Willekeurige bemoediging
  • 16 februari 2006
    Op de weg die wij bewandelen, die smalle weg, die weg die ten eeuwigen leven leidt, kan het soms best …
Recente reacties
Archief

CD: U bent er altijd

Here is the Music Player. You need to installl flash player to show this cool thing!

Wat houdt je bezig?

1 zonnebloem

Ik log in op mijn site en in de rechter bovenhoek staat een vak met daarin de vraag: Wat houdt je momenteel bezig? Het is een vakje waarin je even snel wat zinnen kunt opschrijven als concept voor een nieuw blogje.

Deze vraag zet mij tot nadenken en wat mij op dit moment bezig houdt is het volgende: Sinds afgelopen dinsdag is het in het huis waar mijn moeder woont weer toegestaan om 1 bezoeker te ontvangen. Dat moet 1 vaste persoon zijn en vooralsnog mag die dan 45 minuten per week, op afspraak mijn moeder bezoeken. Nou, we waren natuurlijk al blij dát er iemand mocht komen en we hebben onder elkaar besloten dat dat mijn zus mocht zijn. Vorige week kreeg ze al bericht dat ze voor deze week dan haar eerste bezoek zou mogen brengen en zij heeft toen ook meteen een afspraak gemaakt waarop ze dinsdag mocht komen. En hoewel het bezoek gepaard gaat met een heel protocol was het toch heel fijn voor haar en voor mijn moeder om weer even samen te zijn. De reden dat er voor 45 minuten per bewoner werd gekozen was om iedereen de gelegenheid te geven bij zijn of haar familielid langs te komen. Er wonen daar heel wat mensen in de woningen, zorghotel en dementen afdeling dus dat zou druk genoeg worden. Maar wat schetst onze verbazing dat mijn zus gisteren gebeld werd met de vraag of ze misschien zin had om nóg een keertje te komen, en ook voor volgende week heeft ze inmiddels al 2 afspraken staan met uitzicht op misschien wel meer keren om langs te komen. Uiteraard waren we hier zelf heel erg blij mee maar tegelijkertijd was er ook een gevoel van verdriet want was er dan maar zo weinig belangstelling van mensen om hun familie te bezoeken? Ik weet het niet, ik heb geen idee hoe dat verder in elkaar steekt maar het bleef toch in mijn gedachten steken.

Ik weet dat er in het huis, het woon-zorgcentrum waar mijn moeder woont mensen zijn die nooit of bijna nooit bezoek krijgen. De reden hiervoor kan natuurlijk heel divers zijn, denk aan kinderen die ver weg wonen, mensen zonder kinderen, mensen met sowieso bijna geen familie meer of noem het maar op. Feit is dat deze mensen vooral nu extra eenzaam zijn. Waren ze voorheen gewend om elke dag gezamenlijk koffie te drinken, gezamenlijk te eten en allerlei activiteiten te doen, nu zijn ze veroordeeld tot hun eigen kamer. Hoe moeilijk is dat. In het huis waar mijn moeder woont doet het personeel heel erg hun best om juist nu tijd te maken voor een praatje, een spelletje of iets anders om de mensen wat af te leiden dus daarvoor alle lof. Maar op hoeveel andere plaatsen zoals tehuizen of ook gewoon bij de mensen thuis, zijn er eenzame mensen? Wij kunnen niet achter alle deuren kijken, en áls we dat al zouden kunnen dan zouden we nog niet achter de deur van de harten van mensen kunnen kijken. Hoe vaak wordt de pijn en het verdriet weggestopt achter een glimlach?

Weet je, als je hierover nadenkt dan lijkt het onmogelijk om al die eenzame mensen te helpen, hoe moet je ze vinden en wat zou je dan sowieso kunnen doen? Wij bellen heel vaak met onze moeder, mijn 2 zussen en ik sowieso elke dag en mijn broers, schoonzusjes, onze kinderen en kleinkinderen, bellen ook regelmatig. Soms heeft mijn moeder uren per dag telefoon of skype gesprekken en dat is mooi. Toen ze nog wel gewoon bezoek mocht hebben was er elke dag bezoek en nu dat niet mag wordt ze door niemand vergeten. Maar wat kunnen we dan doen voor al die mensen die zich wél vergeten voelen? Kunnen we daar iets voor doen? Ja, ik denk het wel.

Nogmaals, we kunnen niet het leed van de hele wereld dragen, dat hoeft ook niet, en we hoeven het zelfs niet voor een déél daarvan te doen. Als iedereen nou eens 1 persoon in zijn of haar omgeving zou zoeken die alleen is, en je zou die persoon af en toe bemoedigen door een praatje (op afstand natuurlijk) of een kaartje in de bus, of een bloemetje op het stoepje dan zou dat al zoveel goed doen. Het hoeft helemaal niet veel te zijn, gewoon de kleine dingen waardoor men zich gezien en opgemerkt voelt. Slechts eentje per persoon, hoeveel mensen zouden er dan niet opbloeien en opleven? En daarnaast mogen we voor zo iemand bidden, dat de Here God, door onze daden heen, gezien zal worden door de mensen. Geen woorden maar daden, de liefde van de Here God handen en voeten geven, juist dat is zo belangrijk en juist dat raakt mensenharten aan. Wat denk je? Is het iets om over na te denken? Iets om te gaan doen, ieder eentje om mee te beginnen en wie weet wat daar verder nog uit voort komt.

Als de Here God bezig is met Zijn schepping dan maakt Hij ook Adam, en als Hij dan naar Adam kijkt zegt Hij : Het is niet goed dat de mens alleen is, Ik zal een helper voor hem maken die bij hem past. Genesis 2:18. 

De Here God wil niet dat de mens alleen/eenzaam is en Hij schiep toen een ander mens voor Adam, namelijk Eva die bij hem paste. Een helper wordt zij in dit Bijbelvers genoemd. Ook vandaag wil de Here God helpers uitzenden, wij mogen zo’n helper zijn, jij en ik.

2 zonnebloemen

facebooktwittergoogle_plusredditpinterestmail


9 + = 11