Kleine ster, met je rood en gouden licht,
naar jou te kijken is zo’n mooi gezicht.
Al wekenlang hang je daar stil voor de ramen,
jij brengt buiten en binnen eigenlijk samen.
Als mensen jou zien dan weet men meteen,
dat licht wijst ons naar de Here Jezus heen.
Eens lang geleden werd Hij op aarde geboren
en daarbinnen zijn mensen die Hem toebehoren.

Ach wij hoeven niet eens  met woorden te spreken
dat stralende licht is een liefdevol teken,
een baken voor buiten, want daar is het nacht
en bij ons vanbinnen heeft het vrede gebracht.
Maar nu vanavond houd jij mijn aandacht gevangen,
ik zie jou nog steeds mooi en stralend daar stilletjes hangen
maar het raam waardoor ik naar buiten kijk
is vol met spetters, met modder en slijk.
Of er mensen voorbijgaan, dat zie ik nu niet
alles is wazig en smerig en dat doet me verdriet.

’t Komt door jou, kleine ster, met je prachtige licht,
door jou werd mijn blik op dat venster gericht.
Als alles donker was had ik dat nooit kunnen zien,
was mij dat donker dan liever misschien?
Nee, ik ben blij, vanavond heb ik iets geleerd,
smerige ramen zijn altijd verkeerd.

De kaarsjes zijn uit, voorbij is het feest
maar in ons hart brandt het licht van Gods Heilige Geest.
Als wij andere mensen niet meer kunnen zien,
zijn dan ook ónze vensters vertroebeld misschien?
Kleine stille ster, jij straalt daar zo vrij
en vanavond was jij een voorbeeld voor mij.
‘k Ga naar boven en voor de laatste keer doe ik je uit
en morgen………………dan zeem ik die smerige ruit.