat er hier een organisatie is waar gevonden huisdieren worden aangemeld en toen ze op de site van die organisatie ging kijken kwam ze al snel een mededeling tegen van een overleden kater die één straat bij haar vandaan gevonden was. De kater had precies het signalement van haar Benji. We schrokken er enorm van en mijn dochter moest er erg om huilen. Omdat het al avond was konden we niet meer bellen en ze vroeg of ik dat de andere dag wilde doen. Ik heb gebeld en de dame aan de telefoon vertelde dat de kat aangereden was en al in shock toen men hem naar de dierenkliniek had gebracht. Daar is hij al snel overleden. Ze stuurde nog een foto, Benji was daar nog in leven en niet zichtbaar beschadigd maar je zag wel dat hij er slecht aan toe was en ik zag meteen dat hij het inderdaad was. Het greep mij ook aan om dit te zien. Ik heb de foto niet aan mijn dochter laten zien en zij heeft er ook niet om gevraagd.

Ze was- en is- er heel verdrietig om en toen ik een paar dagen geleden bij haar was en op het punt stond om naar huis te gaan kwam Lady net binnen. Mijn dochter pakte haar kleine diva op van de grond, verstopte haar gezicht in de vacht van de poes en zei: “Ik hou van jou, weet je dat wel?” Ik vond dat zo ontroerend om te zien en te horen, het raakte mij, het was zo’n intens mooi en liefdevol beeld.

Onderweg naar huis bleef het in mijn gedachten en ineens zag ik daar een Vader, een Vader die zich voorover buigt, Zijn kind vasthoudt, Zijn hoofd tegen het hoofd van Zijn kind legt en zegt: “Ik hou van jou, weet je dat wel?”

Die Vader is Vader God en dat kind ben jij en dat ben ik! En ook deze dag zijn dat de woorden die Hij tegen ons zegt. Mooier kan onze dag niet beginnen hè?

Als op Adelaarsvleugels

Vorige week was het op een dag nogal mistig. Terwijl ik met Simon buiten liep bedacht ik me dat, hoewel het zicht beperkt was en ik sommige dingen niet kon onderscheiden in de mist, alles wat er voorheen was er nu ook nog stond alleen zág ik het even niet. Een bijzondere gedachte.

Weet je, in ons leven kan het weleens gebeuren dat we het even niet meer “zien” zitten. Alles lijkt uitzichtloos, alles lijkt donker en ondoordringbaar. Het is alsof je tegen een muur aanloopt en niet verder kunt.

Weet je wat ook apart is? Ik was in de middag nog even bij mijn moeder geweest en toen ik naar huis wilde werd het al behoorlijk donker. Nu rijd ik sowieso al niet graag in het donker maar met mist is het nog spannender, hahaha. Ik reed eerst nog in een tamelijk bewoonde wereld waar genoeg lantaarns stonden, maar op een bepaald stukje gaat het dan over in een lange donkere weg waar geen lantaarns branden. Er kwamen geen tegenliggers voor zover ik kon zien dus deed ik mijn grote licht aan maar dat was niet handig want inplaats van door de mist heen te dringen kwam de mist juist als een muur voor me staan. Dan het grote licht maar weer uitgedaan en voorzichtig verder gereden met het gewone licht aan en dat ging beter.

In situaties waar alles uitzichtloos lijkt willen we eigenlijk het liefst dat er een schijnwerper komt die ons laat zien wat er voor ons ligt, waar we uitzicht op hebben en waar we heen moeten maar dat is misschien helemaal niet verstandig want wellicht wordt de muur voor ons daar alleen maar groter door. Maar wat dan?

De bijbel is zo mooi en in de Psalmen, Psalm 119:105 daar staat: Uw woord is een lamp voor mijn voet en een licht op mijn pad. Hier wordt gezegd dat als je het soms even niet meer “ziet”, maar uiteraard ook voor elke dag, je in de bijbel bemoediging en vertroosting kunt vinden. God heeft Zijn beloften en Zijn richtlijnen voor ons leven daarin laten optekenen en die geven ons sturing voor ons leven. Geen schijnwerper maar een lichtje voor onze voet, genoeg om dichtbij te kunnen zien en door te kunnen gaan.

Terwijl ik daar in die mist naar huis reed bedacht ik me dat ook al lijkt het soms uitzichtloos, Gods liefde en warmte, Zijn goedheid en zegen, er gewoon is ook al zien of merken we daar in bepaalde periodes niets van. Dat mag ons zekerheid geven, onze zekerheid zijn, te weten dat Hij ons nooit alleen laat en zelfs in de mist heel dichtbij is en blijft!

Nog even paar dagen en dan is het weer zover, het nieuwe Kerstverhaal voor 2017 staat klaar. Op 7 december gaan we van start en dit jaar heb ik zelfs 2 verhalen geschreven, 1 voor de volwassenen en daarna volgt er nog 1 voor de kinderen. Dus nog heel even geduld 😉

Momenteel ben ik even aan het verhuizen maar zodra ik gesetteld ben dan zie je me weer terug hoor 🙂

p.s. Henny en Rebekka van Christengroei, dankjewel voor jullie lieve wensen!